de nomade is de betere mens, de menselijker mens. De grondgebonden mens, die zich als grondbezitter gedraagt, is de ontspoorde mens. Hij is gestrand en kan enkel nog zijn leefomgeving vernietigen in de waan zelf te overleven.
De nomade beweegt. Met de seizoenen, de andere dieren en planeten. Hij draagt zijn huis en cultuur mee. Zij is cultureler en menselijker. De gestrande mens is een ontmenste mens.

De nomadische mens hoeft volgens Deleuze niet perse van plek te veranderen, men kan ook nomade zijn met vaste woonplaats. Reizen kan men in het hoofd, vluchtlijnen creëren, bewegen. En het gaat om het besef dat men geen grond kan bezitten, dat we het delen met andere mensen, dieren, planten, objecten. Dat de grond, aarde, zelf onderdeel van Natuur is en een eigen autonomie heeft.

Deleuze leest ook als poezie. Taalkunst of beeldend oproepend. Deleuze schept ook nieuw beeld. Creëert vooral ook ruimte. Denkruimte, gebruiksruimte, potentiële ruimte. Mij stimuleert dat weer tot nieuwe beelden.
Deleuze laat zich ook stimuleren door het werk van anderen. Door Lucretius, Spinoza en vele anderen waaronder Lewis Caroll in Logic of Sense.
Niemand schept alleen, leeft alleen, werkt in het luchtledige. We verhouden ons altijd tot, zijn onderdeel van culturen, voortgebracht door natuur en cultuur.

‘what we’re looking for these days is a new image of the art of thoughts, its functioning, its genesis in thought itself’
Gilles Deleuze, 1968

Vlakken los denken van de oneindige grootheid (god/natuur). Losse vlakken denken en zo het leven beheersbaar, het denken mogelijk maken, overzichtelijk houden.
Delanda over Deleuze in mijn woorden.