Het grote nadeel van kunstacademies is dat studenten veelal te jong zijn voor het kunstenaarschap. Ze missen levenservaring en inzicht.
Afgelopen wekend bezocht ik de eindexamenexpo van de Rietveld. Mijn start was niet best omdat in de eerste ruimte die ik bezocht een docent een rondleiding aan het geven was. Het vertrouwde clichématige gelul van mensen die denken verstand van kunst hebben maar in werkelijkheid hun gebrek aan inzicht trachten te verhullen achter banaliteiten.
De meeste afgestudeerden hebben nog niets te zeggen en, logischerwijs, nog geen vorm voor hun kunstenaarschap gevonden. Het valt ze niet kwalijk te nemen. Wel verwijt ik de academie dat ze niet beter opleiden.
Het was een beneden-gemiddeld jaar. Er was één presentatie bij die er duidelijk bovenuit stak. AnneSofie Helland, uit Noorwegen, had in de litho- en etswerkplaats een installatie gebouwd met onder andere diverse video’s. This is not a meeting and the green stuff heette het (zo ver ik me herinner). Video’s van vergaderende mensen waaroverheen de hoofden van o.a. Artaud geprojecteerd werden, foto’s, een kan met groen vocht. Een laptop met daarop toeschouwers die naar een executie op de elektrische stoel zitten te kijken. Een vreemde, onheilspellende installatie met de ruimte optimaal benut.
Hier is al sprake van een kunstenaarschap. Dit is boeiend, intrigerend werk dat ook technisch sterk is.
De Rietveld deelt elk jaar prijzen uit. AnneSofie Helland was zelfs niet genomineerd.