Als ik teveel meega met de ‘gewone wereld’, het leven volgens de mainstream media zou ik bijna geloven dat dat de ‘echte wereld’ is. Er bestaat geen echte wereld in de betekenis van een werkelijke wereld. Er zijn, al of niet bewuste afspraken hoe we de zaken dienen te ervaren.
Autisme vermindert de acceptatie, internalisatie, van deze afspraken.
De ‘echte wereld’ is de afgesproken wereld. Het simulacrum dat als algemeen aanvaarde werkelijkheid geldt.

Er zijn verschillende manieren om tot beeld te komen.
Verschillende wijzen waarop beeld tot stand komt in onze hersenen. Uit verschillende bronnen: waarnemingen, herinneringen, dromen, fantasieën, denken. Combinaties, misschien is dat wel de manier waarop beeld altijd tot stand komt. Beeld bestaat niet als statisch beeld?

Het gaat over het onderzoek.
De beeldend kunstenaar zoekt iets uit middels beeld. Het beeld (schilderij, foto, installatie, enz) is wat uit het onderzoek opdoemt, te voorschijn komt.

kwaliteit van leven verbeteren. Is dat wat (sommige) kunstenaars beogen met hun werk?

Omdat collega Sander Goosen naar NYC reist en mij wat tips vroeg keek ik op de website van het Whitney museum. Daar kwam ik deze expositie van Mary Corse tegen en las ik dat ze ook in Dia:Beacon exposeert. Ik kende haar en haar werk niet, Dia schrijft in de introductie: A pioneer of light-based art, Mary Corse is one of the few women associated with the Light and Space movement that originated in Southern California in the 1960s.
En Whitney: Mary Corse’s first solo museum survey is a long overdue examination of this singular artist’s career. Initially trained as an abstract painter, Corse (b. 1945, Berkeley, CA) emerged in the mid-1960s as one of the few women associated with the West Coast Light and Space movement. She shared with her contemporaries a deep fascination with perception and with the possibility that light itself could serve as both a subject and material of art. Yet while others largely migrated away from painting into sculptural and environmental projects, Corse approached the question of light through painting.

Wow, Sander boft. Ik zou beide exposities ook graag zien.

zojuist kwam een boek binnen over Liz Deschenes, een catalogus bij haar expositie in Boston.
Ze maakt haar foto’s in de presentatie ruimtelijker. Het herinnerde mij aan de vroege glaspanelen van Marcel Wesdorp.

Ik zit te denken hoe ik mijn foto’s anders kan presenteren dan plat op de muur. Ik had recent een print niet aflopend gemaakt maar een wit kader overgelaten. Dat maakt het meer een ding, maakt het meer los van de ruimte. Maar minstens zo interessant is te onderzoeken hoe het zich juist tot de ruimte kan verhouden. De ruimte meer onderdeel van het werk te laten zijn. En dan wel zo zonder dat het een trucje wordt. Ik heb vorig jaar een paar schetsen gemaakt voor een mogelijke presentatie in Exbunker in Utrecht maar was daar nog niet van overtuigd, kunst moet vooral geen kunstje worden. Dat blijft een nadeel van dingen bedenken. Eigenlijk moet het denken parallel lopen aan het werken, het beeld moet geen illustratie worden. Zoals Spinoza lichaam en geest als parallelle zaken ziet, die wel beiden aan het fysieke lichaam verbonden zijn maar elkaar niet rechtstreeks beïnvloeden.

The liquid computer, a computer that makes it’s connections through chemicals and electrics. Our knowledge of the brain is still limited but we do know that it has an almost unlimited capacity, many ways of disclosing the information and that is functions with chemicals and electricity.

I think the human brain is intriguing, it is capable of so much. If we ever want to work on artificial intelligence we need to know more about brains and think of a way to emulate its functioning. Maybe it’s impossible but for me it is an inspiration for creating new images.

Ik zit weer in het René Daniëls boek te kijken en ben weer geïntrigeerd door hoe verbindingen in de hersenen ontstaan. Hoe denk je met een beperkte taalbeheersing? Daar moet ik een antwoord op kunnen bedenken m.b.v. Spinoza en Deleuze.
Wordt vervolgd.

op een schilderij`van René Daniëls uit 2007 staat een naakt mensfiguur met ernaast E’ven en A’dam. Oftewel Eva en Adam alsook Eindhoven Amsterdam. Dit is een opvallend taalgrapje voor iemand met afasie.
A’dam E’ven was ook de titel van een expositie bij Galerie Paul Andriesse in 1987. Daniëls gebruikt nog steeds titels van oudere werken en exposities in zijn werk. Ook hierin is er sprake van een voortzetting van een kunstenaarschap dat in 1987 pijnlijk onderbroken werd maar in ieder geval sinds 2006 weer werk oplevert.

na eerst twee dagen wunder von siegen, de catalogus bij een expositie van sigmar polke gelezen en bekeken te hebben vandaag works from 20016 to 2017 over rené daniëls. twee schilders maar ik geloof niet dat ik dat zo interessant vind. het zijn beeldmakers die elk op zeer eigen wijze dat beeld vormen.

Ik kwam een boek tegen René Daniëls – Works from 20016 to 2017. Een catalogus uitgegeven door Roma Publications bij en expositie bij Reset in Borgloon (B). Ik bladerde even, las een alinea en was direct geboeid. Ik had een paar tekeningen uit die periode gezien in het van Abbe museum en had er toen geen mening over. Als ik nu de werken in de catalogus zie ben ik enthousiast, het zijn beelden van René Daniëls. Na zijn hersenbloeding in 1987 heeft hij deze eeuw zijn werk weer opgepakt. Voornamelijk mbv viltstift die hij noodgedwongen met zijn linkerhand bedient omdat de rechter niet meer afdoende functioneert. Daniëls heeft ook geen spraakvermogen meer en communiceert beperkt. Maar hij maakt dus wel werk als kunstenaar. Ik ben al een tijdje geboeid door de werking van mensenhersenen. En ook hoe de werking daarvan veranderd en hoe beschadigde hersenen nieuwe verbindingen maken. Een mens verandert door een hersenbloeding en blijft ook dezelfde mens. Sommige functies vallen weg andere herstellen, al of niet aangepast. Ik heb het boek inmiddels aangeschaft en ga er straks in kijken.