[slideshow=5,440,587]Chelsea
Bezoekers worden ongeduldig: ‘wanneer ga je nou dingen máken’. En wat houdt dat nou in dat hernieuwde kunstenaarschap?
Goede vragen en ze worden zeer gewaardeerd. In mijn vorige post schreef ik over Achilles and the Tortoise, een film over een kunstenaar op zoek naar een eigen stijl.
In mijn eerste kunstenaarschap had ik een thematiek en ook wel iets van een eigen stijl. Ik heb tot nu toe nog geen enkele aandrang gevoeld daar op verder te gaan. Ik wil mezelf echt de tijd gunnen tot een hernieuwd kunstenaarschap te komen. Vanuit een nieuwe motivatie, vanuit een ontwikkelde persoonlijkheid, in deze tijd.
Eén gedachte is Mille plateaux van Deleuze ter inspiratie te gaan lezen. In de dagen dat ik in New York tot het herintreden besloot schoot ik opvallend veel plaatjes van spiegelbeelden. Onder andere de bovenstaande fraaie beelden van een nieuw gebouw aan de Hudson in Chelsea. Kunnen jullie in afwachting van kunst alvast genieten van schoonheid.
still uit Achilles and the Tortoise (en waarom hij hem toch aflegt)
Achilles and the Tortoise is de nieuwe film van Takeshi Kitano die ik zag op het IFFR. Een schitterende film over de zoektocht van een kunstenaar naar een eigen stijl. Ik vind het lastig er iets over te schrijven, want ik vond het zelf heel prettig tevoren niets over deze film te weten. Ik zal me daarom beperken tot het advies: zien die film!
Zei ik tegen de vriendin waarmee ik de tentoonstelling van Ian Wallace bezocht in Witte de With.
We keken naar een foto waarop de kunstenaar aan het werk was achter een tafel in een galerie. Een vrijwel identieke foto, maar dan in zwart wit en met een 20 jaar jongere Wallace, hing elders in de expositie. A Literature of Images heet de exposite en dat was de reden van mijn bezoek.
De titel is gelijk aan die van een tekst van Wallace die op de tentoonstelling te lezen valt en waar hij zijn interesse in beeld toelicht.
De tekst ligt op een tafel die als een lijn schuin in de ruimte staat. Er liggen ook fax uitwisselingen met galeries op. Daarin wordt over het werk, de betekenis ervan, het verschepen van werk en ook over de benarde inkomenspositie van de kunstenaar geschreven.
Ian Wallace heeft een consistent oeuvre opgebouwd dat zich door de jaren heen is door blijven ontwikkelen. In de tientallen jaren dat hij als kunstenaar werkzaam is is de betekenis en de positie van beeld(taal) ook flink veranderd.
De expositie is een aanmoediging om daar over te denken. Over een literatuur van beelden anno nu.
In Rotterdam bezocht ik ook Warum 2.0, een installatie in V_2. Ook sterke visuele en auditieve ervaring waarbij betekenis en interpretatie van beelden ook onderzoeksgebieden zijn. Komt wellicht ook nog een stukje over.
still uit spyder Spyder is een film van Ishibashi Kiyomi die ik zag op het IFFR. De film van twee uur is opgenomen met de camera van een mobiele telefoon.
Het kleine beeld is opgeblazen naar bioscoop formaat en heeft de bekende lage kwaliteit:veel blokken door de compressie, een vaag beeld, schokkerig bij snellere camerabewegingen, nauwelijks scherptediepte en geen scherpte. Een blurrie film met blurrie kleuren. Dit beeld sloot mooi aan bij het verhaal. Een labiele jongedame heeft moeite zich een plaats te verwerven en gaat gelijktijdig haar eigen gang. Heeft een zekere onbevangenheid, naïviteit, stoerheid. En is ook erg kwetsbaar, fysiek (ze is graatmager) en geestelijk. De camera wisselt close-ups af met stadsbeelden, beiden erg geschikt voor dit soort camera.
Mooie film. Regie, script, productie, camera, art design, montage en hoofdrol: Ishibashi Kiyomi.
uitzicht vanuit witte de with
Kunstcentrum Witte de With heeft op haar ramen een folie geplakt waardoor het contrast van het uitzicht verhoogd wordt. Rotterdam wordt zo zelf een kunstwerk. De stad wordt een foto, nee, er komt rook uit een schoorsteen, een vlag wappert: de stad is een videowerk.
Het sloot prachtig aan op de expositie van Ian Wallace die ik bezocht, die al tientallen jaren foto’s in de stad maakt. uitzicht vanuit witte de with uitzicht vanuit witte de with
delftsche poort
Elk jaar, als ik naar het Internationaal Film Festival Rotterdam ga, probeer ik een plek te vinden in of rond Rotterdam centrum om mijn auto gratis te parkeren. Ook deze keer lukte het weer, ergens in Crooswijk. Nadat ik uit de auto stapte liep ik richting de torens in het centrum. Al gauw had ik geen idee waar ik was, rondkijkend zag ik het beeld Delftsche Poort van Cor Kraat en wist ik dat ik vlakbij het hofplein was.
Handig zulke grote uitgesproken sculpturen om je te kunnen oriënteren. Rotterdam heeft meerdere van dat soort beelden. Tot mijn favorieten horen het beeld van Coop Himmelb(l)au en Zadkine’s de Verwoeste Stad, beiden op de Blaak.
Ik heb wel eens moeite met beelden in de publieke ruimte. Vaak zijn ze plichtmatig of nietszeggend. Zijn ze enkel geplaatst omdat het er nou eenmaal bij hoort. Maar er zijn ook veel beelden die wel goed werken en een krachtige bijdrage leveren aan de kwaliteit van de openbare ruimte. En ook de weg wijzen.
woordensmid pjroggeband van elfletterig.nl wees me erop dat er voor het herintreden eerst een uittreding plaats moet vinden.
vandale.nl:
uit·tre·den trad -, i -getreden 1 uit iets naar buiten treden 2 stoppen met werken 3 (vd ziel) buiten het lichaam treden
Nu liet ik op de kunstacademie al een klasgenoot schrikken met de opmerking dat ik helemaal geen ziel had. Dat uittreden gaat dan niet lukken. Wikipedia verwoord het anders: “De term uittreding, ook wel astrale projectie genoemd, wordt gebruikt als term voor een paranormaal verschijnsel waarbij het zgn. astraallichaam uit het stoffelijke lichaam zou treden. De geest zou het lichaam verlaten en bewust door verschillende aardse en astrale dimensies ‘reizen’. ”
Geest en ziel zijn toch echt verschillende dingen. Ik denk dat uittreden voor beiden gebruikt wordt.
Of ik een geest heb weet ik niet, het lijkt me sterk maar niet uitgesloten.
In de gedrukte versie van van Dale komt ook “een kring van personen verlaten” als betekenis voor. Dan komen we weer bij het klooster en de kerk. Uittreden uit de kunst is waarschijnlijk een combinatie van het stoppen met werken en een kring van personen verlaten. Of is dat dubbelop, het heet tenslotte ook van werkkring veranderen als men een ander soort werk gaat doen?
vandale.nl:
in·tre·den trad -, i -getreden 1 ingaan, binnengaan 2 (r-k) in een klooster gaan 3 beginnen: de winter is ingetreden
Mijn bezoek aan De Nieuwe Kerk deed me denken aan het woord intreden. Nou schrijf ik al weer een paar maanden in dit weblog, maar ik had het woord herintreden niet eerder geassocieerd met intreden, dat ik toch vooral ken in de betekenis van in een klooster gaan.
Ik heb een zwak voor kloosters. De vaak mooie gebouwen, de habijten en ook de gerichtheid op studie en meditatie. Een groot gebrek heb ik altijd gevonden dat ze op religie gericht zijn, dat bidden en bijbelen heeft me nooit getrokken. Ook de scheiding der sexen vind ik een nadeel, ik zou niet graag enkel met mannen leven. Het geordende leven heeft weer wel aantrekkingskracht.
Herintreden is terug naar het klooster? Geen idee of dat gebeurt, of kloosterlingen hun orde verlaten en er weer terug keren. Heeft kunst overeenkomsten met het klooster? In eerste instantie denk ik niet, het kunstenaarschap is veelal individueel en het kloosterleven niet. Hoewel, er zijn ordes waar er nauwelijks contact is tussen de kloosterlingen. Waar gezamenlijkheid en individualiteit samengaan. En kunstenaars willen ook nog wel eens graag samenscholen in stijlen en stromingen.
schnappschuss
Dit blog wordt steeds meer een verzameling vakantiekiekjes. Daar is waarschijnlijk niets mis mee. Snapshots worden steeds meer gewaardeerd. Er worden ontelbaar veel tijdschriften en boeken mee gevuld. Bovendien zijn er nog maar weinig mensen die niet dagelijks een camera op zak hebben.
Ik was blij verrast met een artikel in een catalogus, Chikaku van Kunsthaus Graz en Camera Austria, tegen te komen waarin Yoko Tawada schnappschusser mit wörten schrijft. Korte observaties, verband houdend met een dagelijkse activiteit in haar leven. Ze maakt dagelijks snapshots die na het afdrukken in een schoenendoos verdwijnen.
Zelf maak ik ze ook graag en een enkele keer doe ik er iets mee. Zo toonde ik ooit een aantal in combinatie met prentbriefkaarten in een expositie in Sittard. Dit in een soort atelierinstallatie: een kijk op mijn kijken als kunstenaar. En ook in sommige van mijn lichtobjecten werden vakantiefoto’s verwerkt.
Hét herintreedsucces van deze tijd is de wederopstanding der religies. Ook het Stedelijk en De Nieuwe Kerk willen daar een graantje van meepikken. Ze doen dit met de totaal ongeïnspireerde, en dus niet-inspirerende, tentoonstelling ‘Heilig vuur’. In een armoedige tijdelijke inbouw in de kerk worden een aantal willekeurige werken uit de verzameling van het Stedelijk getoond. Daar hangen wereldberoemde meesterwerken tussen, maar in zo’n troosteloze omgeving lijken die te lijden. Of is dat het religieuze element? Is het een christelijke lijdensweg?
Bij de uitgang moet je verplicht door de souvenirwinkel, lijkt me zeer tekenend voor deze expositie.
Ik houd intussen wel mijn hart vast voor het nieuwe Stedelijk. De presentatie van de collectie faalde ook compleet in de CS locatie. Heeft men simpelweg geen idee hoe de eigen collectie te presenteren?
Het nieuwe Stedelijk zal vast mooier worden dan de armoedige stand in De Nieuwe Kerk. Maar ook daar zullen keuzes gemaakt moeten worden en werken, bij elkaar, geplaatst moeten worden. Na dit falen vrees ik het ergste.
Ik maak wel vaker foto’s van mensen die door anderen gefotografeerd worden. Dat levert soms fraaie plaatjes op met verbaasde blikken: wat doet die kerel met die camera? Bovenstaande heb ik genomen op het strand van Barcelona. Maar het is ook een namaak Rineke Dijkstra.
Ik zie dat direct als ik de foto op mijn computer bekijk, maar zag ik het ook tijdens het fotograferen, was het een overweging om deze foto te nemen? Ik denk het niet. Hij verschilt nogal van Dijkstra foto’s (en niet alleen vanwege de kwaliteit ;)): behalve ik zijn er nog twee fotografen aan het werk. Eén voor het groepje in de branding en één voor de dame in Dijkstra pose. Dat is natuurlijk geen Dijkstra pose, zo poseren jongeren, met die combinatie van charme en onhandigheid. En dat is iets wat Rineke Dijkstra prachtig toont.
Prachtig vind ik dit, lopend in een buitenwijk van Istanbul, op weg naar de wereldberoemde Chorakerk, hangt daar opeens een jas aan een waslijn op het puin van een gesloopt huis. Vreemd, waarom hangt dat daar? Zo mooi kan kunst zijn en zoals zo vaak vind je het op straat.
Overigens was de Chorakerk ook zeer de moeite waard. Het gebouw is mooi en de mozaïeken zijn prachtig.
science barge op de hudson river, nyc” title=”science barge op de hudson river, nyc
Gisteren presenteerde Barack Obama de Verenigde Staten van Amerika als herintreder. Ze gaan hun eigen waarden weer respecteren en zich verantwoordelijk gedragen binnen de wereldgemeenschap. Dat is nog eens ambitieus herintreden!
En als ze dan toch bezig zijn vraagt hij de bevolking hun visie op en gedrag jegens de leefomgeving te herijken. En ook de wetenschap wordt in ere hersteld. De pioniers op de ecoboot hierboven zullen verheugd zijn.
Jaja, het zat eraan te komen: bankiers die hun ontslag uit Wall street als aanmoediging zien ouder dromen na te jagen. In een artikel in The New York Times las ik over ontslagen bankmedewerkers in New York die aan de slag zijn gegaan als stand-up comedian, scriptwriter, romanschrijver.
“With Wall Street hemorrhaging jobs, bonuses disappearing and the financial sector going through a seismic shift, some bankers and lawyers are switching lanes to more creative career paths. They are putting down their Wall Street Journals and picking up Variety as they try their hands at comedy, filmmaking and writing.”
Het is opbeurend dat ze niet zo snel mogelijk de (pseudo-)veiligheid van een nieuwe baan zoeken, maar kiezen voor het avontuur in de kunst.
Een kunstwerk op zich dient geen doel, het is vrij van nut. Kunst is echter niet nutteloos, het speelt een voorname rol in het menselijk bestaan. Toch moet kunst altijd een positie in de maatschappij bevechten, wordt nutvrij vaak verward met nutteloos. Kunst wordt gezien als extraatje, luxe en dan ook nog eens luxe waar men weinig geld voor over heeft. Aan twee weken luieren aan een ver strand wordt makkelijker geld uitgegeven dan aan een kunstwerk dat jaren het leefklimaat verbeterd. In Nederland laat men de financiering van kunst graag over aan de overheid. Een avondje housé muziek mag wat kosten maar het concertgebouw wordt als duur ervaren. In het eerste geval draait één persoon plaatjes, in het tweede zit er een compleet orkest. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden.
De laatste jaren wordt kunst door, vooral lokale, overheden juist weer als nuttig ervaren: het trekt toeristen en daarmee inkomsten. Zit het toch nog goed met de kunst en kan de wethouder de subsidie verantwoorden.
Daarnaast zijn er nogal wat kunstenaars die graag wat meer nut in hun beroep wensen: veel werken gáán ergens over. Ik schreef al eerder in dit blog over de vele documentaires die in kunstruimtes getoond worden. En in het kader van de nutvrijheid is dat prima: kunst hoeft geen nut te dienen maar mag het wel.
borduurmachine
Het textielmuseum in Tilburg heeft een textiellab waarin een groot aantal textielmachines beschikbaar wordt gesteld aan kunstenaars, studenten enzo. Ik was zelf met name geïnteresseerd in de borduurmachine. Eén van mijn plannen is om T-shirts te maken met daarop een combinatie van print en borduursel. Denk aan stadstaferelen met daarin mensen en/of geborduurd.
Naast de borduurmachine kreeg ik een demonstratie van de lasersnijder. Die kan vormen uitsnijden maar ook zo ingesteld worden dat kleuren verbleekt worden en zo bij voorbeeld een foto of tekening in stof ‘bleken’.
Meerdere breimachines en weefgetouwen waren tijdens mijn bezoek in gebruik. Ik heb daar zelf niet direct plannen voor, maar het zijn prachtige machines waarmee mooie dingen gemaakt kunnen worden.
Eerder schreef ik in dit blog dat een kunstenaar nooit vakantie heeft, dat het kunstenaarschap altijd doorgaat. Maar dan moet men natuurlijk wel de fotocamera meenemen :). Die was ik vergeten toen ik tien dagen geleden naar de Ardennen vertrok. Mijn telefoon (een Motorola Razr) was wel mee. Helaas doet de naam van het toestel de camera erin geen recht. Toegegeven, dit soort laag kwaliteit foto’s heeft ook weer een eigen charme. Voldoende om er een nieuwe fotopagina voor te maken.
Het herintreden stond afgelopen weken op een laag pitje. De aandacht ging vooral naar TastyMouse en Kostgewonnen. Ik heb zelfs nog geen tijd gehad een verslag te schrijven over mijn excursie naar het textielmuseum in Tilburg.
TastyMouse is mijn webontwerpstudio, Kostgewonnen het pand waarin ik werk. Dat TastyMouse aandacht opeist komt omdat ik daar vooralsnog van moet leven. Gelukkig zijn het wel voornamelijk leuke dingen die ik daarvoor doe. Zo ben ik o.a. bezig met SPLATSJ, kunst voor basisschool kinderen. En ik ben twee sites aan het maken voor kunstenaars, dat is niet herintreden maar aanleunen.
Kostgewonnen is een voormalige school, en voormalig kraakpand, in Amsterdam Oud-West. Het is nu eigendom van vereniging Kostgangers, waarvan alle huurders lid zijn. Het gebouw was bij aankoop in 2005 zwaar verwaarloosd. Na drie jaar hard werken ziet het er nu schitterend uit. Naast bouwen moet er o.a. ook gefinancierd, verzekerd en gecommuniceerd worden.
Maar in het herintreedjaar 2009 (zal de crisis velen van werksoort doen veranderen?) zal dit blog met enthousiasme en goede moed voortgezet worden.
Omdat ik meer foto’s maak dan ik gebruik in het blogdeel heb ik een aantal fotopagina’s toegevoegd.
Er zijn nu de volgende rubrieken: kunstkijken, rijksopen2008, perongeluk.
Herintreders zijn het niet (meer) de Artists in residence (voorheen deelnemers) van de Rijksacademie. Hun werkperiode van één tot twee jaars behelst geen tijdelijk terugtreden uit het kunstcircuit tbv verdieping van het werk. Er wordt volop geëxposeerd door deze rising stars.
De open dagen van de Rijks zijn een hoogtepunt in het Amsterdamse culturele seizoen en trekken veel bezoekers. De kunstenaars zijn erkende talenten en komen uit de hele wereld, een aantal van hen zien we de komende jaren terug op biënnales, in toonaangevende kunstinstellingen etc..
Er waren dit jaar niet veel deelnemers van wie direct duidelijk is dat we hen in Kassel en/of Venetië terug zullen zien. Ik hoop het werk van Nina Yuen vaker te zien. De films die zij vertoonde, in een mooie installatie, waren geestig, intrigerend en boeiend.
Bij de performance van Francesca Grilli stond een doofstomme performer op twee speakers. Wij, het publiek, hielden een ballon tussen onze handen. Hierdoor konden we het geluid ook voelen. De performer verbeelde in gebarentaal het geluid, hij baseerde zich op wat hij voelde. In een film van Grilli waren twee vrouwen te zien die synchroon een verhaal vertelden in gebarentaal. Door de cameravoering en belichting werd de schoonheid van de bewegingen geaccentueerd.
Mark Boulos toonde een installatie waarin twee video’s op tegenovergestelde muren te zien waren. Onderwep was de oliewinning in de Niger delta. Te zien waren o.a. politieke activisten die betrokken zijn bij de aanslagen tegen de olieindustrie, boorinstallaties en de grondstoffenbeurs. Op Youtube staat een interview met Mark over dit project.
Meer foto’s van het bezoek aan de Rijksacademie. Daarbij ook een foto van de animatric sculptures van Nathaniel Mellors. Unheimische robothoofden die met veel expressie zingen. En ook het atelier van Constant Dullaart, die klaarblijkelijk geïnspireerd wordt door zijn achternaam die doet denken aan het engelse dullard.
