borrows from Spinoza a positive notion of desire as an ontological force of becoming.

Rosi Braidotti in Nomadic theory.

Het lijkt er op dat ik een vervolg heb gevonden in de lijn Spinoza – Nietzsche – Deleuze

Frank Stella, midden jaren 1960.

Dit is een goede omschrijving van niet-representatieve kunst.

Writes Terence Riley in Architecture without shadows, Ediciones Poligrafa, 2000. A very intriguing sentence. Mostly because architecture is seen as text.

Onder kunst wordt in het algemeen verstaan: het product van creatieve menselijke uitingen, onder meer: schilderen, tekenen, fotografie, grafiek, beeldhouwen, moderne media, theater, muziek en zang, dans, film, bouwkunde of architectuur, literatuur en poëzie. (Wikipedia)

Creativiteit wordt in de verschillende wetenschappen nogal verschillend geïnterpreteerd, maar wijst in het algemeen naar een vermogen om iets nieuws te scheppen. Een individu of een groep toont creativiteit wanneer een nieuw concept of object wordt gemaakt, of wanneer een originele oplossing voor een probleem wordt gevonden. (Wikipedia)

Dat nieuwe miste ik nogal op Art Rotterdam. Weinig werk getuigde van onderzoek naar nieuwe beelden, presentatiewijzen, verhalen. Productie, dingen maken, leek het voornaamste. Het kan zijn dat dat inherent lijkt aan een verkoop tentoonstelling maar dat is het volgens mij niet. Ik bespeur gemakzucht, er wordt te weinig gedacht door kunstenaars en kunstbemiddelaars, beiden doen na. Er werd niet naar iets nieuws gezocht.

Eerdere jaren waren er als onderdeel van Art Rotterdam in andere gebouwen op het Van Nelle terrein exposities door Kunstinitiatieven, dit jaar kon dat niet doordat die gebouwen gerenoveerd worden en dat is een groot gemis. Installaties en performances waren er te zien in een ruwe opstelling die paste bij de oorsprong van de kunstinitiatieven. Niet alles was boeiend en/of interessant maar het was zeker minder braaf dan de beurs in het hoofdgebouw.
Het versterkte Art Rotterdam dat zo een beter beeld gaf van de stand van de kunst

De NRC schreef ‘Ruim van opzet, interessante kunst en een uitgebreid bijprogramma. De jubileumeditie van Art Rotterdam is een van de beste in het twintigjarig bestaan van de beurs voor eigentijdse kunst’ en ook de Volkskrant was zeer positief.

Ik ging er dan ook goed geluimd en met open houding naartoe en kan na afloop niet anders concluderen dan dat beide kranten slechte recensenten hebben. Ongeveer halverwege mijn bezoek vond ik de kunst ouderwets, ik voelde geen passie, geen drang, geen opwinding. Veel mensen die dingen maken en dat wordt kunst genoemd maar ik werd er niet enthousiast van. De houding waaruit gewerkt en gepresenteerd wordt is die uit de tijd van de moderne kunst. Art Rotterdam is twintigste eeuws, nergens merk je dat we al weer een tijdje in de eenentwintigste leven. En ik mis een visie op kunst.

Zoals elk jaar was het dieptepunt Prospects & Concepts van het Mondriaan Fonds die daar werk van ontvangers van een startstipendium toont. Al jaren roep ik ‘niet doen!’, het is het ultieme argument tégen kunstsubsidies. Dit jaar was de presentatie beter dan andere jaren dankzij gastcurator Macha Roesink maar er was nauwelijks interessante kunst te zien. Het niveau is dat van een eindexamenexpositie op een kunstacademie en ligt ver onder bijvoorbeeld de open dagen van de Rijksakademie.

De Van Nelle fabriek blijft fantastisch, ik heb een paar goede werken gezien, o.a. van Simone Hoang, en het is goed dat er een paar dagen per jaar ruime aandacht voor kunst is in Rotterdam. Maar.

Metahaven toont alternatieve werkelijkheden. Virtuele verhalen naast de zogenaamde normale, de mainstream verhalen. De verhalen van Metahaven hebben een andere werkelijkheid. Niet per se meer of minder waar. Zoals er meerder werkelijkheden zijn, zijn er ook meerdere waarheden. ‘De’ werkelijkheid is de dominante visie, de visie met de meeste mediasteun. Dit is geen ware werkelijkheid, hij is niet werkelijker dan andere werkelijkheden. We leven in verhalen.
Stedelijk Museum

Gilles Deleuze: Proust & Signs

Werkend ruimte voor werk maken.
Als we lezen, kijken, denken, maken we ruimte voor denken, in mijn geval beelddenken; maak ik het mogelijk beelden te laten ontstaan en herkennen als nieuw beeld, als het beeld dat ik wilde maken, al wist ik dat nog niet. Het werken, het creatieve, actieve lezen maakt ruimte waarin werk kan ontstaan. Zoals ook denken kan ontstaan.