In short, if we are Spinozists we will not define a thing by its form, nor by its organs and its functions, nor as a substance or a subject. Borrowing terms from the Middle Ages, or from geography, we will define it by longitude and latitude. A body can be anything; it can be an animal, a body of sounds, a mind or an idea; it can be a linguistic corpus, a social body, a collectivity. We call longitude of a body the set of relations of speed and slowness, of motion and rest, between particles that compose it from this point of view, that is, between unformed elements. g We call latitude the set
of affects that occupy a body at each moment, that is, the intenive states of an anonymous force (force for existing, capacity for being affected).
In this way we construct the map of a body. The longitudes and latitudes together constitute Nature, the plane of
immanence or consistency, which is always variable and is constantly being altered, composed and recomposed, by individuals and collectivities.

Vanaf zondag 22 april t/m 3 juni zijn er twee prints  te zien in de lades, https://www.phoebus.nl/LADEKASTPROJECT, bij Galerie Phoebus in Rotterdam, https://www.phoebus.nl/ALGEMEEN.

De opening is zondag 22 april van 15 – 17 uur.

Eyesight and vision are associated with knowledge, discovery, power and the masculine. Smell is shrouded in mystery, subjectivity, because it’s related to long-term memory. There are things about smell that are objective; they’re just really difficult to talk about. And anything difficult is put into a mysterious box, and therefore feminine.
Anicka Yi

las ik in een interview met Anicka Yi. Een boeiende uitspraak. Ik denk dat ze gelijk heeft. voor mensen is empathie een essentiële kwaliteit voor het voortbestaan. het verlies ervan is dan ook gevaarlijk.
I believe we’ve lost our empathic core because we’ve neglected these other senses, like smell and touch and taste. Zegt Yi, of het daar door komt weet ik niet maar ik wil daar zeker over nadenken, vooral ook omdat het verlies van de empathische kern gelijk lijkt te lopen met de opkomst van internet.

Ik demonteerde vanavond een werk dat ik ca. 1995 maakte. Een onderdeel wil ik gebruiken als sjabloon voor nieuw werk.
Ik lees in een boek over Anicka Yi, een Amerikaanse kunstenares van Koreaanse komaf.
Ik heb het naar mijn zin. Ik verbeeld me dat ik in een geestrijke wereld verkeer. Het is fijn over beelden te denken. Het is fijn om te denken. Verbeelding is een groot goed.

Zegt Anicka Yi in een gesprek met Caroline A. Jones dat ik zojuist las in het boek ANICKA YI 6,070,430K OF DIGITAL SPIT. Het is een van de redenen dat ze zich niet enkel op het visuele richt maar ook op de andere zintuigen. Ik heb het werk van Yi nog niet in het echt gezien maar het boek is boeiend en inspirerend.
Het boek verscheen o.a. bij een expositie na een werkperiode als gastkunstenaar op het MIT. Daar werkte ze o.a. samen met (chemisch-) biologen en andere wetenschappers. Het is boeiend hoe ze verhalen, filosofie en wetenschap gebruikt om tot autonome werken te komen.

Gisteren keek ik weer rond in de presentatie van de Borgman collectie in het Stedelijk. De schenking die gekocht bleek te zijn. Als ik kijk zie ik dat het inderdaad een waardevolle uitbreiding van de collectie is. Cosima von Bonin hóórt in het Stedelijk, Isa Genzken verdient een grotere plek in de collectie (ai, ik lees dat het hier om een bruikleen gaat, jammer) en Paulina Olowska is ook in een klap sterk aanwezig. En nog drie vrouwen ook, zoals bekend is de afwezigheid van werk van vrouwen een schandelijke omissie in het Stedelijk.

Waarom is niet direct verteld dat het een aankoop betreft? Volgens  mij voor een bescheiden bedrag, oftewel het betrof een goede deal waar men trots op kan zijn. In plaats van dit als zodanig te presenteren werd het gebracht als een schenking en is er buiten de publiciteit voor een klein deel van het werk veel betaald. Dit is zo dom. Het is iets vreemds van deze tijd: liegen om de zaken slechter voor te stellen. Van een gouden deal een schimmige aangelegenheid te maken. Waarom toch?

Anne Goldstein was de eerste vrouw die het museum mocht leiden, ze vertrok helaas te snel. Beatrix Ruf was nog sneller weg. Nu maar hopen dat men zo verstandig is weer een vrouw te kiezen om er nu zorgvuldiger mee om te gaan.

Al zolang ik beeld maak heb ik een voorkeur voor een vierkant formaat. Een ander formaat suggereert een richting. Een tafereel, een formaat is verhalend. Een cirkel zou dat minder kunnen doen maar is door zijn afwijkende vorm (in schilder- druk- en fotokunst) te opvallend, ook daar speelt het formaat dan weer een rol. Een vierkant is het meest neutraal.

Ik kwam bij de smalle rechthoek door de proefdrukken die ik soms maak bij het printen en omdat ik gevraagd werk iets te maken voor het ladekastproject van bij galerie Phoebus. Een houten la is minder neutraal dan een witte muur.
Eén proefdruk had ik opgehangen omdat ik hem intrigerend vond, een ‘eigen beeld’. Er kwamen positieve reacties op, ook bij andere kijkers werkte het zo. Door de uitsneden uit een grotere afbeelding ontstaat er een ander soort vervreemding.
Nu, vanwege het ladekastproject, ben ik aan het onderzoeken bij welk soort beelden dit het best werkt. Het werk zal van bovenaf bekeken worden terwijl het ligt.

Er lijkt momenteel nauwelijks ambitie te zijn onder kunstenaars, ambitie om iets nieuws te doen, iets erg goed te doen. De enige ambitie lijkt het verlangen naar succes te zijn. The Image of Holland, kunst benaderen als talentenjacht. En het beperkt zich absoluut niet tot de beeldende kunst, in muziek, theater, literatuur enzovoort is scoren met een cover het enige doel. Droef en vooral een verspilling van talent en mogelijkheden.

Ik was vanochtend bij de expositie Bol / Flinck in het Rembrandthuis. In een  van de zaalteksten stond dat Ferdinand Bol en Govert Flinck tijdens hun leven net zo succesvol waren als Rembrandt maar daarna in zijn schaduw kwamen te staan. De huidige expositie heeft de ambitie ze daaruit te halen.
Ik bedacht dat het grootste verschil tussen Rembrandt en Bol en Flinck was dat Rembrandt een nieuw beeld gemaakt heeft. Een nieuwe beelding. Dat is een zeldzaam goed en dat is het wat sommigen, zoals Rembrandt, er uit doet springen.
Daarnaast lieten de etsen van Rembrandt, die naast het werk van Bol en Flinck hingen, zien dat hij ook gewoon beter was. Juist in zijn etsen was Rembrandt uitvinder en schepper. Vernieuwer in de techniek en hij kon echt beeld laten ontstaan en maakte optimaal gebruik van de mogelijkheid tussendoor (pref)drukken te maken. Het was een ideaal medium voor hem en elke keer als ik ze zie kijk er bewonderend naar. Er hing nu bijvoorbeeld een ets van iemand die bij het raam in een donkere kamer zat te lezen. Hij verdween deels in het duister maar was ook duidelijk aanwezig. Zo goed.

Om te denken, te leren, te onderzoeken. Om ons zelf bezig te houden. Vanwege het plezier in het beeld maken. De spannende, mooie beelden die het oplevert tijdens het werk en als resultaat.

Waarom tonen we beeld? Om onze fraaie resultaten te delen, reacties te krijgen, omdat het erbij hoort, in de hoop geld te verdienen. Om anderen uit te nodigen tot verbeelding. Om bij te dragen, deel te nemen.

we hebben allemaal ons eigen verhaal te vertellen. we leven in onze eigen fase, onze eigen wereld, ons leven. dat wat we doen, wat me maken, noemen sommigen van ons kunst. anderen die soortgelijke dingen doen en maken gebruiken dit woord bewust niet. zij doen vooral visueel onderzoek, bij voorkeur zonder titel, zonder in een hokje te passen.

zelf zie ik momenteel de kunstenaar als iemand die nieuwe beelden ontwikkelt. dat beoog ik ook te doen.

Picture by Annekatrien.