Hoe geeft men een leven vorm?
Hoe ontwikkel ik een eigen leven?
Hoe verhoud ik mij en tot wie en wat?
Hoe men leeft en deelt is waar het om gaat en dat geldt alles en iedereen, ook een kunstenaar.

ZAKEN LETEN & NIET LATEN
DOEN & LATEN
LATEN DOEN
DENKEN
ZIJN

is dat geen verouderde gedachte? Het is kunst als kapitalistische activiteit, creëren om te consumeren. Is kunst het ding? Of een houding? Een denk- en leefwijze. De kunstenaar moet wel leven en heeft huisvesting en voeding nodig. Hoe kunnen we dat sociaal inpassen?

van gras tot koe, van spruit tot mens, van lucht tot zee, we zijn allen lichamen van water die water delen.

We drinken ons eigen afval, onze giffen stromen door onze huid, we zijn onderdeel van het ecosysteem. We leven.

Astrida Neimanis: Hydrofeminism: or, on becoming a body of water.

Je denkt wat, doet wat, dagdroomt wat en opeens besef je dat het mensenleven niet wezenlijk verschilt van dat van andere dieren. In onze nijver lijken we iets op meer op mieren dan koeien. Apen met kleren.

Verhouden tot de omgeving, tot zichzelf. Tot het beeld, samen met een Beeld.
bij het lezen van Félix Guattari: Balance sheet for “desiring machines” 24 mrt ’21