La vie moderne van Raymond Depardon is een prachtige film. Aangrijpend, ontroerend, komisch, monumentaal. Een portret van een cultuur die op het punt van uitsterven staat. Een spiegel voor de toeschouwer in de drukke stad die hooguit wat woorden wisselt met deze boeren als ze in hun tweede huis op vakantie zijn. Slechts voor één van de geportretteerden is er nog een kans op herintreden in het boerenbedrijf. Voor de anderen rest alleen nog het uittreden.
De film is niet droevig. Culturen komen en gaan. Hopelijk verdwijnt ook de grootschalige gesubsidieerde uitputtende landbouw van nu en komt er een nieuwe meer duurzame, kleinschalige, vorm voor terug.
Een 83 jarige boer, die samen met zijn 5 jaar oudere broer geïnterviewd wordt, zegt in de film: we zijn niet zo ouderwets. De zaal lacht dan, ik niet. Ik denk dat hij gelijk heeft. Hij verzet zich niet tegen de nieuwe tijd en laat zich er ook niet gek door maken.