Ik klaag er al jaren over op dit blog: de gemakzucht van de solo tentoonstelling. Vaak wordt het gepresenteerde werk van een kunstenaar verzwakt door dat er te veel gelijksoortige werken hangen. Het wordt dan al gauw een trucje.

Vandaag was ik in het Stedelijk voor een expositie van Pamela Rosenkranz. De eerste werken die ik zag leken sterk op werk dat ik zelf in de jaren 1990 maakte. Enige affiniteit had ik er daarom wel mee maar een zaal vol dergelijke werken werkte niet. Verderop in de tentoonstelling zag ik een kleiner werk in de zelfde stijl (foto met beschilderd glas in lijst) los hangen en dat oogde meteen sterker.

Wonderbaarlijker vond ik het worden toen ik zaal na zaal zag met werk dat ik me herinnerde uit kraakpanden in de jaren 1980 (zogenaamd wild beschilderde folie) of werk van Imi Knoebel. Rosenkranz is geboren in 1979 dus dit werk van haar is veel recenter. Waarom krijgt dit zoveel ruimte in een museum dat soortgelijk werk 40 jaar geleden al toonde en aankocht?

Als een curator van het Stedelijk aangesproken wordt door het werk van Rosenkranz dat kan zij het werk tonen in relatie tot werk van andere kunstenaars en zo ook duidelijker maken wat het is dat het werk interessant maakt. Maar zalen vol met weinig variatie is saai.

foto boven: een werk van mij uit de beginjaren 1990. Lijm en witte verf in een paneel isolatieglas, 50 x 50cm.