De schutting is er al klaar voor.
Nu nog de entree aanvegen. Gelukkig kunnen we tot de heropening volgend jaar nog veel genieten van kunst in het Stedelijk. En vooral ook geen recensies over dat geweldige museum lezen, want helaas denken Nederlandse recensenten nog steeds dat ze betaald worden om te zeiken i.p.v. te kijken.
Grofvuilkunst. Naast degenen die hun troep naast een vuilcontainer smijten zijn er ook velen die een fraaie schikking maken met overtollige spullen.
Het restaurant ziet er niet uit en is sfeerloos, ook dat is jammer, gemiste kans. Er is gelukkig nog een café op de verdieping van de oudbouw. De koffie heb ik nog niet getest. De boekhandel is wel de moeite waard, met o.a. veel kunsttheorie boeken.
En de kunst natuurlijk, daar ga ik snel voor terug.
Het was fijn in het Stedelijk rond te kijken. En dan vooral de kunst. De gerenoveerde oudbouw had ik eerder al bewonderd, de nieuwe zalen zijn niet bijzonder. Maar de collectie hangt en staat er mooi bij. Met ook ruime aandacht voor Nederlandse kunst. Daarover vind ik geen informatie op de website, zoeken levert als resultaat meestal ‘Geen resultaten gevonden’. De site is niet af én er zit ook geen duidelijk idee achter, dat is jammer. Ze zijn er volgens mij pas een paar weken voor de heropening mee begonnen, de collectie staat er na 8 jaar sluiting nog steeds niet op.
Gisterenavond mijn eerste bezoek aan het heropende Stdelijk Museum, alwaar Stage It! (Part 1) plaatsvond. Met performances van Andrea Geyer, MPA en VALIE EXPORT. De performance van Geyer werd uitgevoerd door 6 vrouwen. De teksten waarmee ze ons aanspraken waren ouder, 0.a. Walter Benjamin uit 1941, maar hoogst actueel. Het was voor de performers echter moeilijk boven het kletsende publiek uit te komen. Want ook deze keer was het publiek voor de gezelligheid gekomen en niet voor de optredens. Het blijft me verbazen dat ze niet in het café gaan zitten.
Lang geleden zei ik tegen een vriend dat je beter een boek uit een ander land kon lezen dan er heen gaan. Dat je daardoor meer van een land te weten komt. Een schrijver woont immers in dat land terwijl jij er slechts een bezoek aan brengt en je kennis daardoor beperkt blijft.
Die gedachte zit ook achter de VPRO serie “het belgië van…“. In elk van de vijf afleveringen leidt een Belg ons door haar/zijn land. En dat geeft een geheel ander beeld dan de verslaglegging van het politieke gekrakeel. België is een geweldig land met meerdere culturen en talen. Die verschillen vormen toch één land, het opheffen/scheiden zou een verlies betekenen. Uit dit kleine land komt ook opvallend veel goede kunst.
Nadat ik het beursdeel van UNSEEN verlaten had ging ik naar de expositie Fashion, elders op het Westergasterrrein. Kort na binnenkomst zie ik een foto hangen waarbij ik direct ‘wow’ denk en het kaartje met informatie ga lezen. Diane Arbus. Dat soort foto’s, die kwaliteit was op de beurs niet te zien.
UNSEEN kiest bewust voor ‘young emerging photographers’. Van één van de kunstenaars had ik al eerder werk gezien en op UNSEEN zie ik vooruitgang, ze wordt steeds veelbelovender, maar is er nog niet. Omdat ik haar werk langer ken zie ik de vooruitgang en is er het vermoeden dat het tot een goed kunstenaarschap / werk gaat leiden. Van de fotografen die ik niet ken kan ik dat niet beoordelen.
Sowiezo was er op de beurs weinig kunst en teveel plaatjes schieten.
Op Fashion! was het nivo veel hoger. Foto’s met een doel gemaakt, het presenteren van mode, maar met een zo sterk concept en een hoogst professionele uitvoering dat ze ook goed als autonoom werk te tonen zijn.
Het NIMK gaat sluiten wegens subsidiestop. Er zijn nu nog twee exposities. Het is mij eerlijk gezegd niet duidelijk waar bovenstaand werk bij hoort. De expositie op de eerste verdieping is niet interessant, je zou bijna denken dat ze het wel eens zijn met de sluiting. Op de tweede is het boeiender, met o.a. andere bovenstaande installatie waar je als bezoeker zelf gefilmd wordt en je zelf en anderen terug ziet op de schermen.
Als vaste bezoeker zal in het NIMK zeker missen, al heb ik mijn twijfels over een instituut gericht op één onderdeel van de hedendaagse kunst. Het NIMK gaat nu samenwerken met SMART.
In galerie KOKON in Tilburg werd zondag een expositie geopend van Hans Stevens die er zijn boek EN presenteerde. Dit boek is een uiting van de EN-collectie. EN, immer in ontwikkeling, is tevens een levenswerk en een levenshouding. Nog t/m 16 september te zien.
Vlakbij in Argument is er ‘de weg bij het een boek EN’. Te zien tot 30 september met o.a. live muziek.
Hans licht het project EN toe.
Beeld opgebouwd uit meerdere kaarten van de geallieerden in de jaren 40 van de vorige eeuw. Werk van Gert-Jan Kocken in FOAM.
foto’s van Edward Burtynsky in het hoofdgebouw van de voormalige kolenmijn van Waterschei, Genk, Belgisch Limburg.
Deze foto’s hangen op de bovenste verdieping, onder het gerestaureerde daklicht. Foto’s van mensen aan het werk in Chinese productiehallen in een Belgische productiehal. Er is weinig veranderd, enkel de locatie.
Manifesta 9 heeft één locatie waar de expositie geconcentreerd is. En de expositie is ook verbonden met deze locatie. Fysiek en kwa functie en historie. De mijn van Waterschei en haar werknemers, de geschiedenis van de mijnbouw hier en elders, het kapitalisme (en de waanzin ervan) naast kunst van toen en nu. Naast foto’s als hierboven is er ook een film met een Engels mijnwerkerskoor die een compositie zingt op basis van mijngeluiden die de koorleden zelf herinnerden. En ook een film van het Raqs Kollektief over de bouw van een Speciale Economische Zone in China. In 6 maanden tijd wordt de natuur afgebroken en leidt een 6-baans weg naar de nieuwe stad.
Ook gaat de expositie over kunst als schaamlap, hoe dit soort leegstaande nutteloze complexen worden herbestemd tot onderkomen voor de kunst. Hier wordt de kunst niet gebruikt om zaken te verdoezelen maar juist om ze te belichten.
Vakwerk door het curatorenteam : Cuauhtémoc Medina, Curator; Dawn Ades, Associate Curator; Katerina Gregos, Associate Curator; Mieke Mels, Curatorial Assistant.
