Werd mij recent gevraagd.
Ik denk om dezelfde reden waarom ik naar film, museum, theater enzovoort ga. Om van schoonheid te genieten, geboeid te worden, andere zienswijzen te leren kennen. ‘Kunst is een vorm van denken – niet alleen het resultaat van een denkproces, maar ook de aanzet ertoe.‘ las ik een oratie van Hanneke Grootenboer.
Het laatste essay dat Gilles Deleuze publiceerde heet Immanence: A Life.
Een leven, niet Het of Mijn maar Een.
Toen de vraag gesteld werd las ik in Darkmans van Nicola Barker. Een complex en rijk boek met bijzondere mensen en gebeurtenissen, hoewel die mensen wellicht niet opvallend bijzonder zijn. Het zijn mensen met ieder een eigen gedrag en ervaring van de werkelijkheid.
Ik antwoordde dat ik ook lees ter vermaak en om bezig te zijn.
15 Februari schreef ik:
het Zijn is voldoende,
toch blijft Zarahtoestra zijn grot verlaten om tot de mensen de (s)preken. Vergeefs, maar toch. Spinoza, Nietzsche, Deleuze, zij allen studeren, denken, ontwikkelen zich en willen anderen ontwikkelen. Zijn, een Leven is voldoende maar weinigen willen hun leven in meditatieve toestand doorbrengen. Enerzijds is Zijn, een Leven voldoende tegelijkertijd biedt het vlak van immanentie ruimte tot verkenning, ontmoeting. Zijn. Een Leven. Meditatie. De intuïtieve liefde tot Natuur. Het accepteren, deelnemen in, liefhebben van Natuur.
Als ik Deleuze en/of Guattari lees ontstaat er direct beeld in mijn hoofd, dat ik vervolgens vertaal naar mijn abstracte foto’s. Dat heb ik bij romans niet, maar het stimuleert wel mijn denken. En geeft mij het gevoel dat het mijn leven en welzijn verbetert. En het is troost, helpt het leven accepteren?