Ik herinner me dat ik met vrienden op het IFFR na het verlaten van weer een geweldige Japanse film spraken waar het over ging. We noemden wat termen: pijn, twijfel, geweld, liefde en waren het snel eens: het leven. Dat durven Japanse en Zuid-Koreaanse filmmakers: het leven als onderwerp. Essenties van het (mens) zijn. Anne Teresa de Keersmaeker doet dat ook. Een voorstelling als Cesena is niet na te vertellen, het is iets dat je moet ervaren, ondergaan, deel van worden. Het is theater in haar meest basale vorm en het is een concentratie op het leven.
