Eyesight and vision are associated with knowledge, discovery, power and the masculine. Smell is shrouded in mystery, subjectivity, because it’s related to long-term memory. There are things about smell that are objective; they’re just really difficult to talk about. And anything difficult is put into a mysterious box, and therefore feminine.
Anicka Yi
las ik in een interview met Anicka Yi. Een boeiende uitspraak. Ik denk dat ze gelijk heeft. voor mensen is empathie een essentiële kwaliteit voor het voortbestaan. het verlies ervan is dan ook gevaarlijk.
I believe we’ve lost our empathic core because we’ve neglected these other senses, like smell and touch and taste. Zegt Yi, of het daar door komt weet ik niet maar ik wil daar zeker over nadenken, vooral ook omdat het verlies van de empathische kern gelijk lijkt te lopen met de opkomst van internet.
Amsterdam, a city not rooted at all, a rhizome-city with its canal-stems, where utility is linked to the greatest folly, in its relationship with a commercial war machine.
Deleuze & Guattari: On the Line, Semiotext(e) 1983
Ik demonteerde vanavond een werk dat ik ca. 1995 maakte. Een onderdeel wil ik gebruiken als sjabloon voor nieuw werk.
Ik lees in een boek over Anicka Yi, een Amerikaanse kunstenares van Koreaanse komaf.
Ik heb het naar mijn zin. Ik verbeeld me dat ik in een geestrijke wereld verkeer. Het is fijn over beelden te denken. Het is fijn om te denken. Verbeelding is een groot goed.
Zegt Anicka Yi in een gesprek met Caroline A. Jones dat ik zojuist las in het boek ANICKA YI 6,070,430K OF DIGITAL SPIT. Het is een van de redenen dat ze zich niet enkel op het visuele richt maar ook op de andere zintuigen. Ik heb het werk van Yi nog niet in het echt gezien maar het boek is boeiend en inspirerend.
Het boek verscheen o.a. bij een expositie na een werkperiode als gastkunstenaar op het MIT. Daar werkte ze o.a. samen met (chemisch-) biologen en andere wetenschappers. Het is boeiend hoe ze verhalen, filosofie en wetenschap gebruikt om tot autonome werken te komen.
the internet is about sharing, which involves sharing with oneself. posting on this blog gives me an opportunity to be a viewer of my own images.
Gisteren keek ik weer rond in de presentatie van de Borgman collectie in het Stedelijk. De schenking die gekocht bleek te zijn. Als ik kijk zie ik dat het inderdaad een waardevolle uitbreiding van de collectie is. Cosima von Bonin hóórt in het Stedelijk, Isa Genzken verdient een grotere plek in de collectie (ai, ik lees dat het hier om een bruikleen gaat, jammer) en Paulina Olowska is ook in een klap sterk aanwezig. En nog drie vrouwen ook, zoals bekend is de afwezigheid van werk van vrouwen een schandelijke omissie in het Stedelijk.
Waarom is niet direct verteld dat het een aankoop betreft? Volgens mij voor een bescheiden bedrag, oftewel het betrof een goede deal waar men trots op kan zijn. In plaats van dit als zodanig te presenteren werd het gebracht als een schenking en is er buiten de publiciteit voor een klein deel van het werk veel betaald. Dit is zo dom. Het is iets vreemds van deze tijd: liegen om de zaken slechter voor te stellen. Van een gouden deal een schimmige aangelegenheid te maken. Waarom toch?
Anne Goldstein was de eerste vrouw die het museum mocht leiden, ze vertrok helaas te snel. Beatrix Ruf was nog sneller weg. Nu maar hopen dat men zo verstandig is weer een vrouw te kiezen om er nu zorgvuldiger mee om te gaan.
Al zolang ik beeld maak heb ik een voorkeur voor een vierkant formaat. Een ander formaat suggereert een richting. Een tafereel, een formaat is verhalend. Een cirkel zou dat minder kunnen doen maar is door zijn afwijkende vorm (in schilder- druk- en fotokunst) te opvallend, ook daar speelt het formaat dan weer een rol. Een vierkant is het meest neutraal.
Ik kwam bij de smalle rechthoek door de proefdrukken die ik soms maak bij het printen en omdat ik gevraagd werk iets te maken voor het ladekastproject van bij galerie Phoebus. Een houten la is minder neutraal dan een witte muur.
Eén proefdruk had ik opgehangen omdat ik hem intrigerend vond, een ‘eigen beeld’. Er kwamen positieve reacties op, ook bij andere kijkers werkte het zo. Door de uitsneden uit een grotere afbeelding ontstaat er een ander soort vervreemding.
Nu, vanwege het ladekastproject, ben ik aan het onderzoeken bij welk soort beelden dit het best werkt. Het werk zal van bovenaf bekeken worden terwijl het ligt.
Er lijkt momenteel nauwelijks ambitie te zijn onder kunstenaars, ambitie om iets nieuws te doen, iets erg goed te doen. De enige ambitie lijkt het verlangen naar succes te zijn. The Image of Holland, kunst benaderen als talentenjacht. En het beperkt zich absoluut niet tot de beeldende kunst, in muziek, theater, literatuur enzovoort is scoren met een cover het enige doel. Droef en vooral een verspilling van talent en mogelijkheden.
Ik was vanochtend bij de expositie Bol / Flinck in het Rembrandthuis. In een van de zaalteksten stond dat Ferdinand Bol en Govert Flinck tijdens hun leven net zo succesvol waren als Rembrandt maar daarna in zijn schaduw kwamen te staan. De huidige expositie heeft de ambitie ze daaruit te halen.
Ik bedacht dat het grootste verschil tussen Rembrandt en Bol en Flinck was dat Rembrandt een nieuw beeld gemaakt heeft. Een nieuwe beelding. Dat is een zeldzaam goed en dat is het wat sommigen, zoals Rembrandt, er uit doet springen.
Daarnaast lieten de etsen van Rembrandt, die naast het werk van Bol en Flinck hingen, zien dat hij ook gewoon beter was. Juist in zijn etsen was Rembrandt uitvinder en schepper. Vernieuwer in de techniek en hij kon echt beeld laten ontstaan en maakte optimaal gebruik van de mogelijkheid tussendoor (pref)drukken te maken. Het was een ideaal medium voor hem en elke keer als ik ze zie kijk er bewonderend naar. Er hing nu bijvoorbeeld een ets van iemand die bij het raam in een donkere kamer zat te lezen. Hij verdween deels in het duister maar was ook duidelijk aanwezig. Zo goed.
Ik erger me al een tijd aan het gelul over kunstmatige intelligentie. Al die niet-denkers die een toekomst zien waarin computers kunnen denken. Daarbij baseren ze hun verwachtingen op onze rekenmachines, want dat zijn onze binaire computers.
Hersenen werken op elektrische en chemische processen. Hoe dat precies werkt weten we nog niet. Maar als we al kunstmatige intelligentie willen bevorderen hebben we een totaal ander soort computer nodig, die niet binair is en vloeibaar.
Onze huidige computers kunnen snel rekenen en in combinatie met het menselijk denkwerk kunnen ze snel analyseren, data verwerken. Dat moet niet verward worden met denken.
Omdat sommige mensen dat wel doen willen ze mensen meer vormen naar die computers. Ons denken net zo simpel maken, het leven terugbrengen tot rekenen.
Om te denken, te leren, te onderzoeken. Om ons zelf bezig te houden. Vanwege het plezier in het beeld maken. De spannende, mooie beelden die het oplevert tijdens het werk en als resultaat.
Waarom tonen we beeld? Om onze fraaie resultaten te delen, reacties te krijgen, omdat het erbij hoort, in de hoop geld te verdienen. Om anderen uit te nodigen tot verbeelding. Om bij te dragen, deel te nemen.
we hebben allemaal ons eigen verhaal te vertellen. we leven in onze eigen fase, onze eigen wereld, ons leven. dat wat we doen, wat me maken, noemen sommigen van ons kunst. anderen die soortgelijke dingen doen en maken gebruiken dit woord bewust niet. zij doen vooral visueel onderzoek, bij voorkeur zonder titel, zonder in een hokje te passen.
zelf zie ik momenteel de kunstenaar als iemand die nieuwe beelden ontwikkelt. dat beoog ik ook te doen.
Robert Irwin in a 2016 New York Times piece.
