ISA GENZKEN: MACH DICH HÜBSCH!

Een groot retrospectief in het Stedelijk vanaf 29 november!
Al vanaf haar eerste solotentoonstelling in Nederland, in Museum Boijmans van Beuningen in 1989, ben ik liefhebber van haar werk. Stedelijk directeur Beatrix Ruf kent Genzken en haar werk goed en ik verwacht dan ook een erg goede expositie, gaat dat zien!

respons

Groot voordeel van exposeren is de reactie van anderen op het werk. Pas dan weet ik wat ik gemaakt heb. En wel door het gesprek. Ik hoor zowel de ander als mijzelf over het werk praten en al luisterend en pratend krijg ik inzicht in mijn eigen werk en weet ik wat er sterk aan is en welke kant ik uit kan. In hoeverre ik dat zelf bepaal weet ik niet.

Ik maak foto’s van zaken die niet bestaan en genereer daarmee een beeld dat niet bestaat?
De beelden komen op en verrassen ook mij.  Oke, ik ben aan het werk als het gebeurt, maar ik werkte niet hier naartoe. Het beeld ontstaat, deels als bijproduct.

Dots

het mooist tijdens het werk vind ik het beeld van het oprollen van de (vhs)tape na het sprayen, de abstracte film met random stippen. pas vandaag besefte ik dat Yayoi Kusama ook met stippen werkt. ik zag haar werk vijf jaar geleden vanuit mijn hotelkamer op Naoshima en recent weer op de Zero tentoonstelling in het Stedelijk. Ik had geen verband gezien tussen haar en mijn stippen en ik denk ook niet dat dat er is. Nietemin verruimt het de blijk op mijn eigen werk.

dataglow

dataglow_2347

spraypaint on polystyrene / spuitverf op polystyreen, 50x50cm

Back to Zero

Ik bezocht , voor de derde keer, de tentoonstelling Zero: Let Us Explore the Stars in het Stedelijk Museum. Een verademende tentoonstelling met niet-referentiële kunst, vrije kunst. Er straalt een enorm enthousiasme uit deze expositie, dat de kunstenaars dan ook wilden uitdragen met hun werk. Het enthousiame was er ook bij hun happenings en exposities.

Ik ben altijd een liefhebber geweest van Zero en het Nederlandse Nul.  Niet eerder zag ik een overzichtstentoonstelling met werk uit deze groepen, samen met Azimuth (It.) en Nouveau réalisme (Fr). Ik ben verrast over de frisheid van het werk en de zeggingskracht, ook nu +- 55 jaar later.

kunst

L: Je schrijft dat je wat beter snapt wat het kunstenaarschap inhoudt, wat bedoel je dan precies? Kan je dat ook onder woorden brengen?

T: Ik las een paar maanden geleden ‘Seeing is forgetting the name of the things one sees’ een serie gesprekken met kunstenaar Robert Irwin door Lawrence Wechsler. Het is het beste boek over kunst dat ik tot nu toe gelezen heb. Het gaat voornamelijk over waarneming, over ervaren.
Bij het maken van kunst speelt het denken een belangrijke rol, maar in het kunstwerk zelf gaat het om andere dingen, over het ervaren van het werk door toeschouwers.
Bij de expositie in ons gebouw, waar ik voor het eerst sinds ruim 10 jaar weer eigen werk liet zien, vertelde ik aan bezoekers hoe het werk tot stand gekomen was. Daarbij besefte ik dat ik het werk niet ‘bedacht’ heb, ik was evenzeer verrast door het ontstane beeld als de toeschouwers. Het zijn foto’s die ik toonde, maar de lieten geen beeld uit de werkelijkheid zien, geen bestaand beeld. Het beeld was in het werken ontstaan.
Ik las twee weken geleden een interview met de, zojuist overleden, schrijver E.L. Doctorow die vertelt dat zijn schrijven ook zo verloopt. Hij heeft wel een idee als hij aan een nieuw boek begint, maar al schrijvende vormt het boek zichzelf, ontstaat er een verhaal en is hij evenzeer verrast als een lezer. Ik had dit ook al van andere schrijvers gehoord, dat de mensen uit hun boek zich ontwikkelen terwijl de schrijver daar nog nauwelijks invloed op heeft.
Waarschijnlijk heeft dat altijd al zo gewerkt maar ik heb het idee dat ik me er nu pas duidelijk bewust van ben. Het kan ook zijn dat ik nu minder met ‘willen’ bezig ben, meer met laten ontstaan van beeld. Daarover moet ik verder denken :).

Scroll to Top