Deze foto had ik gisteren in de Pont gemaakt nog voor ik de uitspraak van Josef Beuys las in het boek Parallel Processes, dat ik in het museum kocht. Weinigen kunnen zo helder over kunst spreken als Beuys. Helaas kan hij vandaag niet de tweede kamer toespreken over het belang van kunst.
Het zijn zware tijden voor de kunstenaar, dat zal vrijwel niemand ontgaan zijn. Wat er precies gaat gebeuren is voor veel instellingen nog onduidelijk. Dat de huidige regering ons verafschuwt en ons ons dagelijks brood niet gunt is wel duidelijk. Wat me ook duidelijk lijkt is dat het meer geld zal kosten dan dat het de regering oplevert.
De meest logische stap voor onze regeerders zou zijn het kunstonderwijs op te heffen, want dat wordt min of meer een doodlopende weg. Zo ver zullen ze nog wel niet durven te gaan. En er zullen zeker jongeren blijven kiezen voor de kunstberoepen, die nooit een roze economische toekomst beloofden. Er zal dan ook veel kunst gemaakt blijven worden.
Wat jammer is dat er nauwelijks een kunstinhoudelijk gesprek gevoerd wordt. Voor de rechtse kunsthaters hoeft dat natuurlijk niet, die willen er niets over weten en denken niet graag na. Maar allen die de kunsten wel waarderen zouden zich eens uit kunnen spreken wat ze belangrijk vinden. Wat ze waarom willen ondersteunen. Dan kunnen ze in ieder geval beginnen dat zelf te ondersteunen :). En dan kunnen lagere overheden en fondsen beter afgewogen beslissingen maken.
Overal in Toscane/Umbrië zie je ramen en deuren die verplaatst zijn, dichtgemetseld, veranderd. Omdat de gevels niet gestuukt zijn is dit goed zichtbaar. Materialen en stijlen wisselen door de tijd. Dit toont niet alleen geschiedenis, het geeft vaak ook een mooi beeld.
Vormen veranderen, ramen en deuren worden verplaatst. Dichtgemetseld, weer (deels) open gemaakt enzovoort.
En dat alles op soms radicale manier.
Het geld verdienen met aparte musea voor de kerkse kunst, waarover in in het vorige stukje schreef, valt waarschijnlijk enigszins tegen. In Orvieto waren we de enige bezoekers van het naastgelegen museum van de Duomo, terwijl de kathedraal zelf al flink aan het vollopen was.
Bij een tekeningen expositie in de Uffizi waren we ook de enige bezoekers, maar dat kwam hoogstwaarschijnlijk door het feit dat de ingang verborgen lag. Eén van de vele tekortkomingen van dit stoffige museum. De expositie was wel de moeite waard en de ruimte de enige gemoderniseerde van het hele museum.
Bovenstaande foto is genomen in het nieuwste museum van Orvieto, dat nog niet klaar was maar wel open voor bezoekers (ja, we waren de enigen :)). Het toont de beelden die voorheen in de Duomo stonden.
Het grote aantal toeristen in Toscane leidt tot slijtage en beschadigingen. Nou levert het ook veel geld op, dus kan het onderhoud gefinancierd worden. In musea hangen nogal wat schilderijen achter glas, dat is helaas volkomen terecht, want met de telefoon in de hand wijzen bezoekers enthousiast naar onderdelen van het werk. Soms lijken ze hun neus in een doek te snuiten. Dat glas is gelukkig wel van hoge kwaliteit en belemmert veelal het zicht niet.
Er wordt ook veel kunst uit kerken naar belendende musea verplaatst waar de condities voor behoud beter zijn. Dat levert dan weer extra kaartverkoop op en heeft als grootste voordeel dat de kerkruimte beter tot zijn recht komt. Die renaissance types waren totaal onbekend met de uitspraak ‘overdaad schaad’ en pleegden hun kerken helemaal vol te stoppen.
Florence was een teleurstelling, Orvieto het tegendeel. De stad ligt zo mooi op een gedoofde vulkaan als de promotiefoto’s tonen en de fresco’s van Luca Signorelli in de kathedraal zijn tijdloos en mooi. Ze ogen als hedendaagse strips, verbeelden een zeer oud verhaal en zijn in de 16′ eeuw gemaakt. Onder andere zien we Killer engelen die met laserstralen aardbewoners doden en honderden fitnesstypes die naakt uit de aarde verrijzen En dat in een kerk :). In een catalogus zie ik blow-ups en de frescobarsten in koppen doen me denken aan Enki Bilal. Ik vermoed dat veel striptekenaars dit werk van Signorelli bestudeerd hebben.
Orvieto is ook een prettige stad. Met fraaie gebouwen, een park, winkels en prettige restaurants.
Grootse verhalen had ik gehoord en gelezen over het Uffizi museum. Dagen zou je er voor nodig hebben. In werkelijkheid is het slechts een fractie van bijvoorbeeld het Prado. De collectie is zeer eenzijdig, de presentatie stoffig.
Madonna met kind, Pieta (de dode Jezus op schoot bij mamma) en Aankondiging (Maria die te horen krijgt dat ze zwanger is van God) en dat in vele variaties, maar wel ongeveer allemaal in dezelfde stijl. En dat zaal na zaal.
Florence is niet mooier geworden. Mijn vorige bezoek was ruim 30 jaar geleden. Ik herinner me mooie pleinen met bouwwerken, Amerikaanse toeristen met geruite overhemden of paars haar en veel schilderijen.
Nu worden de pleinen verpest door souvenirkramen, komen de toeristen overal vandaan en worden de winkelstraten gevuld met bekende internationale merken.
Anno nu zie ik Florence als een provinciegat met een sterke pr.
Gisteren opende de Prix de Rome 2011 in Smart Project Space. Het is een expositie zoals we van Smart gewend zijn: over de werken is goed nagedacht, het is braaf politiek en beeldend onbetekenend. Vluchtingenproblematiek, vrijheid van meningsuiting in het Europarlement en dat in films die variëren van doorsnee tv documentaires tot amateuristisch lokale tv werk. En dit is dan de presentatie van de belangrijkste Nederlandse kunstprijs. Het werk wordt vermoedelijk als kunst gezien omdat de makers kunstonderwijs gevolgd hebben en/of omdat ze hun werk ingestuurd hebben voor een kunstprijs.
Uitzondering op de nietszeggendheid was het werk van Vincent Vulsma, die intrigerende weefsels toont. Het oogt als fotokopieën van weefsels omgezet in weefsel. Vreemd, onbegrijpelijk, mooi.
Het Tijdelijke Stedelijk, de voorlopige openstelling van het oude gebouw, is een feest. Er gebeurt veel. Naast het tonen van werken uit de collectie zijn er veel activiteiten. Zo was er vorige week een avond met geluidskunst. Concerten en lezingen in de aula, installaties van Pierre Bastien en anderen, live performances op zaal door o.a. Paul Panhuizen en Nathalie Bruys en Aardvarck draaiden platen in de kantine.
En dan wordt er vanaf volgende week een selectie getoond uit de schenking van Maurice van Valen.
We worden verwend :). En het toont ook dat een museum niet perse groter en nieuwer hoeft te zijn.
Naast de deur in de hal zagen we de eerste, in de lift van gebouw Astoria zelf hing er ook een: een asbak. Ooit was het niet normaal je peuk op de grond te gooien.
Met mijn gewone camera gebeurt het niet meer, maar gelukkig gaat het een enkele keer nog mis met mijn not-always-smartphone: afdrukken tijdens het opbergen. Dit is wel een heel mooie.
Tussen vaas en afvalemmer verfraaiden deze tulpen nog een etmaal mijn keuken.
Dagen heeft deze bank zo ontveld op straat gestaan. Eén van de reden om het te fotograferen, naast de voortgaande serie Urban, is omdat het me deed denken aan werk van Sander Goosen.
Afgelopen zaterdag presenteerde Nils Mühlenbruch zijn nieuwe video, FIX ME UP, met een live vj-show in Planet Art. Na een tijdje uit beeld geweest te zijn zijn de padvinders from outer space weer terug, De video is te zien op drifter.tv. Check it out.
De Groene ging weer eens naar Rotterdam om te kijken of het kunstgras daar echt groener is. Een lekker oppervlakkig artikel over het kunstklimaat aldaar. Subsidieverslinder V2 mocht weer eens vertellen hoe geweldig ze zijn, zonder dat de journalist vroeg wat ze dan doen. De V2 baas mocht ook nog vertellen dat ze in R. zo lekker van aanpakken weten en niet zoveel vergaderden als in Amsterdam. Nou vind ik het zo slecht niet om te denken en overleggen voor je doet. Maar ik dacht bij het lezen vooral aan Worm, die voor hun nieuwe huisvesting afgelopen twee jaar waarschijnlijk meer hebben vergaderd met gemeentelijke instanties dan de Melkweg in haar 40 jarig bestaan ;).
Tot mijn verbazing werd er door diverse bobootjes geklaagd over Witte de With, de voornaamste reden waarom ik wel regelmatig naar Rotterdam ga. Zal wel zijn omdat je er na moet denken?
Groot manco was dat er helemaal geen woord viel over de beleidsverandering onder burgemeester Opstelten. Gesteund door Leefbaar Rotterdam zag hij Rotterdam vooral als podium voor massa-evenementen, liefst op het gebied van sport en met veel herrie.
Des te interessanter omdat dezelfde Opstelten, nu met de PVV, minister is in een regering die ook liever grootschalige sportevenementen ziet dan kunst.
Wat dit precies is weet ik niet. Wellicht was het oorspronkelijk bedoeld als hekwerk voor op een hooiwagen. Dat zou de ladders verklaren. Balon is in ieder geval een merk landbouwwerktuigen dat ik veel tegenkwam in de Franse Ardennen. Maar ik heb het gefotografeerd als sculptuur, een heel fraaie nog wel.
[jwplayer config=”herintreder” mediaid=”1474″]
Hoezo is kunst nutteloos? Een beter gebruik is er toch niet voor kanonnen?
