[slideshow=7,440,587]

Aan de rand het chique Oud-Zuid ligt één de meest pittoreske industriegebieden van Amsterdam. Tot mijn verbazing is deze niet overvloedig vastgelegd in reclamespots, films en tv-series, zoals vaak gebeurd met dit soort fotogenieke plaatsen. Het verbaast me nog meer dat dit stukje nog niet overgedragen is aan de projectontwikkelaars om het te laten platwalsen en vervangen door zo saai mogelijke nieuwbouw tegen zo hoog mogelijke prijzen. Gaat vast wel een keer gebeuren, geniet er dus van zolang het kan.

De Rotterdamse wethouder van cultuur Rik Grashoff wil graag 13 miljoen uitgeven aan een urban centrum. Wat dat is weet niemand. Ook mijn Rotterdamse vrienden wisten het niet precies. Ik denk dat hij straatcultuur van de straat wil halen. Gaat niet werken natuurlijk. Ik ben niettemin alvast maar begonnen met mijn straatkunst serie.

Kan natuurlijk ook zijn dat de wethouder dezelfde natte droom als Fred Gamma heeft: “Wat ben je lekker bezig Rik”.

Had Hans Aarsman met de hand geschreven als aanhef van de brief waarin hij schreef dat de jury van de Gemeentelijke Kunstaankopen 2009 Fotografie mijn serie per ongeluk foto’s niet geselecteerd heeft. Vriendelijk gebaar dat handschrift, nog meer gezien het aantal van 470 inzendingen.
De jury hoopt dat het bericht mij niet zal weerhouden door te gaan op de ingeslagen weg. En zowaar, één der 100 foto’s die ik vandaag schoot was afgegaan zonder dat ik het doorhad.

Original artwork from the nineties, handmade.

Deze sticker heeft al mijn verhuizingen overleefd. Wel wat stof verzameld en plakkracht verloren. Maar naar verwachting zal hij binnenkort uit het stof herrijzen en zijn glans hervinden.

Deze figuren gaat u terugzien in de eerste werken die ik als herintredend kunstenaar ga maken. Wordt vervolgd.

waarvoor hebben we dan kunstenaars nodig?

Om ons eraan te herinneren? Of, toch, simpelweg mooie dingen te tonen? Of om ons andere werkelijkheden te tonen?

Waarom wil ík kunstenaar zijn?

Overwegingen bij het zien van de tentoonstelling The Tropical Years van Frank Koolen in W139. W139 directeur en schilder Gijs Frieling schrijft in de begeleidende tekst: “Kunst is vormgegeven materiaal”.

Kunst wordt vaak vergeleken met religie en met wetenschap. Ik heb dat altijd vreemd gevonden. Gelovigen en wetenschappers hebben problemen met onverklaarbare zaken. Die gaan ze dan toch verklaren. Religieuzen op een tamelijk simplistische wijze, wetenschappers op een meer gecompliceerde wijze. Kunstenaars kunnen heel goed leven met het onverklaarbare, het is prachtig materiaal er rest immers meer ruimte voor fantasie.
Frank Koolen laat alles zien als kunst. De tentoonstelling herinnerde me aan een installatie die ik ooit voor De Melkfabriek in Sittard maakte. Mede exposant was trouwens Gijs Frieling, I love toeval :). Ik liet toen zien van waaruit mijn werk voortkwam, een blik in het atelier, in de belevingswereld van een kunstenaar.

Gijs Frieling schrijft over Frank Koolen: “Kunst is vormgegeven materiaal” is waarschijnlijk het meest elementaire dat we erover kunnen zeggen. Ideeën, inhoud en betekenis zijn alleen belangrijk in het werk van Frank Koolen in de mate waarin hij ze tot materiaal heeft weten te maken. Vervolgens lijkt het zijn doel om het materiaal leeg en open te houden, iets wat veel moeilijker is dan er nieuwe betekenis aan te geven” zoals zovele kunstenaars naar eigen zeggen proberen.

Dat klinkt fijn en aanmoedigend. Maar ik weet niet of ‘het werkt’. Ik hield zelf een leeg gevoel over aan de grote expostie. Er viel heel veel te zien en dat was het. Frieling schrijft ook dat Koolens werk het best tot zijn recht komt in zo’n grote overzichtsexpositie, dat betwijfel ik. Juist dat vele versterkte bij mij het lege gevoel.

[slideshow=5,440,587]

Bezoekers worden ongeduldig: ‘wanneer ga je nou dingen máken’. En wat houdt dat nou in dat hernieuwde kunstenaarschap?

Goede vragen en ze worden zeer gewaardeerd. In mijn vorige post schreef ik over Achilles and the Tortoise, een film over een kunstenaar op zoek naar een eigen stijl.
In mijn eerste kunstenaarschap had ik een thematiek en ook wel iets van een eigen stijl. Ik heb tot nu toe nog geen enkele aandrang gevoeld daar op verder te gaan. Ik wil mezelf echt de tijd gunnen tot een hernieuwd kunstenaarschap te komen. Vanuit een nieuwe motivatie, vanuit een ontwikkelde persoonlijkheid, in deze tijd.
Eén gedachte is Mille plateaux van Deleuze ter inspiratie te gaan lezen. In de dagen dat ik in New York tot het herintreden besloot schoot ik opvallend veel plaatjes van spiegelbeelden. Onder andere de bovenstaande fraaie beelden van een nieuw gebouw aan de Hudson in Chelsea. Kunnen jullie in afwachting van kunst alvast genieten van schoonheid.

Elk jaar, als ik naar het Internationaal Film Festival Rotterdam ga, probeer ik een plek te vinden in of rond Rotterdam centrum om mijn auto gratis te parkeren. Ook deze keer lukte het weer, ergens in Crooswijk. Nadat ik uit de auto stapte liep ik richting de torens in het centrum. Al gauw had ik geen idee waar ik was, rondkijkend zag ik het beeld Delftsche Poort van Cor Kraat en wist ik dat ik vlakbij het hofplein was.

Handig zulke grote uitgesproken sculpturen om je te kunnen oriënteren. Rotterdam heeft meerdere van dat soort beelden. Tot mijn favorieten horen het beeld van Coop Himmelb(l)au en Zadkine’s de Verwoeste Stad, beiden op de Blaak.
Ik heb wel eens moeite met beelden in de publieke ruimte. Vaak zijn ze plichtmatig of nietszeggend. Zijn ze enkel geplaatst omdat het er nou eenmaal bij hoort. Maar er zijn ook veel beelden die wel goed werken en een krachtige bijdrage leveren aan de kwaliteit van de openbare ruimte. En ook de weg wijzen.

Prachtig vind ik dit, lopend in een buitenwijk van Istanbul, op weg naar de wereldberoemde Chorakerk, hangt daar opeens een jas aan een waslijn op het puin van een gesloopt huis. Vreemd, waarom hangt dat daar? Zo mooi kan kunst zijn en zoals zo vaak vind je het op straat.

Overigens was de Chorakerk ook zeer de moeite waard. Het gebouw is mooi en de mozaïeken zijn prachtig.