unorthodox
I’m very unorthodox, both in my life and my work. I never did what artists are ‘supposed to do’: I don’t follow the market, I don’t have a signature style. Instead I’m project-process-oriented.
My work has never been linear, consistent or programmatic. I didn’t reject the concept of being a signature artist, I’m just not that kind of an artist.
I’m not a career artist in the sense of finding a concept or style, being recognized for it, and go on repeating it. It’s the easiest way to make a career. I searched for a different path.
Ulay in conversation with Alessandro Cassin. In Whispers.
WORST
eenheidsworst
Meer dan ooit bekijken wij Europeanen de wereld door 1 blik, zien we maar 1 werkelijkheid. We bekritiseren alles en iedereen die afwijkt van ónze eenheidsworst. Van onze benauwende blik.
Soms lijkt iedereen, wereldwijd, hier aan mee te doen middels Facebook en andere worstdraaiers. Gelukkig blijft de werkelijkheid anders, maar dan is het wel nodig dat we een werkelijkheid van vele werkelijkheden onderkennen. De overheersende koloniale cultuur is niet de enige noch de interessantste. Pluriformiteit, meervoudigheid, het samenleven in vele variaties, delen zonder op te lossen. Oud verhaal maar het voelt als dringender dan ooit.
Ulay am Stedelijk
Ik was is het Stedelijk bij de Ulay tentoonstelling en was aangenaam verrast.
Het eerste werk dat ik zag was Anagrammatic Body Aphorismes, voor tijdschrift Avenue, uit de serie Renais sense, 1974 – 1975.
LEVE DE IDENTITEIT kan het actueler?
En verderop Mein Abschied als einzige Person. Paris 1974. 100% Deleuziaans.
En ook grote polaroids die ik niet eerder zag en fotogrammen, zoals de afbeelding boven dit bericht.
De jaren 1970 en 1980 waarin alles mocht en kon. En dat niet eens zozeer als kunst maar als Leven.
Ik verliet het Stedelijk met een dik boek waarbij ik een boek over zijn polaroids kado kreeg.
