/…/ This cognitive uncertainty, already more or less apparent since the end of the 1960s, became blindingly obvious in the 1980s, and this had inevitable repercussions on the ideological foundations of politics, with the status quo in force since 1948 coming to a sudden end with the fall of the Berlin Wall and the subsequent disappearance of the USSR. The Left, moderate or radical, then retreated in disarray without offering a response of any kind, so that the sheer absence of any alternative ensured the total victory of an obsolete single thought anchored in neoliberalism that was utterly incapable of managing a globalized world of infinite complexity. The outcome of the debacle is, to say the least, unprecedented: an absolute ideological void occupied by a clearly redundant conception of the world,  /../

Sigmar Polke, Paintings, Photographs and Films by Gloria Moure
Ediciones Poligrafa,  2005. page 9

Het kapitalisme is wezenlijk vervreemdend, niet perse door de eigendomsverhoudingen of productiemethoden maar door het feit dat ze de consumptie tot ultiem ideaal gevormd heeft. Produceren om te consumeren, leven om te consumeren. En daaraan gekoppeld een obsessief verlangen naar geld.
Waartoe? Nergens toe. Dit consumentisme is het ware nihilisme. Het brengt niets en nergens.

Wat brengt dan wel iets en ergens? Blijheid door ontwikkelen. Begrip door kennis verwerven. Vertrouwen door delen.
Consumeren is afleiding. En dat lijkt leuk afgeleid worden maar het glijdt voorbij, drijft weg. Ons leven, wij. Anno 2017 consumeren we meer dan ooit en we zijn bang. Dat bereiken we door te kopen, huren, diensten laten verlenen, reizen, kinderen kunnen bestellen en misschien binnenkort ook de dood, hoera.

‘Alles van waarde is weerloos’ schreef Lucebert. Waarheid is waardeloos anno 2017. Kennis is waardeloos. Babbelen voor geld is het hoogste.

Hoe concentreren we ons, hoe maken we ons leven weer levend?
Door waar te nemen, met alle zintuigen, te denken, te delen. ‘Fragst du mir wie soll ich leben? Tu was!’ was mijn favoriete tekst op een prentbriefkaart in de jaren 1980. Laten we vooral iets doen. Niet consumeren maar creëren.

These days, whenever I’m making new images which remind me of NYC I feel sad. Like that man  has taken away one of my favorite cities. Which is of course silly, but still, I won’t visit the US while this government is ruling.