Laura Grisi in Aken
In het Ludwig Forum in Aken kwam ik dit werk tegen van Laura Grisi (1939-2017), een Italiaanse kunstenares die ik niet kende en waarover ik zojuist lees dat het een van de eerste was die met tl werkte.
Dan Perjovschi in Aken
In het Ludwig Forum in Aken zijn twee grote wandtekeningen te zien van Dan Petrovschi.
leporello literature
zigzag architecture
books that are shows | shows that are books [or chapters like with R.H. Quaytman]
can an image be a story? of course, it can stimulate story creating in the viewers brain.
can an exhibition be a story? a story doesn’t have to be linear, expressing the mainstream reality. it can be an art.
An Evening, Chapter 32
Gisteren kwam het boek van R.H. Quaytman binnen. Een bijzonder kunstenaarsboek met dichtgevouwen bladzijdebundels waardoor in eerste instantie slechts een klein aantal pagina’s te zien zijn. Omdat ik het boek voor de inhoud gekocht heb ben ik begonnen de pagina’s voorzichtig los te snijden. Het resultaat is het waard.
Quaytman is schilder en maakt panelen waarom ze schildert met een mix van Gesso en pigment en waarop ze zeefdrukt.
Haar werk presenteert ze in Chapters, hoofdstukken. Elk met eigen thema en soms samen met een andere kunstenaar. Ik was haar werk tegengekomen in een boek over Liz Deschenes, waarmee ze ook een Chapter gemaakt heeft.
Rijks Open 2019
saai is eigenlijk het enige dat ik er over kan schrijven. Ik bezoek de Rijks Open al ca. 25 jaar en elke jaar zijn er in ieder geval een aantal uitschieters, nu waren dat er nul. Het enige dat ik nu drie uur later herinner is dat er veel video’s te zien waren, tv kijken in verschillende ruimtes dus.
R. H. Quaytman
Na lange twijfel over de internationale verzendkosten heb ik zojuist bij de uitgever het boek An Evening, Chapter 32 van R.H.Quaytman besteld. Quaytman maakt intrigerend werk met veel (kunst)historische referenties in verhouding tot de architectuur waarbinnen het getoond wordt.
In een review in Mousse Magazine van de expositie waar het boek bij verschenen is, was ik enigszins verbaasd over de slot conclusie waarin het als manco beschreven werd dat er veel kennis en aandacht nodig is om dit werk te begrijpen. Van Nederlandse kunstcritici zou ik niet anders verwachten maar ook deze in Wenen woonachtige Engelsman heeft een lage dunk van kunstliefhebbers.
Een goed kunstwerk is op meerdere niveaus te ervaren. En ik vind het werk van R. H. Quaytman goed, zelfs terwijl ik het voornamelijk van internet ken. Het is beeldend sterk, ook visueel gelaagd en op een unieke manier in de ruimte geplaatst. Dat kan elke bezoeker waarnemen. Mensen met meer kennis van architectuur en kunstgeschiedenis pikken meer verbanden mee. Andere bezoekers kunnen zich hier in verdiepen, zoals ook mensen mét die kennis zich verder kunnen verdiepen bijvoorbeeld door het boek te lezen.
Tarkovski en Proust
Tarkovski was geïnteresseerd in kunst, filmkunst. Hij formuleert dit helder in het interview aan het begin van de expositie in Eye. Hij is zelf helderder dan de zaalteksten die, als altijd over Tarkovski, over religie gaan en dit keer ook over dichotomieën.
Maar ik zie en hoor poëzie, ik zie beeldpoëzie en hoor taalpoëzie. Tarkovski is zoon van zijn dichtende vader.
Tijdens mijn bezoek dacht ik een paar keer aan Proust. Vanwege tijd, herinneringen en zoektocht naar film/literatuur.
Zowel Tarkovski als Proust waren met kunst, het fenomeen kunst, bezig en met name hoe dat vorm te geven in hun medium, film en literatuur. ‘Op zoek naar de verloren tijd’ was niet zozeer een zoektocht naar het verleden maar een onderzoek naar literatuur en Proust eigen schrijverschap.
Tarkovski’s beschouwingen over de filmkunst heten ‘de verzegelde tijd’.
Molar concentration
Molar concentration (also called molarity, amount concentration or substance concentration) is a measure of the concentration of a chemical species, in particular of a solute in a solution, in terms of amount of substance per unit volume of solution.
– In A Thousand Plateaus Deleuze and Guattari apply the ‘molar’ and ‘molecular’ to political bodies. Molar entities belong to the State or the civic world. They are well defined, often massive, and are affiliated with a governing apparatus. Their molecular counterparts are micro-entities, politics that transpire in areas where they are rarely perceived: in the perception of affectivity, where beings share ineffable sensations; in the twists and turns of conversation having nothing to do with the state of the world at large; in the manner, too, that a pedestrian in a city park sees how the leaves of a linden tree might flicker in the afternoon light. The shifting to and from molar and molecular forms can be associated not only with deterritorialisation but also the very substance and effect of events that begin and end with swarms and masses of micro-perceptions.
Molecules often aggregate and swarm into active masses of molar aspect and vice versa. In The Fold Deleuze suggests that events, the very product of philosophy and determining features of perception, depend on the prehension of the textures of elements in terms of their wholes and the parts that swirl and toss within them or on their very surfaces. The process entails grasping a ‘chaosmos’ that becomes discernible through the categories of the molar and molecular. Deleuze is in turn enabled to study matter as a function of mass, hardness, and of ‘coherence, cohesion’ (D 1993a: 6). He projects the distinction onto the body in so far as it can be appreciated in its elasticity and fluidity. Thus, with the ‘molar’ the philosopher correlates surfaces with structures, masses with territories, and vibrations or waves with landscapes. –
From The Deleuze dictionary
Molaire concentratie
De molaire concentratie (of de molariteit) is een maat voor de sterkte van een oplossing van een stof. Ze wordt gedefinieerd als het aantal mol opgeloste stof per liter oplossing.
Onder werkelijkheid en volmaaktheid versta ik hetzelfde
Spinoza, Ethica 2 definitie 6
Volmaaktheid en onvolmaaktheid zijn dus in feite slechts modi van denken, begrippen namelijk die wij gewend zijn te verzinnen omdat wij individuele dingen van hetzelfde soort of geslacht met elkaar vergelijken. Om deze reden heb ik hiervoor (del. 6 van dl. 2) gezegd dat ik onder werkelijkheid en volmaaktheid hetzelfde versta.
E 4, Woord Vooraf
relations
One may pass from one body to another, however different, simply by changing the relation between its ultimate parts. For its is only relations that change in the universe as a whole, whose parts remain the same.
Gilles Deleuze – Expressionism in Philosophy: Spinoza
Why Spinoza never completed the Treatise on the Intellect
We may suppose, then, that the discovery of the common notions occurs precisely at the end of the edited part of the Treatise, and at the beginning of the writing of the Ethics: in about 1661 – 1662. But why would this discovery have forced Spinoza to abandon the already-existing version of the Treatise? The explanation is that the common notions emerge at a time when they cannot fulfil their functions or develop their consequences. They are discovered too late relative to the text of the Treatise. They would have to establish a new point of departure for philosophy; but the point of departure has already ben set in geometric ideas.
They would have to determine an adequate mode of knowledge of what exists, and show how one passes from this mode of knowledge to the ultimate mode, knowledge of essences. But because the modes of knowledge have already been defined in the Treatise, there is no place left for the common notions or for the series of fixed and eternal things, which are thus shifted over to the ultimate mode of knowledge, with the knowledge of essences. In short, in order to give the common notions their place and function, it would have been necessary for Spinoza to rewrite the entire Treatise. It is not only that they invalidate the finished part, but they would have modified it. Spinoza prefers to write the Ethics form the perspective of the common notions, although it means postponing a new treatise that would have focussed on the practical problems that are merely outlined at the end of the Ethics, concerning the origin, the formation, and the series of these common notions, along with the corresponding experiment.
Deleuze – Spinoza: Practical Philosophy, p. 120 – 121
The common notions are an Art,
the art of the Ethics itself: organizing good encounters, composing actual relations, forming powers, experimenting.
Deleuze – Spinoza Practical Philosophy, p. 119
common notions
Let us consider, then, the way in which one passes from the second kind [of knowledge] to the third. In the Ethics, everything becomes clear in this regard: the second and third kind of knowledge are systems of adequate ideas, but very different from one another. Ideas of the third kind are ideas of essences, inner essences of substance constituted by the attributes, and singular essences of modes involved in the attributes; and the third kind goes from essence to essence.
Deleuze – Spinoza: Practical Philosophy, p. 117
The common notions are more biological than mathematical.
De common notions (algemene begrippen) zijn het gezichtspunt waaruit de Ethica geschreven is. De common notions vormen de overgang van de tweede naar de derde soort van kennis, we gaan voorbij het verstand en komen in het intuïtieve intellekt als systeem van essentiële waarheden of bewustzijn.
We ervaren de essentie.
silencio
de mensheid zou veel gelukkiger zijn als de mens net zo gemakkelijk zou kunnen zwijgen als spreken
Spinoza, Ethica III, stelling 2, commentaar
two faces of the will to power
It is by the will to power that a force commands, but is also by the will to power that a force obeys. To these two types or qualities of forces there correspond two faces, two qualia, of the will to power, which are ultimate and fluent, deeper than the forces that derive from theme, for the will to power makes it that active forces affirm, and affirm their difference: in them affirmation is first, and negation is never but a consequence, a sort of surplus of pleasure. What characterizes reactive forces, on the other hand, is their opposition to what they are not, their tendency to limit the other: in theme, negation comes first; through negation, they arrive at a semblance of affirmation. Affirmation and negation are thus the qualia of the will to power, just as action and reaction are the qualities of forces. And just as interpretation finds the principles of meaning in forces, evaluation finds the principles of values in the will to power. Given the preceding terminological precisions, we can avoid reducing Nietzsche’s thought to a simple dualism, for, as we shall seen affirmation is itself essentially multiple and pluralist, whereas negation is always one, or heavily monist.
Yet history presents us with a most peculiar phenomenon: the reactive forces triumph; negation wins the will to power! This is the case not only in the history of man, but in the history of life and the earth. at least on the face it inhabited by man. Everywhere we see the victory of No over Yes, of reaction over action. Life becomes adaptive and regulative, reduced to its secondary forms; we no longer understand what it means to act. Even the forces of the earth become exhausted on this desolate face. Nietzsche calls this joint victory of reactive forces an the will to negate “nihilism” – or the triumph of the slaves.
– Gilles Deleuze, Pure immanence, chapter 3 Nietzsche, p 74/75 –