Kunst hoort raadselachtig en vreemd te zijn.
Je hoeft niet te weten wat je ziet.
Bedacht ik tijdens het lezen over musea en vermaak in De Witte Raaf. En ook tijdens het invullen van een enquête na een bezoek aan de Fiona Tan expo in het Rijksmuseum waarin gevraagd werd of ik mij vermaakt had. Hoezo vermaakt??
‘The Baroque artists know well that hallucination does not feign presence, but that precense is hallucinatory.’
Deleuze, The Fold p.125
‘The soul and the body can always be truly distinguished, but inseparability traces a coming and going between one level and the other. My unique monad has a body; the part of this body have crowds of monads; each of this monad has a body …’
Deleuze, The Fold p. 108
‘We have seen that the world was an infinity of conversing series, capable of being extended into each other, around unique points. Thus every individual, every individual monad expresses the same world in its totality although it only clearly expresses a part of this world, a series or even a finite sequence.
Deleuze, The Fold p. 60
Leven is wonderbaarlijk en kunst laat ons dat soms ervaren.
Leven is ook geweldig (zelfs nu voor sommigen).
Bedacht ik terwijl ik naar Janine’s Room keek in Fiona Tan’s expositie Monomania in het Rijksmuseum.
Die tweede zin drukt een gevoel uit bij de beelden van een studeer/werkkamer en in algemene zin ís het ook zo ook al probeert de consumens zoveel mogelijk leven te vernietigen. De consumens is een levensvorm die haar angst poogt te maskeren middels consumptie en dit uit middels haat. Er zijn ook nog mensen die leven in een studeer/werkkamer en mensen die dat vastleggen en delen.
‘Folds are in the soul and authentically exist only in the soul. That is already true for “innate ideas”: they are pure virtualities, pure powers whose act consists in habitus or arrangements (folds) in the soul, and whose completed acts consists of an inner action of the soul9 an internal deployment). But this is no less true for the world: the whole world is only a virtuality that currently exists only in the folds of the soul which convey it, the soul implementing inner pleats through which it endows itself with a representation of the enclosed world. We are moving from inflection to inclusion in a subject, as if from the virtual to the real, inflection defining the fold, but inclusion defining the soul or the subject, that is, what envelopes the fold, its final cause and it completed act.’
Deleuze, The Fold p. 23
