I remember asking him. “Since you’ve stopped making art, how do you spend your time?” And he said, ‘Oh, I’m a breather, I’m a respirateur, isn’t that enough?” He asked, “Why do people have to work? Why do people think they have to work?”
– Calvin Tomkins about Marcel Duchamp, in The afternoon interviews
het produceren van dingen voor de handel lijkt de betekenis van het beroep kunstenaar. Terwijl het daar natuurlijk niet omgaat. Verkennen van de wereld en het Leven. Vormgeven van dat leven en de leefwereld. Helaas lukt dat minder in relatie tot onze omgeving al betogen juist jonge kunstenaars dat ze dat wel beogen. Ik vermoed dat dat deels is vanwege subsidieaanvragen en vanwege de algehele napraterij. En deels menen ze het.
For his part, Deleuze preferred to refer to a time that he called ‘stratigraphic.’ It is certainly important that philosophies succeed one another in time. Nevertheless, these philosophies are virtually coexistent. Every philosophy is virtually contemporary with every other, even if certain logics creep into those that preceded them, and certain concepts are reclaimed in their original form. Thus, in the present, every system of ethics rivals every other, since, in reality, all logics are in non-dialectical conflict with each other.
More precisely, according to Deleuze, any philosopher worthy of the name – that is to say, any philosopher-creator – traces out a plane within chaos. For concepts are born of thought’s confrontation with chaos. Or, in other words: concepts must be created. They are dated and signed, even if later philosophers must divert them from their original function, hijacking their components and their flows. This means that every new plane, if it is to inaugurate a truly new philosophy, even if it should have originated from an anterior plane, must distinguish itself from and find its own autonomy from the latter. But how? Most fundamentally, it is through assuming his own problematics – even if these problematics are not explicitly thematized – that the philosopher has a chance of tracing such a plane. And, on this plane, a new consistency may be given to chaos, by means of the singular creation of the arsenal of connected concepts that populate it. For Deleuze, the style is the philosopher.
Thoma Duzer – in Memorian: Gilles Deleuze (1925-1995) in Collapse III
was de titel van het conferentie deel van Sonic Acts 2020 en dat werd helaas niet waargemaakt. Met zo’n titel verwacht ik verhalen over alternatieven voor de doodlopende weg waarop we nu bewegen. Veel verder dan dat we moeten leren van ‘Indigenous Peoples’ kwam men niet. Het was vooral een herhaling van vorige edities van Sonic Acts, wij mensen zijn idioten en het kapitalisme vernietigt alle leven. Dat weten we nu wel, maar hoe ontsnappen we aan onze waanzin?
Dat is ook moeilijk maar het is droevig dat we zelfs niet kunnen denken hierover.
Als ik mijn eigen aantekeningen lees kom ik ook niet verder. Wij mensen zijn consumensen geworden, enkel de identiteit van consument is nog leidend in ons bestaan. Hoe we ons hiervan kunnen bevrijden, hoe we ons kunnen richten op leven, zijn, dat weet ook ik niet. Het VPRO programma Tegenlicht laat soms alternatieven zien, bijvoorbeeld over voedselproductie in de stad.
De titel van de conferentie was goed. Ik dacht aan hippies, aan provo, Aboriginals, andere diersoorten, Zen. Maar er was te weinig magisch denken, misschien zijn we ook daar voorbij en lopen we echt dood.
Het idee van de leporello’s leeft nog en heeft afgelopen dagen een nieuwe impuls gekregen, ze bewegen richting boeken. Wordt vervolgd.
Capitalism Free Art
De beurs is per se kunstvijandig. We hebben nieuwe economische modellen nodig voor kunstenaars.
Ik was gisteren op Art Rotterdam en daar was weer niets aan. Kunst in Nederland wordt steeds armzaliger lijkt het. Zo’n beurs is natuurlijk niet representatief, het hangt er enkel voor de handel, niet voor de kunst en kunstliefhebbers.
Een door de ratio gestuurd leven, leven met verstand. Je niet mee laten slepen door gevoelens. Ja, gevoelens zijn er en hebben soms ook een stimulerende energie. Maar over het algemeen is leven geleid door gevoel slavernij. En het is vaak destructief. Zeker nu het gevoel tot meer consumptie leidt. Het gevoel vooral op het ik gericht is. Gevoel een vorm van verdwazing (geworden) is.
Leven naar de geest, in de zin van Spinoza, streven naar groter inzicht. Onderkennen dat we (er is geen ik) onderdeel zijn van Natuur (of god) en van daaruit liefde en respect hebben voor Natuur en Leven. Waarbij Leven veel meer is dan die paar jaar dat we ademen.
Ontwikkelen en liefhebben, dat is leven naar de geest.
Adriana Varejão, Azulejaria de Cozinha com Presuntos [Keuken tegels met hammen], 1995, olieverf op doek, 140 x 160 cm. Foto: Vicente de Mello.
Een geweldige tentoonstelling in Witte de With Rotterdam, het soort groepstentoonstelling dat ik zo sterk mis in Nederland. Een duidelijk thema met historische connectie en gevarieerd werk van hoog niveau.
Wat wij in NL kennen als Delfts Blauw is een soort keramiek dat oorspronkelijk uit China komt, daar deels geproduceerd met grondstoffen uit het Midden Oosten.
In de tentoonstelling werk van kunstenaars uit verschillende delen van de wereld die toont hoe een bepaald soort keramiek in verschillende culturen en perioden tot unieke vormen komt die ook tot iets universeels behoren.
Daarmee is dit een tentoonstelling die informatie verbeeld over de wereld zonder dat het afgedwongen educatief is. In deze tijd waarin dodelijk saai de norm is voelt deze frisse bries weldadig. Gaat dat zien.
Van de website:
“Deze tentoonstelling onderzoekt hoe vorm landsgrenzen doorkruist. Neem blauw-wit aardewerk, zoals Delfts Blauw in Nederland, Qinghua-porselein in China, Iznik-keramiek in Turkije, Azulejo in Portugal, Engels porselein (‘China’) of Talavera Poblana in Mexico. Een kosmopolitisch artefact met zijn wortels in de wereldhandel, maar overal aangepast aan lokale tradities. Het is die wereldhandel, onlosmakelijk verbonden met het kolonialisme, die samenlevingen ingrijpend veranderde. Door een kunstuiting van een wereld in beweging als vertrekpunt te nemen, nodigt deze tentoonstelling uit om historisch blauw-wit aardewerk te zien als mobiele drager van ideeën en tradities, maar ook als vertrekpunt en bestemming hiervan. Er is werk in diverse media te zien van hedendaagse kunstenaars uit Noord-, Midden- en Zuid-Amerika, Azië en Europa.”
