Vandaag kwam What Was I Thinking? van Jalal Toufic binnen. Ik ga daar nu in lezen. Ik houd een urenregistratie bij en gewoonlijk valt het lezen van filosofie en kunsttheorie in de rubriek Studie maar het lezen van Toufic ís ook kunst. Men moet meebewegen met de schrijver, denken, actief en creatief zijn.

Op zich geldt dat voor veel meer kunstuitingen, theater- en concertbezoek vallen deels ook onder Studie. Toch ervaar ik het lezen van Jalal Toufic anders. Participerende performance?

gedachten en herinneringen zijn slechts deels van mijzelf. Het zijn verzamelingen en in mijn hoofd ontstaan uit deze verzamelingen soms gedachten waarvan ik denk dat ze origineel zijn, nieuwe gedachten. En ook deze nieuwe gedachten zijn onderdeel van het denken van de diersoort mens, voortbrengsels van cultuur, van culturen in zoverre ik de moeite neem van meerdere culturen kennis te nemen.

Ook mijn HERINNERINGEN zijn een assemblage. Een samenstelsel van wat ik gehoord, gezien, gelezen, ervaren heb. Die indrukken zijn zelden uniek.

Een lijst restricties waarmee je als dichter kunt tonen hoe knap je bent. Ik neig ernaar dit kinderachtig te vinden. Een brevet in vaardigheid en braafheid. Kan dat kunst zijn?
Taal kan creatief gebruikt worden, kan in vele vormen gedeeld worden. Kan eigenzinnig gebruikt worden.
EIGEN, DELEN, INTIEM, ROYAAL.

Dat is wat de teksten van Deleuzine 1 doen. Zowel de teksten in dichtvorm als die in prozavorm. Is de dichtvorm een vorm die beknopt is, geconcentreerd? Vaak wel maar niet per se.
‘I was always more a reader than a writer’ bwegint één van de teksten. Daarin herken ik mij, ook ik ben vooral een lezer en ik denk naast in beeld ook in tekst. En ik schrijf zoals hier. Het is een manier van denken. Nauwelijks van herinneren want ik lees het zelden terug. Ik heb geen publicatiedrang maar ik vind het wel sociaal, aardig goed om te delen. Waar dit een vorm van is, daarnaast blijf ik twijfelen over tekst in druk.

Ik fietste vanochtend over het Frederiksplein waar de Nederlandse bank gerenoveerd wordt. Hiermee is zeker dat het Volkspaleis daar niet herbouwd zal worden, zoals Wim T Schippers voorstelde.
Zou het geen goed idee zijn als de gemeente Amsterdam elders een Wim T Paleis laat bouwen? Een paleis voor spel en fantasie (kunst). Een eigenaardig paleis.

Het beeld ‘experiment #3745_3731’ is vreemd. Het is zo’n beeld dat ontstaan is uit zichzelf. Maar niet zelfstandig, ik heb eraan bijgedragen. In hoeverre dat bewust gebeurt of ook deel is van het VERSCHIJNEN is een vraag.
Het ontstaat in een aantal stappen: denken, verven, fotograferen, bewerken op de computer, exporteren, op dit blog delen.
Het bestaat nu als schets. En al heb ik geen aantekeningen gemaakt zal ik het beeld nu kunnen construeren. Het oorspronkelijke beeld is ontstaan. Het beeld dat ik eventueel zal afdrukken is een constructie op basis van dit verschenen beeld. Boeiend.

Soms meen ik het leven beter te begrijpen. Te ervaren, er onderdeel van te zijn. Bewuster? Dat was al zo op mijn zolderkamer in Leiderdorp waar ik ook zat en platen luisterde en het leven ervoer. Buiten de drukte van de anderen, de invloeden van de voortdurende praatjesmakerij, imitatie. Wat ontaard is tot de 21e-eeuwse babbel. DE BABBEL ONTKENT (ONTKRACHT) HET LEVEN

en de dagen gaan voorbij
en het leven gaat door
en ik denk dat het mijn leven is
een leven

Schrijvers als Joyce wilden nieuwe literatuur maken, de ruimte van literatuur maximaliseren. Zij waren kunstenaars.
Hedendaagse Nederlandse schrijvers willen schrijver zijn, een beroep uitoefenen, een schrijvend beambte. Kunst is hen vreemd.

aber lebe!

een wereld met woord verbeelden

Het werk uit 2021 vind ik goed. Getekend en gespoten met de linkerhand heeft het niet de virtuositeit van zijn vroegere schilderwerk maar de intensiteit is wel vergelijkbaar. Minder speels maar wel zoekend. En het tekenen met links gaat beter dan toen hij in 2007 opnieuw begon te werken. Ik hoop dat De Pont schilderijen kan verwerven uit deze expositie want ik zie het graag vaker.

Het werk is momenteel te zien terwijl elders in het museum de film van Erik van Lieshout over Daniëls te zien is.
Die film is grappig, ontroerend en menselijk.

Iemand die hoogleraar is in Nederland en dénkt. Deze opmerking van mij is pas echt opmerkelijk. In mijn (beperkte) visie wordt er weinig gedacht in Nederland en aan de universiteiten nog minder. Ik vind het verfrissend aan het begin van de dag een interview te lezen met iemand die op basis van onderzoek nadenkt over maatschappelijke zaken en de waarde van cijfers.
Ik vermoed dat mijn negatieve mening over onze universiteiten momenteel versterkt wordt door de totale afwezigheid van rationaliteit rond Covid. Ik hoop maar dat er politici en OMT-ers zijn die het artikel ook lezen.

Bij het lezen van een interview met Daniel Mügge in de Groene.