Nadat ik jaren geleden van kunst naar webdesign overstapte bewoog ik ook veel minder. Ik verruilde lasapparaat voor computer, atelier voor bureaustoel, hoefde niet meer met materiaal en objecten te sjouwen. Maar ook stapte ik minder vaak op de fiets voor een tochtje in de omgeving. Als kunstenaar leek ik meer over mijn eigen tijd te beschikken. Hoefde ik niet beschikbaar te zijn voor klanten. Het webdesign heeft me meer naar een werkdag-ritme gedreven. Maar hoe nodig was dat nou eigenlijk?
Nadat ik een serie oude negatieven ingescand had vertelde ik mijn buren enthousiast over hoe fotogeniek Valencia is. Oude vissersbuurten met huisjes in pasteltinten, een strandboulevard die zowaar toerisme met schoonheid doet associëren, spectaculaire nieuwbouw van o.a. Calatrava en stadsparken in de bedding van een drooggevallen rivier. Onder zeer veel meer. Allemaal waar, Valencia is prachtig. Maar dat geldt voor vele andere steden. Op vakantie lijken we het beter op te merken. En ook als we kunstenaar zijn.
v.l.n.r. kom bij de politie, dicrimineer niet, kom naar dansfestival, luister radio Alternatieve titels: sex sells; beter uw leven.
Ik had eerder al moeite gedaan de anti-discriminatie posters (waartoe de tweede van links behoord) te interpreteren. Ik blijk niet zo goed in discrimineren te zijn, schiet te kort in vooroordelen. Elke poster toont een portret met een citaat. Het zijn zoekplaatjes, ‘dankzij het meldpunt discriminatie kan ik weer werken’, staat er bij een foto van een dame met beroep office manager. Er is dus iets met deze dame waardoor mensen haar geen baan gunnen. Na een tijd kijken zie ik dat ze zwanger is. Ah, dat is blijkbaar nog steeds een discrimatiepunt. De dame op de poster hier boven kan ook werken, als verpleegkundige, dankzij het meldpunt. Bij haar ben ik er nog niet uit wat het goede antwoord is: werd ze lastig gevallen wegens haar mooie uiterlijk of maak je nog steeds minder kans met een bruine huid? Of zie ik iets anders over het hoofd?
De politie werft hulpverleners, de jongedame op de poster verbeeld slachtoffer van loverboy. Op een andere poster uit dezelfde campagne staat een prostituee, ook die wil door de politie geholpen worden, schijnt.
De andere twee sexy posters roepen ons op een dansfestival in Frascati te bezoeken (er is ook een versie met een bestikkerde vrouw) en om naar een nieuwe lokale commerciële radiozender te luisteren. Die vind ik wel grappig in zijn platheid, een aardige persiflage op Radio Veronica.
schnappschuss
Dit blog wordt steeds meer een verzameling vakantiekiekjes. Daar is waarschijnlijk niets mis mee. Snapshots worden steeds meer gewaardeerd. Er worden ontelbaar veel tijdschriften en boeken mee gevuld. Bovendien zijn er nog maar weinig mensen die niet dagelijks een camera op zak hebben.
Ik was blij verrast met een artikel in een catalogus, Chikaku van Kunsthaus Graz en Camera Austria, tegen te komen waarin Yoko Tawada schnappschusser mit wörten schrijft. Korte observaties, verband houdend met een dagelijkse activiteit in haar leven. Ze maakt dagelijks snapshots die na het afdrukken in een schoenendoos verdwijnen.
Zelf maak ik ze ook graag en een enkele keer doe ik er iets mee. Zo toonde ik ooit een aantal in combinatie met prentbriefkaarten in een expositie in Sittard. Dit in een soort atelierinstallatie: een kijk op mijn kijken als kunstenaar. En ook in sommige van mijn lichtobjecten werden vakantiefoto’s verwerkt.
Ik maak wel vaker foto’s van mensen die door anderen gefotografeerd worden. Dat levert soms fraaie plaatjes op met verbaasde blikken: wat doet die kerel met die camera? Bovenstaande heb ik genomen op het strand van Barcelona. Maar het is ook een namaak Rineke Dijkstra.
Ik zie dat direct als ik de foto op mijn computer bekijk, maar zag ik het ook tijdens het fotograferen, was het een overweging om deze foto te nemen? Ik denk het niet. Hij verschilt nogal van Dijkstra foto’s (en niet alleen vanwege de kwaliteit ;)): behalve ik zijn er nog twee fotografen aan het werk. Eén voor het groepje in de branding en één voor de dame in Dijkstra pose. Dat is natuurlijk geen Dijkstra pose, zo poseren jongeren, met die combinatie van charme en onhandigheid. En dat is iets wat Rineke Dijkstra prachtig toont.
fotografen hebben altijd een bijzondere positie gehad in de kunst. Hun medium kan benut voor voor kunst, registratie, documentatie en een combinatie hiervan. Tegenwoordig zijn er veel fotografen die zowel reportagewerk doen als vrij werk. En vanzelfsprekend raken ze deze hokjes snel zat. Het werk van Josephine Meckseper dat het MOMA momenteel toont maakt vrij gebruik van hedendaagse beeldtaal zoals we die o.a. in de mode tegenkomen. Ze gebruikt dit o.a. om installaties mee te bouwen en om onze blik te veranderen. Ook gebruikt ze in het werk dat het MOMA toont postordercatalogi en sampelt zo werk van andere fotografen.
