Roni Horn neemt waar en schrijft en verbeeld. In Island Zombie, een collectie teksten, is haar taal ook een verbeelding. Ze schrijft als beeldend kunstenaar. In grammatica en woordkeuze. Misschien dat ik nu anders naar haar foto’s en sculpturen ga kijken*. Of ze is beter met woorden dan met camera en gietwerk.

Geconcentreerde observatie, Horn kijkt op IJsland zoals Robert Irwin naar de woestijn kijkt. Ervaren, deel worden van het eiland, van de woestijn. Zich verhouden tot het weer, samengaan met het weer.
Doet Nan Goldin iets soortgelijks? Maar dan samengaan met mensen, del zijn van een scene. Haar aandacht is vergelijkbaar.

*Ik volg haar werk al jaren en het boeit maar maakte tot nu toe minder indruk op mij dan de teksten in Island Zombie

eenheidsworst
Meer dan ooit bekijken wij Europeanen de wereld door 1 blik, zien we maar 1 werkelijkheid. We bekritiseren alles en iedereen die afwijkt van ónze eenheidsworst. Van onze benauwende blik.
Soms lijkt iedereen, wereldwijd, hier aan mee te doen middels Facebook en andere worstdraaiers. Gelukkig blijft de werkelijkheid anders, maar dan is het wel nodig dat we een werkelijkheid van vele werkelijkheden onderkennen. De overheersende koloniale cultuur is niet de enige noch de interessantste. Pluriformiteit, meervoudigheid, het samenleven in vele variaties, delen zonder op te lossen. Oud verhaal maar het voelt als dringender dan ooit.