In Venetië lees ik Spring van Ali Smith. Een sprookje, een scheldschrift, een uiting van hoop. Het verhaal is niet rond/afgerond, het heeft iets rauws. De schrijfster is woedend over onze maatschappij anno nu en wil niet mee in de haat die gevoed wordt door angst.
Ze pleit voor kunst, fantasie en handelen om elkaar te helpen. En dat in en eigen ongepolijste vorm.

Ik hoef niet te dichten. Ik moet een eigen vorm vinden voor mijn notities., mijn denkaantekeningen. Mini essays. Zoals Nietzsche sommige van zijn boeken opbouwt? Aforimen?
Dat ook niet, het hoeft geen term (naam) te hebben. En geen christen-economisch nut. Het gaat om aantekeningen, gedachten. Ze behoeven een vrijheid, zij willen niet opgeborgen in de academische inrichting.
Vrije notities vergen creativiteit. Passie en lucht (of licht). Vrije notities verantwoorden zich niet. De notist is geen notulist.