light | lies

stedelijk.nl/sagmirwodieblumensind

past goed in det Stedelijk in deze fase van haar bestaan. Het is een ‘design’ tentoonstelling maar niet vanuit het mooie, tijdgebonden ontwerp van objecten maar die objecten in relatie tot hun omgeving en gebruik.
Daarbij is het ook goed dat de zogenaamde autonome mens niet centraal staat. Wij zijn onderdeel van natuur, wij verhouden ons voortdurend tot de omgeving, het andere waarvan wij onderdeel zijn.
Bijgedachte: zijn wij met onze liefde voor dieren ook onze liefde voor mensen verloren?

Talking Heads – Give Me Back My Name

Ik lees momenteel in Dahlgren van Samuel R. Delany waarin de hoofdpersoon zijn naam vergeten is en Kid(d) genoemd wordt. Een boeiend boek waarin Kid zich tot dichter/schrijver maakt en in een aantekenboek schrijft waarin de helft van de pagina’s blanco is (ik meen de linker pagina’s). Ik voel de spanning van Kidd terwijl hij schrijft en zijn verrassing over de woorden die verschijnen.

Ik denk al jaren over het gebruik van tekst in mijn beelden* en vanochtend bedacht ik dat titels voor mij belangrijk zijn en minder dwingend dan woorden in beeld,
(*en heb het lang geleden ook soms gedaan)

Opkomst en ondergang van een nieuw medium.

—

Rise and fall of a new medium.

Ik kijk een recente Tegenlicht met Julia Watson en besef wederom dat overleven voor ons mensen harder nodig is dan ooit. En ik bedenk dat zelfs de VPRO een programma als Tegenlicht niet meer opportuun vindt en wil stopzetten, ook daar heeft men de hoop om te overleven opgegeven. De consumens is suïcidaal.
Dat neemt niet weg dat ik blij ben met mensen als Julia Watson en zo lang het nog kan Tegenlicht blijf kijken.

is nu populair als vlucht. Door fantasy kun je tijdelijk de nare werkelijkheid buitensluiten. Samen borduren en verhalen delen met gelijkgezinden, knus en onschuldig.
Het is ook een vlucht voor politieke verantwoordelijkheid.

Dit bedacht ik tijdens een bezoek aan W139.

Ik bezocht een paar weken geleden de expositie van Miriam Cahn in het Stedelijk en was zonder de indruk. Enerzijds door de zwaarte van de onderwerpen, het (seksueel-)geweld, anderzijds door de schildertechniek en kleuren. Een kunstenaar met wie ik de tentoonstelling bezocht was vooral onder de indruk van die kleuren en het schilderwerk. Een andere schilder die ik later sprak was ook onder de indruk van Cahn’s schilderen. Tevoren had hij plaatjes gezien in de zalen zag hij schilderijen.
Daarna las ik drie recensies en geen der drie recensenten had dit schilderwerk opgemerkt. Joke de Wolf deelt in De Groene vooral haar verbazing, Alied Ottevanger in De Witte Raaf heeft niet goed gekeken en geeft vanuit haar luiigheid directeur Rein Wolfs een sneer. Ottevanger eist overzichtelijke exposities met een handleiding. Ze vindt ook dat Wolfs het primaat niet bij kunstenaars moet leggen maar bij beroepskijkers als zijzelf. Lena van Teijen in de MetropolisM schrijft ook niets over het schilderen maar liever over haar ergernissen, waaronder het gebrek aan een verantwoording door de directie.

Het minste wat je van een recensent beeldende kunst mag verwachten is dat ze KIJKT. Fuk, Miram Cahn kan goed schilderen. Dat ze dat op eigen wijze en voorwaarden doet des te beter. Dat ze het tentoonstellen als deel van haar kunstenaarschap ziet is een legitieme visie.
Ottevanger voelt zich beledigd omdat Cahn geen tekeningen wilde lenen van het Centraal Museum waar zij werkt.
De critici schrijven vooral over Cahn als lastige vrouw. Vinden ze dat ook van mannen die voor hun werk staan?

Kijken, waarnemen, ervaren, dat is waar alle ruimte voor is juist in exposities zonder overdadige duiding. De bezoeker kan zich verhouden tot het getoonde en zelf bepalen hoe zij dit ervaart en duidt. Dat is niet de taak van de curator, desgewenst wel voor een recensent.