SMOOTH talking vs STRIATED talking oftewel stotteren. Een vlotte babbel vs zoeken naar woorden. Het STOTTEREN waar D+G naar verwijst, haast een pleidooi voor houdt en waar ze Ghérasim Luca als voorbeeld van noemen. Een dichter die zinnen niet af lijkt te maken. Hij begint, stopt, begint opnieuw en soms loopt het door. Of niet, in poëzie is de stotter een vorm, een middel, een manier van taal, van woorden hanteren.
We hebben nieuwe verhalen nodig, nieuwe manieren van vertellen en bovenal RUIMTE om ze te doen opkomen. We zitten zo vast in het nut, in het geld scoren. Daartoe passen we zo in. We zijn braaf, kleuren binnen de lijntjes, praten na, kijken af. Hoe kunnen we dan weer fantaseren, creëren?