kunst is vragen in beelden. in combinaties van beelden. vormgeven van vragen en daarmee de beschouwer helpen in ontwikkeling (vaak gepaard gaand met ontspanning).
kunst is onderzoek, naar wat is, niet is, kan zijn. Naar ruimte.
kunst is ervaring, het ervaren
We verdoen onze tijd. Met onnozele bezigheden om onszelf en elkaar bezig te houden. Onnuttig tijdverdrijf.
We zijn onnozel en worden onnozeler. We ontmenselijken.
Door en om te consumeren.
Wir sind uns unbekannt, wir Erkennenden, wir selbst uns selbst: das hat seinen guten
Grund. Wir haben nie nach uns gesucht, – wie sollte es geschehn, dass wir eines Tags
uns fänden? Mit Recht hat man gesagt: »wo euer Schatz ist, da ist auch euer
Herz«; unser Schatz ist, wo die Bienenkörbe unsrer Erkenntniss stehn. Wir sind immer
dazu unterwegs, als geborne Flügelthiere und Honigsammler des Geistes, wir kümmern
uns von Herzen eigentlich nur um Eins – Etwas »heimzubringen«. Was das Leben sonst,
die sogenannten »Erlebnisse« angeht, – wer von uns hat dafür auch nur Ernst genug? Oder
Zeit genug? Bei solchen Sachen waren wir, fürchte ich, nie recht »bei der Sache«: wir
haben eben unser Herz nicht dort – und nicht einmal unser Ohr! Vielmehr wie ein
Göttlich-Zerstreuter und In-sich-Versenkter, dem die Glocke eben mit aller Macht ihre
zwölf Schläge des Mittags in’s Ohr gedröhnt hat, mit einem Male aufwacht und sich fragt
»was hat es da eigentlich geschlagen?« so reiben auch wir uns mitunter hinterdrein die
Ohren und fragen, ganz erstaunt, ganz betreten »was haben wir da eigentlich erlebt? mehr
noch: wer sind wir eigentlich?« und zählen nach, hinterdrein, wie gesagt, alle die
zitternden zwölf Glockenschläge unsres Erlebnisses, unsres Lebens, unsres Seins – ach!
und verzählen uns dabei… Wir bleiben uns eben nothwendig fremd, wir verstehn uns
nicht, wir müssen uns verwechseln, für uns heisst der Satz in alle Ewigkeit »Jeder ist sich
selbst der Fernste«, – für uns sind wir keine »Erkennenden«…
Zur Genealogie der Moral, Friedrich Wilhelm Nietzsche
– citaten uit het gelijknamige werk van Gilles Deleuze –
p 12. Zodra we ons in een arm tijdperk bevinden, zoekt de filosofie haar toevlucht in de reflectie ‘op’… Als zij zelf niets creëert, wat kan zij dan doen, behalve reflecteren op? Dus reflecteert zij op het eeuwige, of op het historische, maar zijn slaagt er niet meer in zelf de beweging te maken.
De filosoof is niet reflectief, hij is een schepper.
het is een volledig nieuwe indeling van onderscheid maken, zoals Bergson het doet, de perceptie, de affectie en de actie als drie soorten van beweging.
…
Yes, certainly, it’s a form of pleasure, although not always. But I see this as part of my investment in being “on the lookout.” I don’t believe in culture to some extent, but rather I believe in encounters. But these encounters don’t occur with people. People always think that it’s with people that encounters occur, which is why it’s awful… Now, in this, that belongs to the domain of culture, intellectuals, meeting one another, this disgusting practice of conferences, this infamy. So encounters, it’s not between people that they happen, but with things… So I encounter a… painting, yes, or a piece of music, that’s how I understand an encounter.
Sometimes it just doesn’t work. Een hoofd vol gedachten en ideeën. En ik weet dat een bepaalde manier van werken niet werkt en toch probeer ik het weer. En het is gewoon niet goed, niet helder.
Het verbeelden van denken, daar gaat het waarschijnlijk niet om in kunst. Het creëren van nieuwe beelden die denken kunnen stimuleren.
Niet dat het lelijk is, maar het is gedoe, druk, niet vanzelfsprekend. Het beeld moet wel ergens over gaan maar niet anekdotisch zijn. Nou ja, maar eens een tijdje laten hangen en naar kijken.
Het gaat over het ervaren van ruimte. Een bezoekster van een installatie van Robert Irwin. Het beeld van de vrouw in het diffuse licht van Irwin is mooi. Maar moet ik niet zoeken naar een verbeelding van het ervaren? Het ervaren van licht en ruimte. En de bezoekster weglaten?
Zeker omdat ik haar een onderdeel laat zijn van een beeld dat ik gemaakt heb.
/…/ This cognitive uncertainty, already more or less apparent since the end of the 1960s, became blindingly obvious in the 1980s, and this had inevitable repercussions on the ideological foundations of politics, with the status quo in force since 1948 coming to a sudden end with the fall of the Berlin Wall and the subsequent disappearance of the USSR. The Left, moderate or radical, then retreated in disarray without offering a response of any kind, so that the sheer absence of any alternative ensured the total victory of an obsolete single thought anchored in neoliberalism that was utterly incapable of managing a globalized world of infinite complexity. The outcome of the debacle is, to say the least, unprecedented: an absolute ideological void occupied by a clearly redundant conception of the world, /../
Sigmar Polke, Paintings, Photographs and Films by Gloria Moure
Ediciones Poligrafa, 2005. page 9
Het heelal is niet ontstaan in een Bigbang maar heeft zich ontvouwen in Le Zigzag, volgens Deleuze.
Dat zei hij weliswaar met een lach op zijn gezicht maar het is een uitspraak die past in zijn denken. Al is de Natuur oneindig in omvang en duur en kent ze feitelijk geen duur volgens Spinoza en hoeven we ons niet bezig te houden met het ontstaan.
Deleuze’s denken is heerlijk.
Spinoza was de filosoof van de blijheid, Nietzsche van de vrolijke wetenschap en ook Deleuze stemt vrolijk.
Het kapitalisme is wezenlijk vervreemdend, niet perse door de eigendomsverhoudingen of productiemethoden maar door het feit dat ze de consumptie tot ultiem ideaal gevormd heeft. Produceren om te consumeren, leven om te consumeren. En daaraan gekoppeld een obsessief verlangen naar geld.
Waartoe? Nergens toe. Dit consumentisme is het ware nihilisme. Het brengt niets en nergens.
Wat brengt dan wel iets en ergens? Blijheid door ontwikkelen. Begrip door kennis verwerven. Vertrouwen door delen.
Consumeren is afleiding. En dat lijkt leuk afgeleid worden maar het glijdt voorbij, drijft weg. Ons leven, wij. Anno 2017 consumeren we meer dan ooit en we zijn bang. Dat bereiken we door te kopen, huren, diensten laten verlenen, reizen, kinderen kunnen bestellen en misschien binnenkort ook de dood, hoera.
‘Alles van waarde is weerloos’ schreef Lucebert. Waarheid is waardeloos anno 2017. Kennis is waardeloos. Babbelen voor geld is het hoogste.
Hoe concentreren we ons, hoe maken we ons leven weer levend?
Door waar te nemen, met alle zintuigen, te denken, te delen. ‘Fragst du mir wie soll ich leben? Tu was!’ was mijn favoriete tekst op een prentbriefkaart in de jaren 1980. Laten we vooral iets doen. Niet consumeren maar creëren.
These days, whenever I’m making new images which remind me of NYC I feel sad. Like that man has taken away one of my favorite cities. Which is of course silly, but still, I won’t visit the US while this government is ruling.
Als ik gesprekken met Deleuze (Pourparlers: 1972-1990) lees lijkt hij het over onze tijd te hebben, over nu. En dat is waarschijnlijk ook zo. Er is niets nieuws gekomen. Ja, het neo-liberalisme: de ultimisering van de consumptie. We glijden af, dat is geen vernieuwing. We ontwikkelen ons niet. Geld is zo belangrijk geworden, meer nog dan in Deleuze’s laatste jaren. Geld is geen leven, het brengt ons niets.
…
