The difference between minorities and majorities isn’t their size.

A minority may be bigger than a majority. What defines the majority is a model you have to conform to: the average European adult male city-dweller for example … A minority on the other hand has no model, it’s a becoming, a precess. (p. 173)

We’re moving toward control societies that no longer operate by confining people but through continuous control and instant communication. (p. 175)

Maybe speech and communication have been corrupted. They’re thoroughly permeated by money – and not by accident but by their very nature. We’ve got to hijack speech. Creating has always been something different from communication.

Deleuze, Negotiations, 1990

Philosophers aren’t reflective, but creative

What we should in fact do, is stop allowing philosophers to reflect “on” things. The philosopher creates, he doesn’t reflect. (p. 122)

What I’m interested in are the relations between the arts, science and philosophy. There’s no order op priority among these disciplines. Each is creative. The true object op science is to create functions, the true object of art is to create sensory aggregates and the object of philosophy is to create concepts. (p. 123)

Take the most remarkable case, Spinoza: the absolute philosopher, whose Ethics is the foremost book on concepts. But this purest of philosophers also speaks to everyone: anyone can read the Ethics if they’re prepared to be swept up in the wind, its fire. (p. 140)

Deleuze, Negotiations, 1988

Ieder haar eigen Deleuze

Isabelle Stengers leest Deleuze & Guattari weer anders dan andere schrijvers in Deleuze Compendium. Abstracter. Zij denkt voort tijdens het lezen en schrijven en dat is ook wat Deleuze & Guattari beoogden. Zij bieden methoden, wegen, concepten om vanuit te denken. Denkend te leven. Leven is nooit af, leven is perse niet statisch. Of beter, leven is perse dynamisch, in ontwikkeling.

assemblage van mythen

Bij McKenzie Wark kwam ik Yves Citton tegen. Bij Citton Eric Kluitenberg die weer meewerkte aan tijdschrift open waarvan ik een aantal nummers heb. Vervolgens bestelde ik het nummer Hybrid Space waar Citton en Kluitenberg aan meewerkten.

open was/is een uitgave van SKOR, Stichting Kunst in de Openbare Ruimte. De openbare ruimte is dan ook het hoofdthema van het tijdschrift, waarbij telkens weer moet worden gedefinieerd wat openbare ruimte is, hoe dat ervaren kan worden. En ook hoe dat teruggewonnen kan worden want in het neo-liberale tijdperk is de openbare ruimte commerciële ruimte geworden, exploitatieruimte voor Big Money en Big Tech.

Het mooie van Citton is dat hij voortdenkt op Spinoza en Deleuze/Guattari. Met name Spinoza’s affectenleer. Zo schrijft hij o.a. dat we rechtse mythes (aka fake news) niet kunnen bestrijden met feiten maar wel met sociale mythen. En hier is natuurlijk een rol voor de kunsten, het vertellen van mooie onware verhalen aldus Oscar Wilde.

concept – percept – affect

‘I think concepts involve two other dimensions, percepts and affects. That’s what interests me, not images. Percepts aren’t perceptions, they’re packages of sensations and relations that live on independently of whoever experiences them. Affects aren’t feelings, they’re becomings that spill over beyond whoever lives through them’

Deleuze, 1988

denken is positief

Voor Deleuze is denken het belangrijkst in filosofie en denken is persé positief. Ook daarin staat hij in de traditie van Spinoza. Het positieve maakt het krachtig. We kunnen een toekomst denken, we moeten een toekomst denken.

het Zijn, een Leven

het Zijn is voldoende,
toch blijft Zarahtoestra zijn grot verlaten om tot de mensen de (s)preken. Vergeefs, maar toch. Spinoza, Nietzsche, Deleuze, zij allen studeren, denken, ontwikkelen zich en willen anderen ontwikkelen. Zijn, een Leven is voldoende maar weinigen willen hun leven in meditatieve toestand doorbrengen. Enerzijds is Zijn, een Leven voldoende tegelijkertijd biedt het vlak van immanentie ruimte tot verkenning, ontmoeting. Zijn. Een Leven. Meditatie. De intuïtieve liefde tot Natuur. Het accepteren, deelnemen in, liefhebben van Natuur.

ADEM

Het woord adem kwam op door het beslagen raam effect bij een hoge dust&scratches. Ik associeerde het met ADEM of ASEM, maar in eerste instantie ging het om BESLAAN. Beslaan maakt iets niet ondoorzichtig, zoals Wiktionary beweert,  maar semi-doorzichtig. Het vervaagt, maakt minder scherp.
En wat is dit beslaan, deze onscherpte, adem op een venster. Waarachter golven, sporen. Een ondefinieerbare aanwezigheid.

Het IK wordt overschat. Het IK is romantisch en voor veel mensen is het het belangrijkst. Maar of het bestaat is al de vraag. En het belang wordt overschat. Er zijn soms persoonlijkheden als Spinoza en Einstein maar ook zij zijn onderdeel van een (werk)gemeenschap, tijd, cultuur. Mensen die hun talent weten te gebruiken.
Ons bestaan, onze cultuur is een romantisch verzinsel, een schijn. Wij verschillen minder van mieren dan ons lief is.
Wij zijn, wij als onderdeel van Natuur, nietig onderdeel van de eeuwigheid. Daarmee zijn we klein en groot. En in de korte tijdspanne van ons leven kunnen we er het beste van maken.

De zuivere immanentie van Deleuze, die zich baseert op Spinoza, maakt zich vrij van de romantiek, vrij van ijdelheid; het accepteert een Leven.

///

Er is niets buiten de werkelijkheid, de immanentie. Er zijn wel virtualiteiten, mogelijkheden. Maar alle leven speelt zich af op het immanentievlak. Het immanentievlak is waar de Natuur van Spinoza zich manifesteert.

 

Affirmatie

Het Negatieve keert niet terug. Het Identieke keert niet terug. Het Zelfde en het Gelijkende, het Analoge en het Tegengestelde keren niet terug. Slechts de affirmatie keert terug, dat wil zeggen het Verschillende en het Ongelijksoortige. /p. 436/
De eeuwige terugkeer elimineert dat wat hem onmogelijk maakt door op zijn beurt het vervoer van het verschil onmogelijk te maken. Hij elimineert de vooronderstellingen van de representatie, namelijk het Zelfde en het Gelijkende, het Analoge en het Negatieve. Want de representatie en haar vooronderstellingen keren maar één keer terug en niet voor altijd, waarna ze voor altijd worden geëlimineerd. /p. 438/
Deleuze: Verschil en herhaling

diefstal

De Ideeën die uit de imperatieven voortvloeien zijn dan ook allerminst eigenschappen of attributen van een denkende substantie: ze komen en gaan slechts door deze barst in het Ik, die maakt dat er altijd en ander in mij denkt, een ander die zelf ook moet worden gedacht. Denken is allereerst diefstal.
Gilles Deleuze – Verschil en herhaling – p 299

Verschil en herhaling maakt op mij de indruk Deleuze’s meest academische werk te zijn. Het is taai en doorwrocht en roept weinig beelden bij mij op, in tegenstelling tot zijn latere werk. Bovenstaande citaat is aangenaam poëtisch en komt eenvoudiger bij mij binnen.

The Actual and the Virtual

a perpetual exchange between the actual object and its virtual image: the virtual image never stops becoming actual. The virtual image absorbs all of a character’s actuality, at the same time as the actual character is no more than a virtuality. This perpetual exchange between the virtual and the actual is what defines a crystal; and it is on the plane of immanence that crystals appear. The actual and the virtual coexist, and enter into a tight circuit which we are continually retracing from one to the other. This is no longer a singularization, but an individuation as process, the actual and its virtual: no longer an actualization but a crystallization. Pure virtuality no longer has to actualize itself, since it is a strict correlative of the actual with which it forms the tightest circuit. It is not so much that one cannot assign the terms ‘actual’ and ‘virtual’ to distinct objects, but rather that the two are indistinguishable.
Gilles Deleuze in gesprek met Claire Parnet

samensteller

assembleerder – een creatieve verzamelaar – curator

De woorden verzamelaar en samensteller kwamen op tijdens het denken over Deleuze/Guattari. Het zijn termen die horen bij een mens. Ze horen ook bij de ‘vroege’ mens. En het zijn termen uit de kunstwereld.

worden

Toekomst en verleden hebben niet veel zin, wat telt is het tegenwoordig worden: de geografie en niet de geschiedenis, het midden en niet het begin noch het einde, het gras dat in het midden is en dat vanuit het midden groeit, en niet de bomen die een kruin en wortels hebben.

Claire Parnet in gesprek met Gilles Deleuze

Scroll to Top