Ooit, in 1927, was Engeland deels een centrum van beschaving. Virginia Woolf wist treffend ons bestaan en handelen te treffen. Het leven is betrekkelijk saai, ons mensenleven is nauwelijks boeiender dan dat van koeien of andere diersoorten. We verbeelden ons van wel en Virginia Woolf laat ons zien dat het enkel verbeelding is. En dat deed ze met een eloquent taalgebruik. Melodieus, poëtisch, helder. Een geheel eigen toon en dat geeft tegelijkertijd aan dat dit betrekkelijk saaie leven mooi is. En niet, het is, het gaat door, we doen ons best en het lukt slechts enkelen van ons om daar iets uit te laten komen. Dat kunnen we door er ons bewust van zijn.