Vraag ik me af als ik een beeldwerk ophang. Ik pak een schetsboekje waarin tekeningen, ideetjes en tekst. Het eerste wat ik lees: fenomenologie – licht – kunst gaat over waarneming – het waarnemen. daarom is kunst maken maar een deel van het werk. Dit bedacht ik een paar maanden geleden en deze week las ik dat Mondriaan zo’n honderd jaar geleden ook schreef over kunst en waarneming en ook hij besefte dat kunst in het hoofd van de beschouwer/luisteraar ontstaat.
Ik kom de laatste weken vaker teksten van Mondriaan tegen. Veelal kende ik ze niet en er is weinig in het Nederlands verschenen, wel is er een Engelstalige verzameling van zijn teksten antiquarisch (prijzig) te koop.
Op dezelfde pagina in mijn schetsboek: ‘een kritische blik maakt kunst, Oscar Wilde in mijn woorden’. Oh, hier schreef ik vorig jaar juni ook over op dit blog. Ik kom soortgelijke overwegingen afgelopen week ook tegen in een bundel met teksten van Wim Beeren.
Kunst behoeft geen uitleg, wel aandacht. En juist dat laatste is momenteel schaars. Dan werkt uitleg ook niet.
Eigen beeld, authentiek. Scheppen, niet nadoen, scheppen, mijn eigen gang gaan.
Ik creëer patronen, lijnen, punten. En onderwijl denk ik en dat uit zich meer in beeld dan in woorden.
Je moet vooral niet gewoon zijn.
How does it sound? Ik dacht kort geleden over geluid bij beeld, geluid als aanvulling op beeld, geluid naast beeld? Kan een beeld ook geluid oproepen in het hoofd?
Het schetsboekje is vol.