Op de tentoonstelling Morality in Witte de With is de film Bejing, 2008 van Sarah Morris te zien. Ze heeft gefilmd in Bejing ten tijde van de olympische spelen. We zien beelden van de openingsceremonie, sporters in actie, bobo’s die zich voorbereiden, celebrities op de tribune, de stad en haar bewoners. De beelden zijn mooi en geven een andere kijk op het evenement dan wat we er van op tv zagen. Dit gebeurt door de keuze van het soort beelden, het camerawerk, de montage en ook door de vertoning op groot scherm in een expositieruimte. De titel van de expositie hielp ook vast bij mijn eerste associatie toen ik de film zag: Triumph de Willens, de nazi-propaganda film van Leni Riefenstahl uit 1935.

De film van Sarah Morris toont duidelijk dat de olympische spelen primair een progaganda instrument zijn. In 1996 in Atlanta voor een frisdrank fabrikant, in 2008 in Peking voor een dictatoriaal regime.

Op de tentoonstelling Morality in Witte de With maakte ik een aantal foto’s van het videowerk Voight kampff van Ron Terada. Door de beeldhoek die ik koos onstond een nieuw beeld. Ik ervaar dit als zijnde een foto van mij. Het is weliswaar gebaseerd op het werk van Ron Terada maar ook een nieuw werk.

Mooi onderwerp bij een project dat over moraliteit gaat. Van wie is een beeld? Een oude vraag maar wel één die steeds vaker gesteld wordt. Vrijwel iedereen heeft tegenwoordig voortdurend een camera op zak en beelden worden middels internet razendsnel onderdeel van het publieke domein.  Toch wordt er vaak nog kampachtig omgegaan met beeldrecht en copyright. En speelt de romatiek van de originaliteit nog een belangrijke rol.
We worden allen voortdurend beïnvloed door wat we zien, horen en voelen en verwerken dat in wat wij zelf voortbrengen. Bewust en onbewust.

Ik had al bedacht dat Keep It Simple het motto voor TastyMouse (mijn webontwerperij) in 2010 zou zijn, maar nu ik vanochtend deze foto terugzie bedenk ik dat het ook een goed uitgangspunt voor het herintredend kunstenaarschap is. Ik maakte de foto vorig jaar in Witte de With waar deze ballon zich in één van de zalen bevond. Bezoekers konden hem een zetje geven waarna hij traag door de ruimte bewoog. Ja, dat kennen we van balonnen. Kunst hoeft ook niet origineel te zijn. Het moet ruimtelijk werken en de verbeelding stimuleren en dat deed dit werk van Edith Dekyndt.

Kunstcentrum Witte de With heeft op haar ramen een folie geplakt waardoor het contrast van het uitzicht verhoogd wordt. Rotterdam wordt zo zelf een kunstwerk. De stad wordt een foto, nee, er komt rook uit een schoorsteen, een vlag wappert: de stad is een videowerk.

Het sloot prachtig aan op de expositie van Ian Wallace die ik bezocht, die al tientallen jaren foto’s in de stad maakt.