Als ik zeg dat wij mensen teveel van onze natuur zijn gedreven bedoel ik niet de romantische natuur. Niet het romantische terg naar de natuur idee. Ik bedoel dat we meer moeten kijken naar onze aanleg, onze mogelijkheden, naar onze conatus. Wat is in ons belang voor ons voortbestaan. Hoe kunnen we ons ontwikkelen. Momenteel leven we als consument, laten we ons handelen en onze verlangens bepalen door reclame, aanprijzingen. De tomeloze consumptie is niet in het belang van onze conatus. Het voortdurende nalopen, de volgzaamheid zonder te weten wie of wat we volgen.
Zowel als veelheid als singulariteit draaien we rondjes. We zijn slaaf maar ik vraag me af of we slaaf zijn van ónze verlangens.