Picture taken in the installation piece Out Of Focus, part of the Power Cut exhibition of the IFFR. It shows four projections of Beirut in the early nineties. What makes it absolutely great is the POWER OFF switch of one of the four beamers. I’m not sure if this is done on purpose by the artist, Salah Saouli, or that it’s just a technical error. But it’s an excellent metaphor for the situation in the middle eastern region today.
Bomen worden niet gesnoeid maar gekapt. In dit park zaten tuinmannen gehurkt met een schaar het gras te knippen. Geweldig, wat een mooie manier om je dag door te brengen :). Tuinman in Japan, kan een mens meer wensen?
Bedacht ik gisteren toen ik voorbij SMART liep en een neon met de tekst THE FUTURE IS COMING zag.
Afgelopen vrijdag hadden we op het dakterras van Kostgewonnen een nieuwjaarsborrel. Ja, in de open lucht. Als beloning voor dit winters enthousiasme bleef het zowaar droog. Opeens herinner ik me de punk leus: Tu was!
jaja, het is weer zover, het Internationaal Film Festival Rotterdam, de enige mogelijkheid om in Nederlands de beste films uit de wereld te zien. Nog maar zelden komen de Aziatische juwelen in roulatie, dus het festival wordt elk jaar essentiëler.
De kaartverkoop is begonnen.
Ik herinner me dat ik met vrienden op het IFFR na het verlaten van weer een geweldige Japanse film spraken waar het over ging. We noemden wat termen: pijn, twijfel, geweld, liefde en waren het snel eens: het leven. Dat durven Japanse en Zuid-Koreaanse filmmakers: het leven als onderwerp. Essenties van het (mens) zijn. Anne Teresa de Keersmaeker doet dat ook. Een voorstelling als Cesena is niet na te vertellen, het is iets dat je moet ervaren, ondergaan, deel van worden. Het is theater in haar meest basale vorm en het is een concentratie op het leven.
Oh wat was het mooi! Anne Therese de Keersmaeker wordt door recensenten vooral geroemd om haar muzikaliteit en de precisie van haar choreografieën. Maar haar grootste kracht ligt in het feit dat ze de toeschouwer rechtstreeks in ‘het hart’ weet te raken. Het is juist de emotionaliteit van haar werk dat het zo boeiend maakt. In Cesena, een samenwerking tussen Rosas en graindelavoix is ze op haar best. Dansers zingen, zangers dansen. De voorstelling begint in het duister en langzaam wordt het lichter. De middeleeuwse muziek is prachtig.
Gisteren las ik Ragtime uit, van Doctorow. In dit boek speelt ook Houdini een hoofdrol. Deze boeienkoning is een favoriet van Amerikaanse schrijvers. Ook in Thomas Pynchons Against the day was ik Houdini al eens tegengekomen.
Deze foto deed me aan hem denken. Als hij hier langs gekomen was had dat vast weer een idee voor een nieuwe ontsnappingsstunt geleverd hebben.
