Ik demonteerde vanavond een werk dat ik ca. 1995 maakte. Een onderdeel wil ik gebruiken als sjabloon voor nieuw werk.
Ik lees in een boek over Anicka Yi, een Amerikaanse kunstenares van Koreaanse komaf.
Ik heb het naar mijn zin. Ik verbeeld me dat ik in een geestrijke wereld verkeer. Het is fijn over beelden te denken. Het is fijn om te denken. Verbeelding is een groot goed.

Zegt Anicka Yi in een gesprek met Caroline A. Jones dat ik zojuist las in het boek ANICKA YI 6,070,430K OF DIGITAL SPIT. Het is een van de redenen dat ze zich niet enkel op het visuele richt maar ook op de andere zintuigen. Ik heb het werk van Yi nog niet in het echt gezien maar het boek is boeiend en inspirerend.
Het boek verscheen o.a. bij een expositie na een werkperiode als gastkunstenaar op het MIT. Daar werkte ze o.a. samen met (chemisch-) biologen en andere wetenschappers. Het is boeiend hoe ze verhalen, filosofie en wetenschap gebruikt om tot autonome werken te komen.

Gisteren keek ik weer rond in de presentatie van de Borgman collectie in het Stedelijk. De schenking die gekocht bleek te zijn. Als ik kijk zie ik dat het inderdaad een waardevolle uitbreiding van de collectie is. Cosima von Bonin hóórt in het Stedelijk, Isa Genzken verdient een grotere plek in de collectie (ai, ik lees dat het hier om een bruikleen gaat, jammer) en Paulina Olowska is ook in een klap sterk aanwezig. En nog drie vrouwen ook, zoals bekend is de afwezigheid van werk van vrouwen een schandelijke omissie in het Stedelijk.

Waarom is niet direct verteld dat het een aankoop betreft? Volgens  mij voor een bescheiden bedrag, oftewel het betrof een goede deal waar men trots op kan zijn. In plaats van dit als zodanig te presenteren werd het gebracht als een schenking en is er buiten de publiciteit voor een klein deel van het werk veel betaald. Dit is zo dom. Het is iets vreemds van deze tijd: liegen om de zaken slechter voor te stellen. Van een gouden deal een schimmige aangelegenheid te maken. Waarom toch?

Anne Goldstein was de eerste vrouw die het museum mocht leiden, ze vertrok helaas te snel. Beatrix Ruf was nog sneller weg. Nu maar hopen dat men zo verstandig is weer een vrouw te kiezen om er nu zorgvuldiger mee om te gaan.

Al zolang ik beeld maak heb ik een voorkeur voor een vierkant formaat. Een ander formaat suggereert een richting. Een tafereel, een formaat is verhalend. Een cirkel zou dat minder kunnen doen maar is door zijn afwijkende vorm (in schilder- druk- en fotokunst) te opvallend, ook daar speelt het formaat dan weer een rol. Een vierkant is het meest neutraal.

Ik kwam bij de smalle rechthoek door de proefdrukken die ik soms maak bij het printen en omdat ik gevraagd werk iets te maken voor het ladekastproject van bij galerie Phoebus. Een houten la is minder neutraal dan een witte muur.
Eén proefdruk had ik opgehangen omdat ik hem intrigerend vond, een ‘eigen beeld’. Er kwamen positieve reacties op, ook bij andere kijkers werkte het zo. Door de uitsneden uit een grotere afbeelding ontstaat er een ander soort vervreemding.
Nu, vanwege het ladekastproject, ben ik aan het onderzoeken bij welk soort beelden dit het best werkt. Het werk zal van bovenaf bekeken worden terwijl het ligt.