Ik bezocht een paar weken geleden de expositie van Miriam Cahn in het Stedelijk en was onder de indruk. Enerzijds door de zwaarte van de onderwerpen, het (seksueel-)geweld, anderzijds door de schildertechniek en kleuren. Een kunstenaar met wie ik de tentoonstelling bezocht was vooral onder de indruk van die kleuren en het schilderwerk. Een andere schilder die ik later sprak was ook onder de indruk van Cahn’s schilderen. Vooraf had hij plaatjes gezien, in de zalen zag hij schilderijen.
Daarna las ik drie recensies en geen der drie recensenten had dit schilderwerk opgemerkt. Joke de Wolf deelt in De Groene vooral haar verbazing, Alied Ottevanger in De Witte Raaf heeft niet goed gekeken en geeft vanuit haar luiigheid directeur Rein Wolfs een sneer. Ottevanger eist overzichtelijke exposities met een handleiding. Ze vindt ook dat Wolfs het primaat niet bij kunstenaars moet leggen maar bij beroepskijkers als zijzelf. Lena van Teijen in de MetropolisM schrijft ook niets over het schilderen maar liever over haar ergernissen, waaronder het gebrek aan een verantwoording door de directie.

Het minste wat je van een recensent beeldende kunst mag verwachten is dat ze KIJKT. Fuk, Miram Cahn kan goed schilderen. Dat ze dat op eigen wijze en voorwaarden doet des te beter. Dat ze het tentoonstellen als deel van haar kunstenaarschap ziet is een legitieme visie.
Ottevanger voelt zich beledigd omdat Cahn geen tekeningen wilde lenen van het Centraal Museum waar zij werkt.
De critici schrijven vooral over Cahn als lastige vrouw. Vinden ze dat ook van mannen die voor hun werk staan?

Kijken, waarnemen, ervaren, dat is waar alle ruimte voor is, juist in exposities zonder overdadige duiding. De bezoeker kan zich verhouden tot het getoonde en zelf bepalen hoe zij dit ervaart en duidt. Dat is niet de taak van de curator, desgewenst wel voor een recensent.

Het collectieve falen van Europeanen om Joodse medeburgers te beschermen in de jaren 1930 en 1940 en de grote schaamte hiervoor is een hoofdoorzaak voor de voortdurende genocide op Palestijnen. In Duitsland is deze schaamte begrijpelijkerwijs het grootst. Het verklaart hun kritiekloze steun aan Israël, ook bij een nieuwe genocide. Dit is echt verschrikkelijk, wij Europeanen laten een ander volk de hoogste prijs betalen om ons falen te compenseren. Lafheid op lafheid!

Hanan Toukan schrijft er gedegen over in Afterall magazine. Afterall biedt artikelen over Palestijnse kunstenaars, door Palestijnse auteurs en meer in het algemeen over de dekolonisatie van Palestina die ze in de loop der jaren hebben gepubliceerd gratis aan op hun site.

“In tegenstelling tot het idee dat de filosofie zich met rationeel denken bezighoudt (het cogito volgens Descartes) en volgens een kritische methode te werk gaat (aldus Kant), wordt in het eerste deel van deze meditatie onderzocht hoe het contemporaine van materieel belang is en hoe we het ons anders kunnen voorstellen. Om die reden moet ik eerst afstand nemen van de Geschiedenis van de Filosofie (met hoofdletters) omdat die mij verhindert om alles wat er ‘in de tijd’ te gebeuren staat, alles wat de Aarde kan openbaren, te ervaren.”

Rick Dolphijn, Filosofie van de materie

Het gaat niet om wat je vindt, in beide betekenissen, het gaat om creatief denken en als kunstenaar hieruit beeld maken.

Thomas Pynchon’s Gravity Rainbow uit 1973 is dankzij weirdo’s als Musk en Trump en andere rijkaards veranderd in een portret van deze tijd. Dat merkte WIRED al vorig jaar op.

“an absurdist novel that’s now only as absurd as reality itself” maar nog steeds een geweldig boek.

het omzetten in beeld is mijn eerste associatie met dit woord, soms ontstaat er tijden het lezen een beeld in mijn hoofd.
De eerste betekenis in Van Dale woordenboek is vermogen je ergens een voorstelling van te maken, het kan ook verwaandheid betekenen of fantasie.
Fantasie kan in het verlengde van je ergens een voorstelling van maken liggen, maar die verwaandheid? Dat komt voort uit fantasie over het eigen kunnen? Voorstelling – fantasie – waan?