Alles wat ik in 48 uur Brussel niet vond ervoer ik in een paar uur Antwerpen. In die paar uur maakte ik meer foto’s dan in de twee dagen Brussel. Het was heerlijk om weer te kunnen ontbijten en koffie drinken. Ja, zelfs dat was in Brussel of afwezig of goed verborgen.

Het station is verbouwd, met respect voor het origineel.

Ik ben handiger geworden in het gebruik van digitale camera’s, hetgeen blijkt uit het verminderde aantal  ‘per ongeluk plaatjes’.

Is Green Lantern langs geweest of was het toch de hulk? Of dwarrelde het glas ook naar beneden omdat het herfst is?

Een herintreedsuccesverhaal: de LP. De CD verdwijnt langzaam uit beeld en wordt vervangen door datadragers in afspeelapparaten. De LP, die nooit weg was maar wel jaren een marginaal bestaan leidde, krijgt weer erkenning en herwaardering en is weer volop aanwezig. Zelfs popmuziek wordt er weer op uitgebracht.

Het viel me thuis al op dat in muziektijdschrift The Wire er enkel nog advertenties voor LP’s stonden, op weg naar mijn werk zag ik deze cd kistjes bij het grofvuil. Ook muziekwinkels worden weer platenzaken. Een succesvol herintreedverhaal.

Zelf had ik de LP nooit verlaten trouwens.

Het verveelt nog niet, het dagelijkse afval.

Er komt geen einde aan. Ik loop slechts door een paar straten ‘s morgens en heb vanochtend zelfs geen foto’s meer genomen van afgedankte matrassen.

Echt dagelijks zie ik ze liggen op het korte stuk tussen mijn huis en werk. Hebben mensen geen matras meer nodig of worden ze regelmatig vervangen?

E = mc², is de bekendste formule uit Einstein’s relativiteitstheorie. En dat staat dan op een aantal silo’s in de Franse Ardennen.

Toilet voor daklozen en andere stadsbewoners met hoge nood.

Een andere commerciële onderneming afgelopen weekend was UNSEEN, fotobeurs in het Westerpark. Het krantje dat men kreeg bij het te dure toegangskaartje liet er geen twijfel over bestaan dat de beurs mede door een reclamebureau georganiseerd was. In ronkend reclamelingo werden grote woorden gebruikt om iets te suggereren dat binnen niet te zien was.

Naast de beurs was er ook nog een expositie buiten op grote billboards van deelnemers aan het Talent project van FOAM. In het tijdschrift zelf komen de werken goed tot hun recht, op de grote dragers buiten werkten de foto’s van Tomoe Murakami (zie boven) ook goed, dat gold echter niet voor het andere werk.

Op dat soort momenten merk je dat de organisatoren fotografie niet als kunst zien, daarbij speelt het formaat immers altijd wel een rol. Schilderijen worden niet opgeblazen voor een tentoonstelling. Met foto’s mag blijkbaar alles, dat zijn immers gebruiksvoorwerpen?

Een tijdschrift is geschikter voor fotografie dan een beurs en wand. De talent editie van FOAM magazine is sterker dan de gelijknamige expositie op grote billboards in het Westerpark.