Ik zag deze film vorige week en wilde na afloop klappen, maar dat is hoogst ongebruikelijk in Nederland buiten festivals. Regisseur Julian Rosefeldt heeft teksten van verschillende manifesten van kunstenaars en kunstgroepen gebruikt en in nieuwe scenes geplaatst. In al deze scenes speelt Cate Blanchett de hoofdrol. Tevoren had ik me verheugd op het raden welke tekst bij welk manifest hoort, maar eenmaal in de film deed ik dat nauwelijks. Het filmbeeld en Cate Blanchett verdienden mijn aandacht. Soms herkende ik teksten wel, soms niet. De combinatie van tekst en enscenering gaf een vervreemdend element. Een tekst van Claes Oldenburg als gebed voor het eten, een Dada manifest als toespraak op een begrafenis. Of een schooljuf die haar klas het Dogma manifest voordraagt.
ik denk dat ik nog een keer ga kijken, om meer aandacht aan de tekst te geven en de soundtrack van Nils Frahm.