In mijn hoofd zit After Life als een mooie film van Koreeda maar als ik naar dit plaatje kijk zie ik onze planeet nadat wij mensen uitgestorven zijn. Dan zal er ander leven zijn. Hoe dat er uit ziet is niet echt relevant en zeker niet voor ons.
in deze dagen van bosbranden, vloedregens en een dramatisch klimaatrapport, alsmede totale lamlendigheid van onze politici, gesanctioneerd door de even onnozele kiezers kan ik toch genieten van mooie beelden van een virtueel leven
zitten, zijn
we doen te veel, willen te veel. Althans we menen dat we willen, we laten ons meeslepen in de stroom van veelheid in de waangedachte van economische groei. We consumeren uit angst voor verveling. We dóén niets, we zíjn niet, we laten ons voortdrijven. En we consumeren het leven op deze planeet kapot. Meer, meer, meer, dood.
Een nieuwe richting in de filosofie. De wereld stort in en dat moeten we onderkennen en ons er op voorbereiden. Zal er een doorstart mogelijk zijn en hoe dan? Hoe kunnen we daar nu reeds toe handelen?
De Engelse titel van het boek van Julia Blackburn ‘Thin Paths’, is beter dan de Nederlandse ‘Smalle Paden’, het gaat om verbindingen. Over tijd en natuur, over relaties en verbondenheid. Over lijnen die deels vervagen.
De natuurkundigen kunnen het zo gek niet verzinnen of het bevestigd wat Spinoza in de zeventiende eeuw dacht en opschreef. Het enige wat me verbaast is dat natuurkundigen zich daar zelf niet van bewust lijken.
Ik bedenk dit als ik over het werk van Carlo Rovelli lees in De Groene. Zijn relationele kwantumfysica is voor lezers van Deleuze niet nieuw. Als hij een filosofische kijk op kwantum mist komt dat omdat zijn filosofische kennis beperkt is.
Maar ik herinnerde me een interview met Rovelli, haal het uit de kast en lees dat Spinoza belangrijk voor hem is. Dat verbaast me niet en wel, niet vanwege de gedeelde inzichten, wel vanwege zijn twijfels over kwantum en filosofie. Misschien moet ik hem een mailtje sturen over Deleuze.
Een boek over mensenlevens en dodelijke maatschappelijke structuren. Eén van de schokkendste delen van dit* boek zijn de verhalen over lijfeigenschap, oftewel slavernij binnen Europa, over half-mensen die eigendom waren van de landeigenaren. Dit duurde tot na de tweede wereldoorlog.
In het voorlaatste hoofdstuk is de schrijfster op bezoek bij de laatste herder van de vallei. Dankzij nieuwe regels kan hij zijn kaas niet verkopen, zijn wol en mag hij zijn schapen en geiten niet laten slachten.
Van lijfeigenschap naar bureaucratie. Wat een vooruitgang.
* een portret van een gemeenschap in een bergdorpje in Ligurië, Noord Italië
Ik las een hartverwarmend pleidooi voor alle leven op Linkedin en mijn broek zakte af bij het lezen van de stompzinnige reacties op deze hartenkreet.
ER IS MINDER FILOSOFIE DAN OOIT EN WEINIGEN LIJKEN DAT TE BESEFFEN. Het barst van de cursussen, workshops, trainingen enzovoort enzoverder. EN ER WORDT NIET GEDACHT. NAPRATEN, NADOEN (ook voelen genoemd), NAVOLGEN, NALIJDEN (en dat leiden noemen in de flyer), NA-IJLEN.
Soms voel ik me somber.
(De wereld staat in brand, hetgeen overstromingen veroorzaakt)
Is een abstract beeld nog toegankelijk voor hedendaagse kijkers? Hebben ze hulp nodig? Tekst in of naast het beeld? Een herkenbare figuur?
