balen
Koolhaas vs Tange
In de boekhandel van het Stedelijk kocht ik een boek van architect Rem Koolhaas en curator Hans Ulrich Obrist over de Metabolisten met als titel Project Japan, metabolism talks.
De Metabolisten waren Japanse architecten van na de tweede wereldoorlog die als beweging naar buiten traden. Initiator was architect Kenzo Tange.
Het boek is opgebouwd rond een aantal interviews met betrokkenen die nog leefden in 2005, Tange zelf stierf dat jaar.
Het is een boeiend boek. Als portret van een architectuur beweging en haar leden; Japan als land in wederopbouw na de desastreuze tweede wereldoorlog; de culturele aspecten van Japan; als portret van Tange en de andere architecten en als portret van Koolhaas. De laatste herkent zich duidelijk in Tange en vind hem inspirerend.
Koolhaas is een liefhebber van architectuur en geïnteresseerd in de geschiedenis en de theorie ervan. Vanaf het begin van zijn loopbaan heeft hij studies geschreven en ook nu is het voor hem even belangrijk als ontwerpen. Hij blijkt niet zo gelukkig met de status van architectuur in deze tijd. Het sterrendom van de architecten, de gebouwen die vooral moeten imponeren, het gebrek aan samenhang.
‘Goldstein and her team of curators created the best narrative of contemporary art I’ve ever seen’
Zó kun je ook schrijven over het Stedelijk en de geweldige opstelling van de collectie. Linda Yablonsky doet het op de website van Art Forum. Een verademing na de zeikstukken in de Groene kort na de heropening. Het is een feest om er rond te lopen en de opstelling onder leiding van Ann Goldstein is geweldig. Ik las ergens dat ze nog geen Nederlands geleerd heeft, dat is erg verstandig want de stukken over haar in Nederlandse media zijn enkel demotiverend en vrij van zinnige inhoud. Gewoon zelf gaan kijken.
fragile
de kwaliteit van mijn telefooncamera blijft erbarmelijk, maar de kunst op straat blijft van een hoog nivo.
nu het rijks nog
De schutting is er al klaar voor.
Nu nog de entree aanvegen. Gelukkig kunnen we tot de heropening volgend jaar nog veel genieten van kunst in het Stedelijk. En vooral ook geen recensies over dat geweldige museum lezen, want helaas denken Nederlandse recensenten nog steeds dat ze betaald worden om te zeiken i.p.v. te kijken.
boomhut
Grofvuilkunst. Naast degenen die hun troep naast een vuilcontainer smijten zijn er ook velen die een fraaie schikking maken met overtollige spullen.
stedelijk smoothie
Het restaurant ziet er niet uit en is sfeerloos, ook dat is jammer, gemiste kans. Er is gelukkig nog een café op de verdieping van de oudbouw. De koffie heb ik nog niet getest. De boekhandel is wel de moeite waard, met o.a. veel kunsttheorie boeken.
En de kunst natuurlijk, daar ga ik snel voor terug.
mooi
Het was fijn in het Stedelijk rond te kijken. En dan vooral de kunst. De gerenoveerde oudbouw had ik eerder al bewonderd, de nieuwe zalen zijn niet bijzonder. Maar de collectie hangt en staat er mooi bij. Met ook ruime aandacht voor Nederlandse kunst. Daarover vind ik geen informatie op de website, zoeken levert als resultaat meestal ‘Geen resultaten gevonden’. De site is niet af én er zit ook geen duidelijk idee achter, dat is jammer. Ze zijn er volgens mij pas een paar weken voor de heropening mee begonnen, de collectie staat er na 8 jaar sluiting nog steeds niet op.
rainbow to heaven
Gisterenavond mijn eerste bezoek aan het heropende Stdelijk Museum, alwaar Stage It! (Part 1) plaatsvond. Met performances van Andrea Geyer, MPA en VALIE EXPORT. De performance van Geyer werd uitgevoerd door 6 vrouwen. De teksten waarmee ze ons aanspraken waren ouder, 0.a. Walter Benjamin uit 1941, maar hoogst actueel. Het was voor de performers echter moeilijk boven het kletsende publiek uit te komen. Want ook deze keer was het publiek voor de gezelligheid gekomen en niet voor de optredens. Het blijft me verbazen dat ze niet in het café gaan zitten.
uit en thuis
Lang geleden zei ik tegen een vriend dat je beter een boek uit een ander land kon lezen dan er heen gaan. Dat je daardoor meer van een land te weten komt. Een schrijver woont immers in dat land terwijl jij er slechts een bezoek aan brengt en je kennis daardoor beperkt blijft.
Die gedachte zit ook achter de VPRO serie “het belgië van…“. In elk van de vijf afleveringen leidt een Belg ons door haar/zijn land. En dat geeft een geheel ander beeld dan de verslaglegging van het politieke gekrakeel. België is een geweldig land met meerdere culturen en talen. Die verschillen vormen toch één land, het opheffen/scheiden zou een verlies betekenen. Uit dit kleine land komt ook opvallend veel goede kunst.
fashion
Nadat ik het beursdeel van UNSEEN verlaten had ging ik naar de expositie Fashion, elders op het Westergasterrrein. Kort na binnenkomst zie ik een foto hangen waarbij ik direct ‘wow’ denk en het kaartje met informatie ga lezen. Diane Arbus. Dat soort foto’s, die kwaliteit was op de beurs niet te zien.
UNSEEN kiest bewust voor ‘young emerging photographers’. Van één van de kunstenaars had ik al eerder werk gezien en op UNSEEN zie ik vooruitgang, ze wordt steeds veelbelovender, maar is er nog niet. Omdat ik haar werk langer ken zie ik de vooruitgang en is er het vermoeden dat het tot een goed kunstenaarschap / werk gaat leiden. Van de fotografen die ik niet ken kan ik dat niet beoordelen.
Sowiezo was er op de beurs weinig kunst en teveel plaatjes schieten.
Op Fashion! was het nivo veel hoger. Foto’s met een doel gemaakt, het presenteren van mode, maar met een zo sterk concept en een hoogst professionele uitvoering dat ze ook goed als autonoom werk te tonen zijn.