Zo kort geleden en zo ver weg. Wat is de wereld, de mens veranderd. Verdomd. De gesprekken die Barthes met zijn vrienden voerde, die mijn vriend Michael met zijn vrienden voerde. Daar zat zo een vrijheid in, ruimte, speelsheid, serieus plezier.
De hedendaagse verhoudingen en gedragingen waren in de kiem in de jaren 1970 en 80 zeker aanwezig en werden door Deleuze en zijn vrienden opgemerkt. Maar ik denk niet dat ze zich voor konden stellen hoe erg het zou worden. De woeker van domheid, fascisme, agressie, geweld en het (zelf)moordende karakter van consumptie.
Barthes wordt nog gelezen maar veroorzaakt hij nog opwinding? Is er nog INTELLECTUEEL GENOT? Ja, bij Toufic, Waalid Raad en anderen. Juist mensen uit een land waar het altijd oorlog is.

Een aantal gedachten in korte essays. In mijn hoofd komt af en toe omhoog A LIFE, een leven. IMMANENCE: A LIFE van Deleuze vat zijn denken samen. EEN leven, niet het leven, mijn leven maar een leven. Een verzameling indrukken, ervaringen, gedachten, ontmoetingen. EEN LEVEN een assemblage, samenstelsel.

De samenstelling van What was I thinking? lijkt soms willekeurig, het terrein is breed, zo breed als Jalal Toufic zelf.

De trap aflopend in LantarenVenster, na het zien van een Japanse film, bespreken Anneke, Henk en ik waar de film over ging en al tamelijk snel kwamen we bij HET LEVEN. Dat verwonderde ons en darom bewonderden we de Japanse cinema: de filmmakers deinsden er niet voor terug om het Leven al sonderwerp te nemen en dat aan te kunnen.
Deleuze, met en zonder Guattari, dacht en schreef over EEN LEVEN en durfde en kon dat.
Misschien moet een kunstenaar niet minder willen dat dat, het verbeelden en benaderen van LEVEN. Leven laten VERSCHIJNEN.

Bij het lezen van Jalal Toufic’s What was I Thinking?, 30 maart 2022

In een gesprek in Raster vertelt Roland Barthes dat Gustave Flaubert’s Bouvard et Pécuchet volledig over schrijven gaat en om de zin, over vorm. En dat er tegen niemand gesproken wordt, een spreken als van de psychoticus. Voor Barthes is Flaubert de eerste moderne schrijver.

Ik vond deze Raster in zo’n gevelbibliotheekkastje in de buurt. Die hangen er al jaren en nooit zag er er iets interessants maar nu een rij oude Raster tijdschriften. En dat op de avond nadat ik Filosofie van de waanzin uitgelezen had. Een waanzinnige zou hierin direct een teken zien Ik vind het prettig toeval.

Er zijn mensen die lezen om kennis te vergaren, mensen die goed kunnen citeren, erudiete kopiisten.
ik lees om gedachten en ideeën te ontwikkelen, te vormen. Om mijn denken te bevorderen. Mijn wereldbeeld te verruimen. Ik ken nauwelijks citaten, ben geen academische lezer.
Bij het lezen van Roland Barthes over Bouvard et Péchuchet in Raster 18, 1981

Spinoza was niet arrogant en liet zich niet kleinerend uit over de massa. Hij nam waar en besefte dat het zelfstandige denken voor de meeste mensen niet weggelegd is. Anno 2022 is dat niet veel beter, een universitaire titel geeft aan dat je braaf en volgzaam bent (wat dat betreft lijkt de moderne universiteit op de oude kerk). Zelfstandig denken vergt iets anders.
Anno 2022 volgt de meerderheid der mensen De Markt en haar Consumptiedrang. Dat is niet rationeel. De Markt is via de Consumptie in het zelf gekomen. De Markt is God en Duivel tesamen.

De Canadese filosoof Charles Taylor schrijft in Bronnen van het zelf en Een seculiere tijd over de moderne visie op een zelfbeeld van de mens als een ‘omsloten zelf’ tegenover het ‘poreuze zelf’ uit vroegere tijden. ‘In de ervaring van de moderne mens is er volgens Taylor een scherpe grens getrokken tussen innerlijke ervaringen en gedachten tegenover uiterlijke verschijnselen en dingen. (Kusters, Filosofie van de waanzin p 548)
Ik kan de analyse van Taylor en Kusters volgen en denk dat het neo-liberalisme en neo-fascisme het gat van het verdwenen Christelijke geloof sterk opgevuld hebben. Het vreemde is dat het socialisme gelijk met het Christendom opgelost is. Ook ‘links’ is in de valkuil van het neo-liberalisme gesprongen en is vervolgens verbaasd over het duister van het fascisme in deze kuil.

Vandaag kwam What Was I Thinking? van Jalal Toufic binnen. Ik ga daar nu in lezen. Ik houd een urenregistratie bij en gewoonlijk valt het lezen van filosofie en kunsttheorie in de rubriek Studie maar het lezen van Toufic ís ook kunst. Men moet meebewegen met de schrijver, denken, actief en creatief zijn.

Op zich geldt dat voor veel meer kunstuitingen, theater- en concertbezoek vallen deels ook onder Studie. Toch ervaar ik het lezen van Jalal Toufic anders. Participerende performance?

gedachten en herinneringen zijn slechts deels van mijzelf. Het zijn verzamelingen en in mijn hoofd ontstaan uit deze verzamelingen soms gedachten waarvan ik denk dat ze origineel zijn, nieuwe gedachten. En ook deze nieuwe gedachten zijn onderdeel van het denken van de diersoort mens, voortbrengsels van cultuur, van culturen in zoverre ik de moeite neem van meerdere culturen kennis te nemen.

Ook mijn HERINNERINGEN zijn een assemblage. Een samenstelsel van wat ik gehoord, gezien, gelezen, ervaren heb. Die indrukken zijn zelden uniek.

Een lijst restricties waarmee je als dichter kunt tonen hoe knap je bent. Ik neig ernaar dit kinderachtig te vinden. Een brevet in vaardigheid en braafheid. Kan dat kunst zijn?
Taal kan creatief gebruikt worden, kan in vele vormen gedeeld worden. Kan eigenzinnig gebruikt worden.
EIGEN, DELEN, INTIEM, ROYAAL.

Dat is wat de teksten van Deleuzine 1 doen. Zowel de teksten in dichtvorm als die in prozavorm. Is de dichtvorm een vorm die beknopt is, geconcentreerd? Vaak wel maar niet per se.
‘I was always more a reader than a writer’ bwegint één van de teksten. Daarin herken ik mij, ook ik ben vooral een lezer en ik denk naast in beeld ook in tekst. En ik schrijf zoals hier. Het is een manier van denken. Nauwelijks van herinneren want ik lees het zelden terug. Ik heb geen publicatiedrang maar ik vind het wel sociaal, aardig goed om te delen. Waar dit een vorm van is, daarnaast blijf ik twijfelen over tekst in druk.

Ik fietste vanochtend over het Frederiksplein waar de Nederlandse bank gerenoveerd wordt. Hiermee is zeker dat het Volkspaleis daar niet herbouwd zal worden, zoals Wim T Schippers voorstelde.
Zou het geen goed idee zijn als de gemeente Amsterdam elders een Wim T Paleis laat bouwen? Een paleis voor spel en fantasie (kunst). Een eigenaardig paleis.

Het beeld ‘experiment #3745_3731’ is vreemd. Het is zo’n beeld dat ontstaan is uit zichzelf. Maar niet zelfstandig, ik heb eraan bijgedragen. In hoeverre dat bewust gebeurt of ook deel is van het VERSCHIJNEN is een vraag.
Het ontstaat in een aantal stappen: denken, verven, fotograferen, bewerken op de computer, exporteren, op dit blog delen.
Het bestaat nu als schets. En al heb ik geen aantekeningen gemaakt zal ik het beeld nu kunnen construeren. Het oorspronkelijke beeld is ontstaan. Het beeld dat ik eventueel zal afdrukken is een constructie op basis van dit verschenen beeld. Boeiend.

Soms meen ik het leven beter te begrijpen. Te ervaren, er onderdeel van te zijn. Bewuster? Dat was al zo op mijn zolderkamer in Leiderdorp waar ik ook zat en platen luisterde en het leven ervoer. Buiten de drukte van de anderen, de invloeden van de voortdurende praatjesmakerij, imitatie. Wat ontaard is tot de 21e-eeuwse babbel. DE BABBEL ONTKENT (ONTKRACHT) HET LEVEN

en de dagen gaan voorbij
en het leven gaat door
en ik denk dat het mijn leven is
een leven

Schrijvers als Joyce wilden nieuwe literatuur maken, de ruimte van literatuur maximaliseren. Zij waren kunstenaars.
Hedendaagse Nederlandse schrijvers willen schrijver zijn, een beroep uitoefenen, een schrijvend beambte. Kunst is hen vreemd.