Kunst is primair ruimte creëren. Dit lijkt vergeten te zijn in dit neoliberale tijdperk met haar veilingen en kunstbeurzen waar het enkel om cijfer gaat, om geld. Ook Diversity United in Berlijn toont verhandelbare objecten. Bij Formation Camp in De Appel gaat het weer over ruimte creëren, PLAATS MAKEN.
Diversity United blijkt over Europa te gaan en ook hier weer met de wens dat kunst onze fouten herstelt en een toekomst mogelijk maakt.
Hoezo Europa? Ik vind het een problematisch begrip. De ‘Europese Cultuur’ die naast composities en schilderijen kolonialisme, slavernij en klimaatverwoesting bracht en brengt. Over welke cultuur hebben de samenstellers van D.U. het? Is het niet hoog tijd dat we luisteren naar andere culturen? Immigranten worden geacht te assimileren, onze waarden eigen maken, net zo consumptief en agressief worden als wij Oud Europeanen. Het is voortgaan op een doodlopende weg. Hou a.u.b. op kunstenaars als wegbereiders naar de ondergang te gebruiken.
MeToo meets BlackLivesMatter? Had ik verwacht met zo’n titel. De aanwezigheid van veel werk van witte 60+ mannen laat echter zien dat de kunstwereld slechts aan het begin van een noodzakelijk verandering staat. De grote expositie in twee hangars van vliegveld Tempelhof in Berlin is prima. Er is mooi werk te zien, bijvoorbeeld bovenstaand glas van Ane Graff uit haar serie THE GOBLETS. En leuk is dat Fernando Sánchez Castillo naast wie ik momenteel exposeer in Leiden ook meedoet.
Prima expositie maar de titel begrijp ik niet, als de titel een thema zou voorstaan had het beter gekund, minder grote namen meer aansprekend werk. Het beeld hierboven bijvoorbeeld, van een Noorse vrouw, vind ik sterk. IJsklontjes smelten in vervuild vocht in een drinkglas. Wij vergiftigen ons eigen drinkwater en dienen het op in een mooi wijnglas, cynisch, verontrustend. En een mooi beeld.
De stoelen van Tatiana Trouvé uit haar serie The Guardian zijn intrigerend en staan mooi opgesteld bij wanden in de grote hangar. Kwetsbaar, persoonlijk, ruimtelijk, sterk.
En zo was er meer fraai werk te zien. Onder andere van Gilbert and George.
Zo opent Speculative Facts, de nieuwste uitgave van Onomatopee. Ik vind dat een juiste opmerking. Onze ervaring van de werkelijkheid is een afspraak. We leren wat we zien, horen en ervaren. Hier is onze opvoeding en ons onderwijs op gebaseerd, we dienen ons aan te passen, deze aangeleerde werkelijkheid internaliseren. Momenteel zijn veel mensen verward en menen beter te weten hoe zaken functioneren dan wat de consensus is, ze accepteren feiten niet meer en willen leven naar hun eigen wanen.
Dat is droevig maar ‘de werkelijkheid’, de Europese traditie lijkt doodgelopen. Dat biedt ons geen toekomst meer, het vernietigt het leven op onze planeet. Hoe tot een nieuwe gedeelde ervaring te komen?
Ruimte/leefomgeving is een uitdaging. Ruimte/ervaring is een uitnodiging. Ruimte/vormgeving is een verlangen. Ruimte/beleving is persoonlijk, fysiek en geestelijk.
Hoe geeft men een leven vorm?
Hoe ontwikkel ik een eigen leven?
Hoe verhoud ik mij en tot wie en wat?
Hoe men leeft en deelt is waar het om gaat en dat geldt alles en iedereen, ook een kunstenaar.
is dat geen verouderde gedachte? Het is kunst als kapitalistische activiteit, creëren om te consumeren. Is kunst het ding? Of een houding? Een denk- en leefwijze. De kunstenaar moet wel leven en heeft huisvesting en voeding nodig. Hoe kunnen we dat sociaal inpassen?
van gras tot koe, van spruit tot mens, van lucht tot zee, we zijn allen lichamen van water die water delen.
We drinken ons eigen afval, onze giffen stromen door onze huid, we zijn onderdeel van het ecosysteem. We leven.
Astrida Neimanis: Hydrofeminism: or, on becoming a body of water.
Je denkt wat, doet wat, dagdroomt wat en opeens besef je dat het mensenleven niet wezenlijk verschilt van dat van andere dieren. In onze nijver lijken we iets op meer op mieren dan koeien. Apen met kleren.
