Over de Column Van Tegenwoordig wordt al net zo veel gezeken als over De Jeugd Van Tegenwoordig. Nou trekt de Jeugd zich daar niets van aan, heeft ze nooit gedaan ook. Zij doet wat ze voelt dat ze moet doen en het boeit haar niet wat anderen daar van vinden. De Column streeft naar een zelfde houding, hij kent geen grenzen, regels en richtlijnen. Wat eruit moet komt eruit. De Column braakt, schijt of zweet zijn woorden uit en gaat vervolgens wat in dit afval roeren en kneden. Daar komt dan weer een nieuwe Column uit voort.
En zoals dat bij het afscheiden van lichaamsvocht gebruikelijk is doet iedereen het. Met name daar gaat juist de kritiek over. Dat iedere figuur een stukje afscheidt en dit schaamteloos aan het publiek toont.
Opvallend vaak zeuren dezelfde mensen over de teloorgang van de taal, het verdwijnen van het geschreven woord en ontlezing. Bedoelen ze dat er teveel geschreven wordt en te weinig gelezen? Dit klagen gebeurt trouwens weer vaak als Column.
= mijn huiswerk van afgelopen week.