CARLOS AMORALES The Factory
Carlos Amorales, We’ll See How All Reverberates, 2012. Met dank aan de kunstenaar en kurimanzutto, Mexico-Stad / New York. Foto: Peter Tijhuis
Dit is een expositie waar ik tijdelijk het eerste bezoek al besef dat ik dit vaker wil bezoeken om meer te ervaren. En dat ik een begeleidende publicatie wil hebben.
Op dit laatste moet ik nog even wachten want er is iets mis gegaan bij het drukken van de speciale uitgave bij deze expositie. Kan ik dus kopen bij een van mijn volgende bezoeken.
Er is veel te zien, van werk uit de tijd dat hij nog in Amsterdam woonde – dat ik toen al gezien heb – tot werk dat speciaal voor deze expositie gemaakt is.
Het werkt aan het eind van de tentoonstelling, Amsterdam, was mijn favoriet. Hierin komt veel van Amorales werkwijze samen. In een gang hangt een filmscript dat is ontstaan door een tekst geschreven door Amorales en een Argentijnse schrijver (naam zal ik later toevoegen) en vervolgens bewerkt met behulp van een kopieerapparaat. Zo is het script abstracter geworden en ontstond er meer ruimte voor de acteurs om het vorm te geven. In een zaaltje ernaast is de film te zien.
De expositie blijft nog lekker lang, t/m 17 mei. Gaat dat zien.
Een paar dagen na mijn bezoek lees ik een wervende recensie in Het Parool.
Carlos Amorales in Stedelijk
Zaalopname van: Carlos Amorales, Aprende a joderte (Learn to Fuck Yourself), 2019. Met dank aan de kunstenaar en kurimanzutto, Mexico-Stad / New York; en Dark Mirror, 2008. Collectie Vanhonsebrouck. Foto: Peter Tijhuis
Het is tragikomisch dat juist bij deze expositie zoveel selfies gemaakt worden. Narcisme, de fixatie op zichzelf, is één van de thema’s in Amorales werk. Als het zondagspubliek zaalteksten had gelezen hadden ze dit dadelijk begrepen en over hun positie kunnen nadenken. Maar nee, ze komen niet om te leren en om zicht te ontwikkelen. Vermaak en zelfgeilheid, daar gaat men de deur voor uit.
Waveness
In De Appel zag ik de presentatie van Waveness van Maartje Fliervoet.
Maartje Fliervoet genereert nieuw beeld. Het werk in De Appel is even vaag en concreet als mijn eigen werk. Ook zij onderzoekt hoe dit nieuwe beeld te presenteren. Hoe het zich laat verhouden tot de ruimte waarin het getoond wordt en tot de beschouwer.
Het aanvangsbeeld was in dit geval fotogrammen gemaakt door buurtbewoners rond de Sloterplas in Amsterdam. De fotogrammen zijn gemaakt met water uit de plas.
Om het beeld van de niet-gefixeerde fotogrammen te behouden vindt ze een andere vorm: weefsels en inkjetprint op doek. Nieuwe kleuren, een tactiliteit.
De doeken liggen in De Appel op een stapel in het trappenhuis. Met behulp van een houten staaf kunnen de verschillende lappen opgerold worden waarna de onderliggende zichtbaar wordt.
printen
Vandaag weer eens geprint. Op glanzend papier deze keer. Omdat ik een rol heb staan, nog twee zwarte inktpatronen voor glans papier heb en weer eens wilde zien hoe mijn foto’s het op glans doen.
En net als de eerste keer dat ik op glans papier printte ontstonden er direct krassen op het papier, zelfs zonder het aan te raken. En bij het ophangen werd het nog erger. Nu is het helemaal zeker: op glossy paper printen is geen optie voor mij.
Vervolgens nog een test print gemaakt met ‘Photo black’ (is voor glanspapier) op mat papier. Dat levert helaas geen zwart op maar grijs.
Op bovenstaande foto wordt er op glanspapier geprint.
Essentie
The common notions are more biological than mathematical.
De common notions (algemene begrippen) zijn het gezichtspunt waaruit de Ethica geschreven is. De common notions vormen de overgang van de tweede naar de derde soort van kennis, we gaan voorbij het verstand en komen in het intuïtieve intellekt als systeem van essentiële waarheden of bewustzijn.
We ervaren de essentie.
Laura Grisi in Aken
In het Ludwig Forum in Aken kwam ik dit werk tegen van Laura Grisi (1939-2017), een Italiaanse kunstenares die ik niet kende en waarover ik zojuist lees dat het een van de eerste was die met tl werkte.
Dan Perjovschi in Aken
In het Ludwig Forum in Aken zijn twee grote wandtekeningen te zien van Dan Petrovschi.
leporello literature
zigzag architecture
books that are shows | shows that are books [or chapters like with R.H. Quaytman]
can an image be a story? of course, it can stimulate story creating in the viewers brain.
can an exhibition be a story? a story doesn’t have to be linear, expressing the mainstream reality. it can be an art.
An Evening, Chapter 32
Gisteren kwam het boek van R.H. Quaytman binnen. Een bijzonder kunstenaarsboek met dichtgevouwen bladzijdebundels waardoor in eerste instantie slechts een klein aantal pagina’s te zien zijn. Omdat ik het boek voor de inhoud gekocht heb ben ik begonnen de pagina’s voorzichtig los te snijden. Het resultaat is het waard.
Quaytman is schilder en maakt panelen waarom ze schildert met een mix van Gesso en pigment en waarop ze zeefdrukt.
Haar werk presenteert ze in Chapters, hoofdstukken. Elk met eigen thema en soms samen met een andere kunstenaar. Ik was haar werk tegengekomen in een boek over Liz Deschenes, waarmee ze ook een Chapter gemaakt heeft.
Rijks Open 2019
saai is eigenlijk het enige dat ik er over kan schrijven. Ik bezoek de Rijks Open al ca. 25 jaar en elke jaar zijn er in ieder geval een aantal uitschieters, nu waren dat er nul. Het enige dat ik nu drie uur later herinner is dat er veel video’s te zien waren, tv kijken in verschillende ruimtes dus.
R. H. Quaytman
Na lange twijfel over de internationale verzendkosten heb ik zojuist bij de uitgever het boek An Evening, Chapter 32 van R.H.Quaytman besteld. Quaytman maakt intrigerend werk met veel (kunst)historische referenties in verhouding tot de architectuur waarbinnen het getoond wordt.
In een review in Mousse Magazine van de expositie waar het boek bij verschenen is, was ik enigszins verbaasd over de slot conclusie waarin het als manco beschreven werd dat er veel kennis en aandacht nodig is om dit werk te begrijpen. Van Nederlandse kunstcritici zou ik niet anders verwachten maar ook deze in Wenen woonachtige Engelsman heeft een lage dunk van kunstliefhebbers.
Een goed kunstwerk is op meerdere niveaus te ervaren. En ik vind het werk van R. H. Quaytman goed, zelfs terwijl ik het voornamelijk van internet ken. Het is beeldend sterk, ook visueel gelaagd en op een unieke manier in de ruimte geplaatst. Dat kan elke bezoeker waarnemen. Mensen met meer kennis van architectuur en kunstgeschiedenis pikken meer verbanden mee. Andere bezoekers kunnen zich hier in verdiepen, zoals ook mensen mét die kennis zich verder kunnen verdiepen bijvoorbeeld door het boek te lezen.
Tarkovski en Proust
Tarkovski was geïnteresseerd in kunst, filmkunst. Hij formuleert dit helder in het interview aan het begin van de expositie in Eye. Hij is zelf helderder dan de zaalteksten die, als altijd over Tarkovski, over religie gaan en dit keer ook over dichotomieën.
Maar ik zie en hoor poëzie, ik zie beeldpoëzie en hoor taalpoëzie. Tarkovski is zoon van zijn dichtende vader.
Tijdens mijn bezoek dacht ik een paar keer aan Proust. Vanwege tijd, herinneringen en zoektocht naar film/literatuur.
Zowel Tarkovski als Proust waren met kunst, het fenomeen kunst, bezig en met name hoe dat vorm te geven in hun medium, film en literatuur. ‘Op zoek naar de verloren tijd’ was niet zozeer een zoektocht naar het verleden maar een onderzoek naar literatuur en Proust eigen schrijverschap.
Tarkovski’s beschouwingen over de filmkunst heten ‘de verzegelde tijd’.
Molar concentration
Molar concentration (also called molarity, amount concentration or substance concentration) is a measure of the concentration of a chemical species, in particular of a solute in a solution, in terms of amount of substance per unit volume of solution.
– In A Thousand Plateaus Deleuze and Guattari apply the ‘molar’ and ‘molecular’ to political bodies. Molar entities belong to the State or the civic world. They are well defined, often massive, and are affiliated with a governing apparatus. Their molecular counterparts are micro-entities, politics that transpire in areas where they are rarely perceived: in the perception of affectivity, where beings share ineffable sensations; in the twists and turns of conversation having nothing to do with the state of the world at large; in the manner, too, that a pedestrian in a city park sees how the leaves of a linden tree might flicker in the afternoon light. The shifting to and from molar and molecular forms can be associated not only with deterritorialisation but also the very substance and effect of events that begin and end with swarms and masses of micro-perceptions.
Molecules often aggregate and swarm into active masses of molar aspect and vice versa. In The Fold Deleuze suggests that events, the very product of philosophy and determining features of perception, depend on the prehension of the textures of elements in terms of their wholes and the parts that swirl and toss within them or on their very surfaces. The process entails grasping a ‘chaosmos’ that becomes discernible through the categories of the molar and molecular. Deleuze is in turn enabled to study matter as a function of mass, hardness, and of ‘coherence, cohesion’ (D 1993a: 6). He projects the distinction onto the body in so far as it can be appreciated in its elasticity and fluidity. Thus, with the ‘molar’ the philosopher correlates surfaces with structures, masses with territories, and vibrations or waves with landscapes. –
From The Deleuze dictionary
Molaire concentratie
De molaire concentratie (of de molariteit) is een maat voor de sterkte van een oplossing van een stof. Ze wordt gedefinieerd als het aantal mol opgeloste stof per liter oplossing.
Onder werkelijkheid en volmaaktheid versta ik hetzelfde
Spinoza, Ethica 2 definitie 6
Volmaaktheid en onvolmaaktheid zijn dus in feite slechts modi van denken, begrippen namelijk die wij gewend zijn te verzinnen omdat wij individuele dingen van hetzelfde soort of geslacht met elkaar vergelijken. Om deze reden heb ik hiervoor (del. 6 van dl. 2) gezegd dat ik onder werkelijkheid en volmaaktheid hetzelfde versta.
E 4, Woord Vooraf
