stilleven met lieren
Mijn bovenbuurman legde gisterenavond deze fraaie lieren bij het grofvuil. Oh wat zijn ze mooi. Ik heb ze niet nodig en liet ze liggen. Hopelijk heeft een andere voorbijganger er een bestemming voor.
stadsballet
[jwplayer mediaid=”1473″]
Geduldig wachtten we op de volgende trein om de sierlijke slagbomen te kunnen filmen. Japan, bijna een jaar geleden. Toen het leven nog zorgeloos was.
CLOUD SOUNDS in het NIMK
De installatie van Harm van de Berg was direct al een aangenaam welkom. Het vult de ruimte achter de balie van het NIMK, waar ik de expositie CLOUD SOUNDS ging bezoeken. Een aangename combinatie van high-tech en lo-fi. Een vanzelfsprekend samengaan van diverse media, van concept en fysiek beeld.
Dit geldt zowel voor dit werk als de gehele expositie. Ook de combinatie van serieus kunstenaarschap en het duidelijke plezier dat de makers hebben bij hun werk valt me op.
Analoog en digitaal worden vanzelfsprekend gecombineerd. Soms zelfs letterlijk zoals bij dit weefsel van elektriciteitsdraad.
Meerdere deelnemende kunstenaars gebruiken input van anderen via internet. Roel Wouters en Jonathan Puckey gebruiken foto’s, Harmen van den Berg slaapliedjes en het Johny Cash Project van Aaron Koblin en Chris Milk toont fan art. Bezoekers van de website bewerken een videoclip van een nummer van Cash.
Dit klinkt allemaal niet bijzonder en toch is het dat wel in mijn optiek. Ik zie teveel exposities waarin er vooral ideeën overgebracht moeten worden. Of juist een nadruk op techniek, op het medium waarin gewerkt wordt. In CLOUD SOUNDS wordt werk getoond dat op een vanzelfsprekende manier (en dat is het natuurlijk ook!) idee en fysiek combineert, hout en geluidgolven, kabels en code en natuurlijk geluid.
De expositie is nog t/m 29 april te zien in het NIMK in Amsterdam.
soldeerkunst
Het was me al opgevallen bij de open dagen van de Rijksacademie: de soldeerwerkplaats. Oftewel het elektronica lab. In ons computer- en robottijdperk een essentieel onderdeel van een kunstonderwijs instituut.
Het woord soldeerkunst kwam in mijn hoofd op bij het zien van de installatie van LoVid (Tali Hinkis en Kyle Lapidus) in het NIMK.
vinyl+
[jwplayer config="herintreder" mediaid="1444"]VINYL+ (2009-2010) van Jonas Bohatsch in het NIMK.
eind 2009
Het ontbreekt het Stedelijk in ieder geval niet aan zelfspot, getuige het feit dat deze poster onderdeel is van de posterwand in het Tijdelijke Stedelijk. We weten inmiddels dat eind 2011 ook niet haalbaar is voor de oplevering van het vernieuwde museum. Een deel van de collectie is nu wel te zien maar we zullen minstens tot 2012 moeten wachten op het Definitieve Stedelijk.
Het is mooi het Stedelijk
Alweer de tweede openstelling van het Stedelijk in aanbouw. De exposities maakten nauwelijks indruk op mij deze keer, maar het gebouw zelf is zeker ook aandacht waard. Het waren altijd al fijne zalen met de prettige daglicht inval. Maar met de nieuwe velums onder de lichtkoepels, de sobere houten vloeren en de zwevende wanden is het nog meer een drager geworden.
Met de huidige verantwoorde, veilige en bestudeerde opstellingen oogt het nog wat steriel. Het Stedelijk behoeft immers ook eigenwijsheid en lef. Hopelijk groeit de staf er in en wordt het minder braaf, want zolang we nog in afwachting zijn tot de nieuwe expositieruimtes beschikbaar zijn willen we ook verrast worden.
T.R.A.S.H. (again)
Disorderly conduct is de nieuwe voorstelling van T.R.A.S.H.
Met deze voorstelling start een nieuwe fase in de ontwikkeling van dansgroep Trash. De groep dansers is vernieuwd en ook in de twee volgende delen van de Humanoid trilogie waarvan Disorderly conduct deel uit maakt zal de groep telkens anders zijn. Guilherme Miotto is naast Kristel van Issum mede choreograaf geworden. Taal speelt een nog belangrijker rol. In deze voorstelling is dat Engels en in deel 2 zal het Duits zijn. Ondanks dat er wel degelijk sprake is van ontwikkeling is er ook veel vertrouwd: de inzet, spanning, humor, dynamiek, het geweldige decor en de prachtige muziek. Het is intens en er is pijn en waanzin, maar nooit wordt het zwaarmoedig. De voorstelling is een fraai weefsel dat geen seconde verveelt of inzakt.
R.I.P. fotografie
In de oneindige serie urbane kunst deze keer een droevig afscheid van de analoge fotografie. Eén van mijn buren heeft blijkbaar besloten geen eigen negatieven meer te gaan ontwikkelen. Ik kan me natuurlijk vergissen, staat dit enkel op straat omdat er een betere set is aangeschaft. Als herintreder is het nooit te laat.
Wel foute titel natuurlijk, dit stukje. Er wordt meer gefotografeerd dan ooit.
Unisono 23: Marcel Wesdorp
Tot 10 april in het Stedelijk Schiedam een expositie van Marcel Wesdorp. Film en foto’s van een door de kunstenaar gecreëerd landschap.
Gerco de Ruijter. Permanent Kwadraat
Tot 10 april in het Stedelijk Museum Schiedam een tentoonstelling samengesteld door Gerco de Ruiter. Hij toont eigen werk te midden van dor hem zelf gekozen werk uit de collectie van het museum.
Cool 2
De schilderijen zijn niet afgeschermd tegen bouwstof of opdringerige bezoekers, maar tegen de kou in de hal waarin ze hangen.
Zin in kunst
Bij het zien van dit werk van Thierry De Cordier kreeg ik direct zin om zelf weer iets te maken. Waarom precies weet ik niet. door de manier waarop het in De Pont hing, het raamkozijn als lijst en onderdeel van het werk. De eenvoud van het schilderij dat toch zoveel verbeeldt en naar andere werken in de kunstgeschiedenis verwijst.
Een fijn museum
Afgelopen weekend weer eens naar de Pont in Tilburg en zoals immer genoten. Het is een mooi en aangenaam gebouw, maar het is de collectie en de aandacht waarmee die tot stand komt/zich ontwikkelt die het zo goed maken. Volgens directeur Hendrik Driessen is ‘De opzet van deze verzameling (is) eerder intuïtief dan beredeneerd tot stand gebracht.’ Dat pleit dan voor zijn intuïtie, want de collectie toont meer samenhang dan de meeste andere musea voor moderne kunst. Er wordt niet gevist in dezelfde vijver waar zovelen anderen in hengelen. Men maakt niet de fout zich op modieuze kunstenaars te richten, het fenomeen waarom zoveel musea net zo eenvormig zijn als hedendaagse winkelstraten. Er wordt een band aangegaan met kunstenaars, hetgeen er o.a. toe heeft bijgedragen dat het museum een imposante collectie werken van Anish Kapoor heeft.
splendor
Een groep Amsterdamse musici heeft het initiatief genomen een eigen concertzaal te openen. In 2012 hoopt men een voormalig badhuis in het centrum als podium te gaan gebruiken. Ter financiering werft men o.a. donateurs die in ruil voor hun steun gratis concerten kunnen bijwonen. Tot de opening van het Splendor gebouw vinden de activiteiten op allerlei plekken in Amsterdam plaats. Het begon gisteren geestelijk in het Zonnehuis in Noord met 18 sterk uiteenlopende optredens. Wel alle van hoog niveau. Steun dit mooie initiatief, meer informatie op de website.
we smachten naar kunst
The Temporary Stedelijk trok in vier maanden 95.586 bezoekers. Hoera.
Techniek maakt geen kunst
Ik geef toe: het is verleidelijk, de beelden die de fooncamera’s produceren. In deze hoog-technologische tijden maken we foto’s en films van een allerbelabberste beeldkwaliteit. Maar het wel een ‘nieuw’ beeld. In het boekje bij een van de Anthologies of Noise & Electronic music van Sub Rosa, wijst de samensteller er nog eens op dat het niet de nieuwe technieken zijn die nieuwe kunst maken, maar de kunstenaars die er mee werken. Ja, dat is weer een open deur op dit blog, maar zinnige gedachten herhaal ik graag .
Bovenstaande foto is feitelijk niets, maar ik kijk er graag naar, vandaar dat ik hem toch maar plaats in de serie Legendary pics.
