Op Art Rotterdam zag ik een installatie van MOSs Social Club. “MOSs Social club is een holobiont, niemand staat niet opzichzelf maar is een assemblage van persona’s, zelfjes, bacterien, planten en vele andere soorten. Vertrekkend vanuit deze symbiose ontstaan levende systemen van performances, installaties en ervaringen. Door verhalen te vertellen en te herstellen kan het perspectief op de wereld worden heroverwogen. Verhalen hebben de potentie om werelden te creëren. Door dit te gebruiken geeft MOSs Social Club vorm aan speculatieve fictieve scenario’s en bied een podium aan het mystieke, zoals de diepe aarde en de diepe zee, om een gevoel van liefde en strijdbaarheid aan te wakkeren. Om intieme relaties, gemeengoed en collectiviteit te herinneren.” aldus Hannah van der Schaaf op mosssocialclub.hotglue.me.

Ik ken de ideeën over veelheden en assemblages al langer via onder andere Deleuze & Guattari en was aangenaam verrast het tegen te komen op Prospects / Art Rotterdam.

Hoe definiëren wij ons. WESTERLINGEN is onduidelijk, ‘het westen’ is een vage term. MONOTHEÏSTISCH is correct en bepalend voor ons denken en gedrag. KAPITALISTISCH is deels correct en verklaart veel van onze misdragingen. Het monotheïsme ontstond eerder dat het kapitalisme en het tweede is als uiting van het eerste te beschouwen.

Als aanduiding van het huidige geologisch tijdperk van de aarde werd de term Antropoceen geïntroduceerd, dat werd vervolgend gecorrigeerd tot Kapitaloceen omdat niet alle mensen het leven op aarde vernietigen. Misschien moeten we een stap verder gaan en het Monotheïsticeen noemen, het vernietigen begon met de verplaatsing van God naar de hemel en de aanstelling van de Mens als beheerder.

/ How do we define ourselves. WESTERN is unclear, “the West” is a vague term. MONOTHEISTIC is correct and defines our thinking and behaviour. CAPITALISTIC is partially correct and explains many of our misbehaviours. Monotheism arose earlier that capitalism and the latter can be considered an expression of the former.

The term Anthropocene was introduced to designate the current geological era of the earth, which was subsequently corrected to Capitalocene because not all humans are destroying life on earth. Perhaps we should go a step further and call it Monotheistic Era, destroying began with the moving of God to heaven and the appointment of Man as administrator.

light | lies

stedelijk.nl/sagmirwodieblumensind

past goed in det Stedelijk in deze fase van haar bestaan. Het is een ‘design’ tentoonstelling maar niet vanuit het mooie, tijdgebonden ontwerp van objecten maar die objecten in relatie tot hun omgeving en gebruik.
Daarbij is het ook goed dat de zogenaamde autonome mens niet centraal staat. Wij zijn onderdeel van natuur, wij verhouden ons voortdurend tot de omgeving, het andere waarvan wij onderdeel zijn.
Bijgedachte: zijn wij met onze liefde voor dieren ook onze liefde voor mensen verloren?

Talking Heads – Give Me Back My Name

Ik lees momenteel in Dahlgren van Samuel R. Delany waarin de hoofdpersoon zijn naam vergeten is en Kid(d) genoemd wordt. Een boeiend boek waarin Kid zich tot dichter/schrijver maakt en in een aantekenboek schrijft waarin de helft van de pagina’s blanco is (ik meen de linker pagina’s). Ik voel de spanning van Kidd terwijl hij schrijft en zijn verrassing over de woorden die verschijnen.

Ik denk al jaren over het gebruik van tekst in mijn beelden* en vanochtend bedacht ik dat titels voor mij belangrijk zijn en minder dwingend dan woorden in beeld,
(*en heb het lang geleden ook soms gedaan)

Opkomst en ondergang van een nieuw medium.

—

Rise and fall of a new medium.

Ik kijk een recente Tegenlicht met Julia Watson en besef wederom dat overleven voor ons mensen harder nodig is dan ooit. En ik bedenk dat zelfs de VPRO een programma als Tegenlicht niet meer opportuun vindt en wil stopzetten, ook daar heeft men de hoop om te overleven opgegeven. De consumens is suïcidaal.
Dat neemt niet weg dat ik blij ben met mensen als Julia Watson en zo lang het nog kan Tegenlicht blijf kijken.

is nu populair als vlucht. Door fantasy kun je tijdelijk de nare werkelijkheid buitensluiten. Samen borduren en verhalen delen met gelijkgezinden, knus en onschuldig.
Het is ook een vlucht voor politieke verantwoordelijkheid.

Dit bedacht ik tijdens een bezoek aan W139.

Ik bezocht een paar weken geleden de expositie van Miriam Cahn in het Stedelijk en was zonder de indruk. Enerzijds door de zwaarte van de onderwerpen, het (seksueel-)geweld, anderzijds door de schildertechniek en kleuren. Een kunstenaar met wie ik de tentoonstelling bezocht was vooral onder de indruk van die kleuren en het schilderwerk. Een andere schilder die ik later sprak was ook onder de indruk van Cahn’s schilderen. Tevoren had hij plaatjes gezien in de zalen zag hij schilderijen.
Daarna las ik drie recensies en geen der drie recensenten had dit schilderwerk opgemerkt. Joke de Wolf deelt in De Groene vooral haar verbazing, Alied Ottevanger in De Witte Raaf heeft niet goed gekeken en geeft vanuit haar luiigheid directeur Rein Wolfs een sneer. Ottevanger eist overzichtelijke exposities met een handleiding. Ze vindt ook dat Wolfs het primaat niet bij kunstenaars moet leggen maar bij beroepskijkers als zijzelf. Lena van Teijen in de MetropolisM schrijft ook niets over het schilderen maar liever over haar ergernissen, waaronder het gebrek aan een verantwoording door de directie.

Het minste wat je van een recensent beeldende kunst mag verwachten is dat ze KIJKT. Fuk, Miram Cahn kan goed schilderen. Dat ze dat op eigen wijze en voorwaarden doet des te beter. Dat ze het tentoonstellen als deel van haar kunstenaarschap ziet is een legitieme visie.
Ottevanger voelt zich beledigd omdat Cahn geen tekeningen wilde lenen van het Centraal Museum waar zij werkt.
De critici schrijven vooral over Cahn als lastige vrouw. Vinden ze dat ook van mannen die voor hun werk staan?

Kijken, waarnemen, ervaren, dat is waar alle ruimte voor is juist in exposities zonder overdadige duiding. De bezoeker kan zich verhouden tot het getoonde en zelf bepalen hoe zij dit ervaart en duidt. Dat is niet de taak van de curator, desgewenst wel voor een recensent.

Het collectieve falen van Europeanen om Joodse medeburgers te beschermen in de jaren 1930 en 1940 en de grote schaamte hiervoor is een hoofdoorzaak voor de voortdurende genocide op Palestijnen. In Duitsland is deze schaamte begrijpelijkerwijs het grootst. Het verklaart hun kritiekloze steun aan Israël, ook bij een nieuwe genocide. Dit is echt verschrikkelijk, wij Europeanen laten een ander volk de hoogste prijs betalen om ons falen te compenseren. Lafheid op lafheid!

Hanan Toukan schrijft er gedegen over in Afterall magazine. Afterall biedt artikelen over Palestijnse kunstenaars, door Palestijnse auteurs en meer in het algemeen over de dekolonisatie van Palestina die ze in de loop der jaren hebben gepubliceerd gratis aan op hun site.

In tegenstelling tot het idee dat de filosofie zich met rationeel denken bezighoudt (het cogito volgens Descartes) en volgens een kritische methode te werk gaat (aldus Kant), wordt in het eerste deel van deze meditatie onderzocht hoe het contemporaine van materieel belang is en hoe we het ons anders kunnen voorstellen. Om die reden moet ik eerst afstand nemen van de Geschiedenis van de Filosofie (met hoofdletters) omdat die mij verhindert om alles wat er ‘in de tijd’ te gebeuren staat, alles wat de Aarde kan openbaren, te ervaren.

Rick Dolphijn, Filosofie van de materie

Het gaat niet om wat je vindt, in beide betekenissen, het gaat om creatief denken en als kunstenaar hieruit beeld maken.

Thomas Pynchon’s Gravity Rainbow uit 1973 is dankzij weirdo’s als Musk en Trump en andere rijkaards veranderd in een portret van deze tijd. Dat merkte WIRED al vorig jaar op.

“an absurdist novel that’s now only as absurd as reality itself” maar nog steeds een geweldig boek.