Er was veel film, geluid en ruimtelijk werk. Vaak vanuit een onderzoekende houding. In de hoofdexposities in Giardini en Arsenale was een behoorlijk grote samenhang, meer dan eerder edities die ik bezocht en ook meer dan de recensenten die ik tot nu toe las door hadden. Er is veel aandacht van kunstenaars voor actuele thema’s als gender, racisme, sekse ongelijkheid en het leefmilieu. Bij de een is dat letterlijker verbeeld dan bij de ander. Bij Suki Seokyeong Kang lijken deze thema niet te spelen maar bijvoorbeeld haar verbeelding van haar oma levert een sterk beeld dat goed binnen het geheel past. Stil, abstract werk als van haar trekt wel minder aandacht dan meer ‘spectaculair’ werk.
Ook bij kunst kijken volgt het grote publiek liefst gebaande paden en spektakel. Vermaak scoort beter dan introspectie. Zo zij het, in de exposities werd beide geboden.
Ook nu was de presentatie in de Arsenale beter dan in het centrale paviljoen van de Giardini. De white cube is niet meer de beste presentatieruimte.