Deleuze

het Zijn is voldoende,
toch blijft Zarahtoestra zijn grot verlaten om tot de mensen de (s)preken. Vergeefs, maar toch. Spinoza, Nietzsche, Deleuze, zij allen studeren, denken, ontwikkelen zich en willen anderen ontwikkelen. Zijn, een Leven is voldoende maar weinigen willen hun leven in meditatieve toestand doorbrengen. Enerzijds is Zijn, een Leven voldoende tegelijkertijd biedt het vla van immanentie ruimte tot verkenning, ontmoeting. Zijn. Een Leven. Meditatie. De intuïtieve liefde tot Natuur. Het accepteren, deelnemen in, liefhebben van Natuur.

De Ideeën die uit de imperatieven voortvloeien zijn dan ook allerminst eigenschappen of attributen van een denkende substantie: ze komen en gaan slechts door deze barst in het Ik, die maakt dat er altijd en ander in mij denkt, een ander die zelf ook moet worden gedacht. Denken is allereerst diefstal.
Gilles Deleuze – Verschil en herhaling – p 299

Verschil en herhaling maakt op mij de indruk Deleuze’s meest academische werk te zijn. Het is taai en doorwrocht en roept weinig beelden bij mij op, in tegenstelling tot zijn latere werk. Bovenstaande citaat is aangenaam poëtisch en komt eenvoudiger bij mij binnen.

a perpetual exchange between the actual object and its virtual image: the virtual image never stops becoming actual. The virtual image absorbs all of a character’s actuality, at the same time as the actual character is no more than a virtuality. This perpetual exchange between the virtual and the actual is what defines a crystal; and it is on the plane of immanence that crystals appear. The actual and the virtual coexist, and enter into a tight circuit which we are continually retracing from one to the other. This is no longer a singularization, but an individuation as process, the actual and its virtual: no longer an actualization but a crystallization. Pure virtuality no longer has to actualize itself, since it is a strict correlative of the actual with which it forms the tightest circuit. It is not so much that one cannot assign the terms ‘actual’ and ‘virtual’ to distinct objects, but rather that the two are indistinguishable.
Gilles Deleuze in gesprek met Claire Parnet

waarin niet alleen de mensen, maar ook de gevestigde machten er belang bij hebben ons droeve affecten over te brengen.

Claire Parnet in gesprek met Gilles Deleuze, 1977

Toekomst en verleden hebben niet veel zin, wat telt is het tegenwoordig worden: de geografie en niet de geschiedenis, het midden en niet het begin noch het einde, het gras dat in het midden is en dat vanuit het midden groeit, en niet de bomen die een kruin en wortels hebben.

Claire Parnet in gesprek met Gilles Deleuze

als de linguïstiek en de informatica tegenwoordig zo gemakkelijk de rol van repressor spelen, dan komt dat omdat zijzelf functioneren als binaire machines binnen die machtsapparaten, en eerder een totale formalisering van wachtwoorden vormen dan een zuivere wetenschap van linguïstieke eenheden en abstracte informatieve inhouden.

Claire Parnet in gesprek met Gilles Deleuze

Hij kan geen school maken, noch deel uitmaken van en school. Er bestaat slechts zwart werk, en clandestien. Niet bewolkt door dromen, fantasma’s of plannen, maar door ontmoetingen.

Gilles Deleuze in gesprek met Claire Parnet

Een goed filosofisch probleem behoeft volgens Deleuze helemaal geen oplossing, het gaat erom dat het je denken voedt en niet sust.

Sarah Posman over Gilles Deleuze in Deleuze Compendium

For his part, Deleuze preferred to refer to a time that he called ‘stratigraphic.’ It is certainly important that philosophies succeed one another in time. Nevertheless, these philosophies are virtually coexistent. Every philosophy is virtually contemporary with every other, even if certain logics creep into those that preceded them, and certain concepts are reclaimed in their original form. Thus, in the present, every system of ethics rivals every other, since, in reality, all logics are in non-dialectical conflict with each other.
More precisely, according to Deleuze, any philosopher worthy of the name – that is to say, any philosopher-creator – traces out a plane within chaos. For concepts are born of thought’s confrontation with chaos. Or, in other words: concepts must be created. They are dated and signed, even if later philosophers must divert them from their original function, hijacking their components and their flows. This means that every new plane, if it is to inaugurate a truly new philosophy, even if it should have originated from an anterior plane, must distinguish itself from and find its own autonomy from the latter. But how? Most fundamentally, it is through assuming his own problematics – even if these problematics are not explicitly thematized – that the philosopher has a chance of tracing such a plane. And, on this plane, a new consistency may be given to chaos, by means of the singular creation of the arsenal of connected concepts that populate it. For Deleuze, the style is the philosopher.

Thoma Duzer – in Memorian: Gilles Deleuze (1925-1995) in Collapse III