Als ik teveel meega met de ‘gewone wereld’, het leven volgens de mainstream media zou ik bijna geloven dat dat de ‘echte wereld’ is. Er bestaat geen echte wereld in de betekenis van een werkelijke wereld. Er zijn, al of niet bewuste afspraken hoe we de zaken dienen te ervaren.
Autisme vermindert de acceptatie, internalisatie, van deze afspraken.
De ‘echte wereld’ is de afgesproken wereld. Het simulacrum dat als algemeen aanvaarde werkelijkheid geldt.

Er zijn verschillende manieren om tot beeld te komen.
Verschillende wijzen waarop beeld tot stand komt in onze hersenen. Uit verschillende bronnen: waarnemingen, herinneringen, dromen, fantasieën, denken. Combinaties, misschien is dat wel de manier waarop beeld altijd tot stand komt. Beeld bestaat niet als statisch beeld?

Het gaat over het onderzoek.
De beeldend kunstenaar zoekt iets uit middels beeld. Het beeld (schilderij, foto, installatie, enz) is wat uit het onderzoek opdoemt, te voorschijn komt.

kwaliteit van leven verbeteren. Is dat wat (sommige) kunstenaars beogen met hun werk?

Omdat collega Sander Goosen naar NYC reist en mij wat tips vroeg keek ik op de website van het Whitney museum. Daar kwam ik deze expositie van Mary Corse tegen en las ik dat ze ook in Dia:Beacon exposeert. Ik kende haar en haar werk niet, Dia schrijft in de introductie: A pioneer of light-based art, Mary Corse is one of the few women associated with the Light and Space movement that originated in Southern California in the 1960s.
En Whitney: Mary Corse’s first solo museum survey is a long overdue examination of this singular artist’s career. Initially trained as an abstract painter, Corse (b. 1945, Berkeley, CA) emerged in the mid-1960s as one of the few women associated with the West Coast Light and Space movement. She shared with her contemporaries a deep fascination with perception and with the possibility that light itself could serve as both a subject and material of art. Yet while others largely migrated away from painting into sculptural and environmental projects, Corse approached the question of light through painting.

Wow, Sander boft. Ik zou beide exposities ook graag zien.

zojuist kwam een boek binnen over Liz Deschenes, een catalogus bij haar expositie in Boston.
Ze maakt haar foto’s in de presentatie ruimtelijker. Het herinnerde mij aan de vroege glaspanelen van Marcel Wesdorp.

Ik zit te denken hoe ik mijn foto’s anders kan presenteren dan plat op de muur. Ik had recent een print niet aflopend gemaakt maar een wit kader overgelaten. Dat maakt het meer een ding, maakt het meer los van de ruimte. Maar minstens zo interessant is te onderzoeken hoe het zich juist tot de ruimte kan verhouden. De ruimte meer onderdeel van het werk te laten zijn. En dan wel zo zonder dat het een trucje wordt. Ik heb vorig jaar een paar schetsen gemaakt voor een mogelijke presentatie in Exbunker in Utrecht maar was daar nog niet van overtuigd, kunst moet vooral geen kunstje worden. Dat blijft een nadeel van dingen bedenken. Eigenlijk moet het denken parallel lopen aan het werken, het beeld moet geen illustratie worden. Zoals Spinoza lichaam en geest als parallelle zaken ziet, die wel beiden aan het fysieke lichaam verbonden zijn maar elkaar niet rechtstreeks beïnvloeden.

The liquid computer, a computer that makes it’s connections through chemicals and electrics. Our knowledge of the brain is still limited but we do know that it has an almost unlimited capacity, many ways of disclosing the information and that is functions with chemicals and electricity.

I think the human brain is intriguing, it is capable of so much. If we ever want to work on artificial intelligence we need to know more about brains and think of a way to emulate its functioning. Maybe it’s impossible but for me it is an inspiration for creating new images.