living in the ice age
love will tear us apart, ook dat nog. Mijn gedachten gaan nog steeds naar La vie moderne, waar ik drie dagen geleden al over schreef. De boeren in de film leven in een andere tijd dan wij. Het enige dat wij met ze delen zijn de seizoenen.
Nou is dat natuurlijk onzin, ze leven wel degelijk in dezelfde tijd. Ze gaan wel anders met het fenomeen tijd om. Hoe meer ik er over denk hoe minder groot de verschillen lijken. Ook stadsbewoners zijn gevoelig voor de lengte der dagen en voor seizoenswisselingen. En de boeren staan ook ‘s winters vroeg op en melken bij kunstlicht.
En toch. Tijd ís relatief, althans deels. Aiaiai, dit stukje loopt helemaal vast. Ik begon juist enthousiast nadat ik me vanochtend ingeschreven had voor een cursus essays schrijven.
Een dag later nog een poging. Ik verveel me niet en heb het niet druk. Ik leef het liefst vandaag. Ik vier zelden mijn verjaardag. Ik laat me niet graag opsluiten in verwachtingen. Ik hou van de filosofie van Deleuze en Guattari met haar rhizomes, lagen en vluchtlijnen. Ik sta ambivalent ten opzichte van reizen. Ik denk dat Spinoza gelijk heeft in zijn standpunt dat er geen vrije wil is.
De boeren in La vie moderne leven in hun tempo ik leef in mijn tempo, u leeft in uw tempo. Mijn vraag is: in hoeverre kunnen we ons eigen tempo bepalen?