kwekerij
Is een abstract beeld nog toegankelijk voor hedendaagse kijkers? Hebben ze hulp nodig? Tekst in of naast het beeld? Een herkenbare figuur?
Oskar Fischinger in EYE
Nog t/m 17 maart 2013 in het eye/filmmuseum: Oskar Fischinger. Een sprankelende, frisse, inspirerende tentoonstelling met tekeningen, (animatie)films en schilderijen. Werk uit de jaren 30, 40 en 50 van de vorige eeuw en nog helemaal van deze tijd. ‘Dit is echt modern’ dacht ik bij een vitrine met tekenbladen voor een animatiefilm. Er zijn mensen die computers modern vinden, maar wat zijn dat een beperkte apparaten als je dit werk van 70 jaar geleden ziet. Fischinger was kunstenaar, filmmaker en uitvinder. Ik denk niet dat ik het eens ben met een zaaltekst die zegt dat hij zijn tijd vooruit was, tijd was iets waar hij mee werkte, speelde, niet een hokje om in te passen.
Een aanrader!
(de afbeelding hierboven is van mij, niet uit de expo)
flits
schrijven over kunst
Gisteren las ik Sigmar Polke, Photoworks: When Pictures vanish. Naast vele fraaie foto’s staan er twee artikelen in, van Maria Morris Hombourg en Paul Schimmel. Ze bespreken dezelfde foto’s van dezelfde kunstenaar maar leveren daarbij verschillende informatie. Dat ze anders kijken is vanzelfsprekend, dat ze er verschillen zitten in biografische feiten en de uitspraken van Polke is opvallender. Ik vermoed dat Polke in verschillende gesprekken verschillende versies vertelt en dat hij ook lol heeft gehad bij het lezen.
Prima dat deze verschillen niet in de eindredactie verdwenen zijn.
Het relativeert dit soort teksten wel. Het toont weer aan dat je zulke teksten wel kunt gebruiken bij het denken over de werken, maar dat de waarde als informatiebron beperkt is.
Nou is alle kunstkritiek primair een kijkverslag en geeft het informatie over de schrijver en haar visie het besproken werk. Ik denk niet dat dat anders kan omdat alle mensen anders kijken.
Het lijkt erop dat het Hambourg zich hier meer bewust van is dan Schimmel. Haar stuk ga ik in ieder geval herlezen omdat het me helpt bij het ontwikkelen van mijn visie op het werk, bij het kijken.
(Om verwarring te voorkomen: de foto hierboven is niet van Sigmar Polke)
braeckman in de appel
Nu te zien in de Appel: Dirk Braeckman en Zarina Bhimji.
Ik was voor de eerste gegaan. Vreemd fotowerk. Ik ken het sinds ongeveer een jaar en weet niet wat ik ervan vind. Het intrigeert me. De foto’s zijn grijs, zilverachtig, alsof het licht in de doka kort aangeweest is. De onderwerpen variëren van op bed liggende personen tot ongedefinieerde interieurs.
De foto’s lijken zelf van groter belang dan het onderwerp. Het zijn analoge foto’s en dat in de doka ontwikkelde en afgedrukte karakter is medebepalend voor het karakter van de foto’s.
Een enkele foto doet me denken aan Twin peaks.
Ik ga vast nog een keer kijken als ook in de catalogus die ik aanschafte.
de lokatie van de kunstvlaai
De Kunstvlaai vindt dit jaar niet plaats op het Westergasterrein maar in een leegstaande (middelbare) school achter de RAI. Op zich leek dat me een prima lokatie, er zouden immers geen houten schotten geplaatst hoeven te worden om hokken voor de exposanten te maken. Ieder initiatief zou een eigen lokaal kunnen krijgen. Enige nadeel dat ik tevoren bedacht was dat het teveel op een academie eindexamenexpo zou kunnen lijken.
Helaas is dat inderdaad het geval. Er zijn een aantal sterke ruimte’s. Lokalen waarin sprake is van een goede samenstelling van de werken en inrichting. De algemene teneur is echter gerommel in de ruimte. Letterlijk en figuurlijk.