Toen ik vorige week las dat Sonic Acts 2024 haar titel ontleent aan het boek The Spell of the Sensuous van David Abram bestelde ik dit boek uit 1996 direct.
Het opent geweldig met een beschrijving van zijn bezoek aan Bali en Nepal waar hij te gast was bij magicians aan wie hij zich presenteerde als goochelaar.
Zijn historische beschrijving van de invloed van het alfabet op onze vervreemding van natuur, van onze leefomgeving is boeiend en leerzaam.
Maar zijn filosofische achtergrond is wonderbaarlijk beperkt. Hij heeft filosofie gestudeerd, presenteert The Spell of the Sensuous als filosofieboek maar hij weet er opvallend weinig van. Zo weet hij niet dat Descartes bekendste ideeën kort na diens leven weerlegt zijn door Spinoza. In een hoofdstuk over tijd komt Bergson, de belangrijkste denker over tijd, niet voor. Deleuze? Nul keer genoemd. Felix Guattari idem.
Als pleidooi voor een noodzakelijke verhouding tot het niet menselijke leven en een oproep tot herstel hiervan is het zeer geslaagd. Als filosofieboek een mislukking. Abram is meer cultureel antropoloog dan filosoof.