Gisteren naar A Black Hole Is Everything a Star Longs to Be in De Pont geweest. Een ‘must see’ tentoonstelling die even mooi als heftig is. Museum De Pont zelf lijkt niet te beseffen hoe heftig het is. Er staat bij de ingang een bordje waarop vermeld wordt dat de tentoonstelling expliciete beelden bevat hetgeen wat summier is want er zijn zeer veel beelden van verkrachtingen te zien. Dat maakt het geen expositie voor alle leeftijden waar sommige (groot)ouders al vrij snel achter komen tijdens een bezoek.

Ik gebruik de term must see omdat het in lijstjes met de exposities in 2022 die je moet zien vermeld wordt. Terecht. Het zijn zeer goede tekeningen en animatiefilms die bovendien de slechtste kant van de mens laten zien.

Een klein eenvoudig schetsje voor een vierluik. Dit herinnert me aan een vierluik dat ik op de Rotterdamse academie maakte en toonde bij een expositie in de kantine. Sommige dingen blijven gelijk door de tijd en tegelijk ontwikkelt het zich. Werk ik bewuster.
Afgelopen week lees ik in een catalogus van Anna Bella Geiger en kom dingen, collages/ boekjes/ grafiek/ ideeën, tegen die ik eind 1970 begin 80 deed. Ik dacht/ deed/ werkte/ en verwoordde anders dan nu, ik ben dan ook 40 jaar verder. Anders onnozel dan toen. Het is wel verwant en de verzameling die ik ben is in haar waarden grotendeels gelijk gebleven.

Er moeten weer eens nieuwe panelen gemaakt worden. Een vierluik deze keer. In mijn hoofd en notitieboekje allerlei ideeën. Altijd spannend waar dat toe gaat leiden. En plezierig om met verf bezig te zijn. En het zal ook zeker tot nieuw fotografisch beeld leiden.