Image: Still from video by Terike Haapoja

Holly Herndon + zangeressen in Paradiso op Sonic Acts.

Adriana Varejão, Azulejaria de Cozinha com Presuntos [Keuken tegels met hammen], 1995, olieverf op doek, 140 x 160 cm. Foto: Vicente de Mello.

Een geweldige tentoonstelling in Witte de With Rotterdam, het soort groepstentoonstelling dat ik zo sterk mis in Nederland. Een duidelijk thema met historische connectie en gevarieerd werk van hoog niveau.

Wat wij in NL kennen als Delfts Blauw is een soort keramiek dat oorspronkelijk uit China komt, daar deels geproduceerd met grondstoffen uit het Midden Oosten.
In de tentoonstelling werk van kunstenaars uit verschillende delen van de wereld die toont hoe een bepaald soort keramiek in verschillende culturen en perioden tot unieke vormen komt die ook tot iets universeels behoren.

Daarmee is dit een tentoonstelling die informatie verbeeld over de wereld zonder dat het afgedwongen educatief is. In deze tijd waarin dodelijk saai de norm is voelt deze frisse bries weldadig. Gaat dat zien.

Van de website:
“Deze tentoonstelling onderzoekt hoe vorm landsgrenzen doorkruist. Neem blauw-wit aardewerk, zoals Delfts Blauw in Nederland, Qinghua-porselein in China, Iznik-keramiek in Turkije, Azulejo in Portugal, Engels porselein (‘China’) of Talavera Poblana in Mexico. Een kosmopolitisch artefact met zijn wortels in de wereldhandel, maar overal aangepast aan lokale tradities. Het is die wereldhandel, onlosmakelijk verbonden met het kolonialisme, die samenlevingen ingrijpend veranderde. Door een kunstuiting van een wereld in beweging als vertrekpunt te nemen, nodigt deze tentoonstelling uit om historisch blauw-wit aardewerk te zien als mobiele drager van ideeën en tradities, maar ook als vertrekpunt en bestemming hiervan. Er is werk in diverse media te zien van hedendaagse kunstenaars uit Noord-, Midden- en Zuid-Amerika, Azië en Europa.”

Op een back-up schijf kwam ik deze foto tegen die ik lang geleden maakte in Lille met filmcamera die zeer primitieve foto’s maakte. Those were the days. Ik was op weg naar vrienden in Ray sur Authie en gebruikte de tussenstop om de nieuwe architectuur in Lille te bewonderen.

Als ik een interview lees in apartamento met Andrea Zittel en de foto’s van haar huis en werk bekijk kan ik niet stil zitten. Ik pak een zaag en zaag mijn aanrecht rechter af opdat ik het morgen gelijk met mijn tafel kan verven.
Ik krijg zin en energie om mijn ruimte verder te verbeteren. Om nieuw werk te maken. Ik ervaar mijn leven als beter door hoe Andrea Zittel praat over werk & leven. Over ruimte ervaren, maken en creativiteit. Haar leefruimte, woonruimte is tevens testruimte. Haar werk combineert meubel en sculptuur. Vaak is het hetzelfde: een installatie is  meubel in huis en sculptuur in een galerie. Geen slappe hap zoals zoveel mensen die op het grensgebied van kunst en design werken. Zij heeft een eigen benadering waarbij het verschil tussen kunst en gebruiksvoorwerp niet groot is, niet voornaam. ‘in my opinion art is anything that is relevant and interesting and changes the way people think’.
Iets maken vereist creativiteit, dat is geen unieke eigenschap van kunst. Zij stelt zichzelf vragen vanuit haar leven, hoe zij haar leven ervaart en vertaalt dat naar leefomgevingen. Furniture, shelter, tapestry etcetera.

de foto is een dag later gemaakt, met geverfde tafel en aanrecht

Ik was gisteren in Worm voor de Instruments Make Play Fair, een beurs met muzikanten die hun eigen instrumenten bouwen. Vaak zijn het elektronische maaksels waarmee piepjes en ruis gemaakt wordt. Gelukkig waren er ook aan aantal mensen die zicht niet hiertoe beperkten. Eén van hen was Jasna Veličković die muziek maakte met behulp van stalen kogels en andere objecten.