Om te denken, te leren, te onderzoeken. Om ons zelf bezig te houden. Vanwege het plezier in het beeld maken. De spannende, mooie beelden die het oplevert tijdens het werk en als resultaat.
Waarom tonen we beeld? Om onze fraaie resultaten te delen, reacties te krijgen, omdat het erbij hoort, in de hoop geld te verdienen. Om anderen uit te nodigen tot verbeelding. Om bij te dragen, deel te nemen.
we hebben allemaal ons eigen verhaal te vertellen. we leven in onze eigen fase, onze eigen wereld, ons leven. dat wat we doen, wat me maken, noemen sommigen van ons kunst. anderen die soortgelijke dingen doen en maken gebruiken dit woord bewust niet. zij doen vooral visueel onderzoek, bij voorkeur zonder titel, zonder in een hokje te passen.
zelf zie ik momenteel de kunstenaar als iemand die nieuwe beelden ontwikkelt. dat beoog ik ook te doen.
Robert Irwin in a 2016 New York Times piece.
En zo kwam ik, voldaan door D&G, bij De Kapellekensbaan van Louis Paul Boon, het beste boek in de Nederlandse taal. En tevens en der beste boeken wereldwijd. Waanzinnig goed en ambitieus. Hij wil de grootsten evenaren en doet dat ruimschoots
p.6 Het hele gelul over A.I. is zo tegengesteld aan het op Natuur gebaseerde denken van Deleuze & Guattari. De mens is echt achterlijker dan in 1980!
De natuur is oneindig groot en de mens nietig klein. En wij denken alles te begrijpen en zelfs te kunnen evenaren. Onze domheid is het enige waarlijk grote aan ons.
p. 10 Burrows are rhizomorphic in all their functions: as habitat, means of provision, movement, evasion and rupture.
Voor mij is een boekenkast nooit decoratie geweest. Daar ben ik ook te vaak voor verhuisd. Bij elke verhuizing gingen er ca. 2 bananendozen weg. Ik houd boeken als ik denk dat ik ze hoogstwaarschijnlijk ga herlezen. En dat doe ik regelmatig. Romans, kunst, filosofie, (media)theorie, kritiek enzovoort.
Als plaatje bij dit bericht een foto van de achterzijde van een semiotext(e) uitgave uit 1983.
Wat Deleuze & Guattari schrijven over muziek is goed toepasbaar op de beeldende kunst die ik maak. Het moet niet te kaal zijn want dat neemt juist meer ruimte in bezit.
Het moet niet te gecompliceerd, beeldrijk, zijn want ook dat zet vast.
Het moet gelaagdheden hebben, vluchtlijnen, multitudes. Het moet meerduidig zijn maar de intenties van de maker wel voelbaar.
Ik moet beelden maken en telkens ook weer lezen. En dat wat ik zie als ik lees, met name in D&G, in beelden buiten mijn hoofd tonen. Niet door te proberen het letterlijk uit te voeren, de beelden zijn ook niet concreet in mijn hoofd, maar door beeld te maken, NIEUW beeld.
De weg naar dat beeld is vooralsnog fysieke beelden te maken met verf, tape en rasters en daar foto’s van te maken.
Zo blijf ik ook dicht bij de zeefdrukker die zich aanmeldde voor de kunstacademie.
On the science pages we read a lot exiting news about new discoveries, using new techniques. As an artist it’s just our work to do these things.
Ik zag deze film vorige week en wilde na afloop klappen, maar dat is hoogst ongebruikelijk in Nederland buiten festivals. Regisseur Julian Rosefeldt heeft teksten van verschillende manifesten van kunstenaars en kunstgroepen gebruikt en in nieuwe scenes geplaatst. In al deze scenes speelt Cate Blanchett de hoofdrol. Tevoren had ik me verheugd op het raden welke tekst bij welk manifest hoort, maar eenmaal in de film deed ik dat nauwelijks. Het filmbeeld en Cate Blanchett verdienden mijn aandacht. Soms herkende ik teksten wel, soms niet. De combinatie van tekst en enscenering gaf een vervreemdend element. Een tekst van Claes Oldenburg als gebed voor het eten, een Dada manifest als toespraak op een begrafenis. Of een schooljuf die haar klas het Dogma manifest voordraagt.
ik denk dat ik nog een keer ga kijken, om meer aandacht aan de tekst te geven en de soundtrack van Nils Frahm.
liq