why photoshop? life is so much more exiting
zo maar een gedachte tijdens één van de vele lezingen tijdens Sonic Acts XIII.
we zijn allen fotografen
Dat is niet waar, maar het aantal mensen dat een camera met zich mee draagt en gebruikt is groot. Dat neemt niet weg dat er ook velen er hun beroep van kunnen maken. In tegenstelling tot veel geklaag is er een inflatie in dit soort beroepen. Professionele fotografie wordt erkend en gewaardeerd. We zijn ook allen schrijver. En filmer.
foto’s fotograferen
Het levert soms mooie plaatjes op, maar het blijft een onnozel gedoe dat fotograferen van films en foto’s.
we disconnect eachother
Duncan Speakman, about walkmans/iphones.
We also disconnect ourselves form our surroundings while connecting to someone by phone. The difference between private and public space is changing. People talk about intimate things in public space, surrounded by other people who have no relationship to them.
inspiration
The main reason why conferences like Sonic Acts are so great is the inspiration they bring. Listening to artists and scientists who talk about their work with passion brings new ideas and gives a stimulus to think and create. The artists in Sonic Acts have insight in their work and are willing to share it.
During the day-program artists talked about their works and their ideas and in the evening we could experience the work in Paradiso.
Thinking and creativity. Science and art. What was the most inspirational for me was the open exchange between people. It was not thinking ‘out of the box’, none of us had any interest in boxes :).
making pictures of pictures
A rather silly activity during the Sonic Acts 2010 festival: making pictures of performances and presentations. What makes it even more silly is the compact camera I used. So I end up with low quality pictures of screened pictures by others. They are useful in helping me remember information the speakers brought. But it didn’t bring me a visual overview of the festival.
internet wordt te serieus genomen
onderduiken in licht en geluid
Komende dagen ben ik op het Sonic Acts festival. Vier dagen lang ondergedompeld in electronische klanken, omgevingsgeluiden, omringd door speakers, kijkend naar al of niet abstracte beelden en luisterend naar boeiende sprekers. De fotocamera gaat mee. Wilt u horen waarmee mijn oren verwend worden download dan mooie tracks op de site van Monolake.
slimme telefoon
Vanochtend vroeg ik me af wie de naam smartphone verzonnen heeft. Daar moet toch iemand als eerste mee gekomen zijn? Misschien een science fiction schrijver? Of een medewerker van IBM (waar volgens de wikipedia de eerste smartphone ontwikkeld is) ?
Dankzij mijn vuilniszak was de tweede gedachte dat de twee Amsterdamse fotomusea passende namen hebben. Huis Marseille is een voornaam instituut in een statig pand met serieuze exposities. foam is luchtig, licht, fris, soapie.
Maar dan herinner ik me de Savon de Marseille en besef dat ook deze ochtendgedachten weer niks meer zijn dan een zeepbel.
space is the only truly abstract quantitity
Other than in science fiction, it has no narrative. Aldus Anish Kapoor in gesprek met Donna de Salvo in de prachtige monografie over Kapoor uitgegeven voor Phaidon.
Bij het lezen hoor ik regelmatig mijn yoga lerares in mijn hoofd. Hoe ze ons erop wijst dat we de ruimte om ons heen kunnen voelen, zo is Kapoor altijd bezig met het object en de ruimte erom heen. Object en non-object. En vanzelfsprekend met de huid van het beeld dat nu eeenmaal het vlies tussen de binnen- en buitenruimte is. En via die huid komt hij dan weer bij het vlees, zoals zichtbaar in de wasbeelden van de laatste jaren. Want naast abstract is het werk van Kapoor concreet. Het is een complexe en vanzelfsprekende combinatie van formele beeldhouwkundige elementen, mythes, sex en verdwijnen. Het combineert vele schijnbaar tegenstrijdige elementen. Het resultaat is echter nooit gecompliceerde beelden maar juist heel eenvoudige objecten die rechtstreeks door lijf en hersenen ervaren kunnen worden.
(de foto toont geen werk van Anish Kapoor maar is door mij genomen op het Arsenale terrein in Venetië)
gaat dat zien
David Jablonowski in het SMBA.
Soms is het fijn in een tentoonstelling te zijn. Bij deze tentoonstelling gaf de persinformatie me zowel het idee dat het iets bijzonders kon zijn als dat het kunstenaarstroep kon zijn. De enige afbeelding op de site van het SMBA sprak me niet aan.
Toch ging ik kijken en daar was ik blij om. Ruimtelijk, poëtisch, tactiel, robuust. Nou ja, gewoon kijken en je eigen beeld en gedachten vormen. Nog tot 14 maart.
garage sale
Marian Cramer Projects is een nieuwe galerie in Amsterdam. De eigenaresse heeft haar garage omgevormd tot galerie. Ik was daar eind januari bij de opening van de expositie van Jurriaan Molenaar.
Hoewel het een kleine ruimte betreft was het een mooie expositie. Goed werk en zorgvuldig ingericht. Ik begreep dat Marian Cramer tot voor kort conservator bij Het Stedelijk was. De galerie heeft (nog) geen website, meer informatie heb ik ook niet. Zo weet ik niet of ze ook elders exposities gaat organiseren.Wel inspirerend zo’n start vanuit huis.
De expositie van Jurriaan is t/m 31 maart op afspraak te bezoeken, tel. 06 14780171.
html, body {
width: 100%;
height: 100%;
}
width: 100%;
height: 100%;
}
arts task is to contribute to evolution
Aldus Pipilotti Rist op de site van Cinema Reloaded. CR is een nieuw project van het International Film Festival Rotterdam waarin het publiek gevraagd wordt co-producent van films te worden.
Laat kunst niet enkel afhankelijk zijn van subsidies en daarmee van niet persé kunstminnende politici. Kies zelf welke filmmaker je wilt steunen, wordt co-producent.
noisy outlaws unfriendly blobs
Noisy Outlaws Unfriendly Blobs, Maps and Legends, these two titels arrived today together with a back-issue of MSweeney’s Quartely Concern. McSweeney’s makes publishing an art. There is a downside to: it’s addictive. Once you start buying them you want them all. Forget the talk about printed books having no future, this quality will always be appreciated. I’ll also switch to e-readers for most of the books I want to read, but I’ll also keep buying this kind of precious cultural gifts.
i’m new here
Leuke titel voor het eerste album sinds 15 jaar van Gil Scott-Heron: I’m new here. Er zijn wel vaker herintreders in de muziek, maar het is zeldzaam dat het leidt tot een goede plaat.
Producer Richard Russel heeft Scott-Heron vier jaar geleden in de gevangenis op Rikers Island opgezocht om het plan voor een nieuwe lp voor te leggen. Herintreden gaat wel vaker niet zo vlot, maar het resultaat bij Scott-Heron is het wachten waard.
Gil Scott-Heron is een performing poet, één der grotere namen uit de spoken word muziek. Voorloper van de rap en belangrijke invloed op de hiphop. Na een succesvolle carrière verdween de aandacht en is de man blijkbaar in een minder succesvolle fase van zijn leven beland. Hetgeen resulteerde in meerdere gevangenisstraffen voor cocaïne bezit.
De nieuwe LP verschijnt volgende week en krijgt geweldige recensies. Hij is deze week ook te beluisteren op de VPRO luisterpaal.
in the end we’re all burnable garbage
Quote van de dag op het International Film Festival Rotterdam: ‘in the end we’re all burnable garbage ‘. Aan het woord is een poppenmaker die de hoofdrolspeelster gelijk geeft dat ze als opblaaspop niet wezenlijk verschilt van mensen. De filmmaker, Kore-Eda Hirokazu, heeft ons dan al overtuigd van de leegheid die veel mensen ervaren en van de gevoelens van de pop.
We zagen al eerder dat in Tokyo het afval gescheiden wordt in wel- en niet brandbaar. Later zien we de gestorven vriend van de pop in een transparante zak voor brandbaar afval langs de weg.
Ook Air Doll weet weer humor, absurditeit en diepgang te combineren zoals in de Japanse cinema gebruikelijk.
kunstleven
In het essay The decay of lying, 1891*, schrijft Oscar Wilde dat het leven vaker de kunst volgt dan andersom. In het zelfde essay schrijft hij ook dat het doel van kunst is: het vertellen van mooie onware dingen, maar dat terzijde. Ik denk weer aan Wilde bij het zien van deze foto, die ik vorige week op een nabij gelegen bedrijfsterrein maakte. Het zijn de restanten van een afgebrande loods.
Als dit in een museum als installatie getoond wordt is het meestal flauw, dan zou bijvoorbeeld zo’n stalen kistje te gezocht zijn. Maar in het wild is het prachtig. Geen kunst, want het is niet met die bedoeling gemaakt en wel kunst omdat ik in de verwrongen staalplaten sculpturen zie.
Zonder kennis van kunst zou ik het waarschijnlijk ook mooi gevonden hebben, maar dat kan ik niet weten, want ik kijk nu eenmaal al jaren naar kunst. Ik zou het in ieder geval niet als sculptuur gezien hebben.
The decay of lying is één van mijn favoriete teksten. Het is Oscar Wilde op zijn best, intelligent, creatief en komisch. En dit pleidooi voor de leugen is heel mooi, want in het vertellen van mooie onware dingen was Wilde de beste.
*Ik heb de 16′ uitgave uit 1927 van de bundel Intentions waarin het essay opgenomen is, maar las het pas in 1986 voor het eerst. In Leiden zat een Engels antiquariaat waar je boeken kon bestellen. De eigenaar ging dan tijdens zijn inkoopreizen in Engeland op zoek naar de titel. Zo konden we ook voor het internettijdperk al overal aankomen.
gevonden beelden
In een artikel over Germaine Kruip in MetropolisM (2009#5) heeft de schrijfster, Catrin Lorch, het herhaaldelijk over gevonden beelden. Ze doelt op reeds bestaande foto’s die Kruip in boeken en op internet etc. ziet en gebruikt. Kruip gebruikt o.a. bestaand beeld omdat ze terughoudend is in nog meer beeld toevoegen. Geen idee of dat wel of niet zinnig is. Wel vind ik het zeer voor de hand liggen bestaand materiaal te gebruiken. Als je voor een werk een foto van wolken nodig hebt zijn er zeer mooie op internet te vinden. Waarom dan zelf met de camera buiten gaan wachten tot eindelijk de wolk voorbij komt die je nodig hebt?
chronoscopie
De meest opwindende denker van deze tijd is voor mij Paul Virilio. Al decennia lang houdt hij zich bezig met snelheid, verplaatsing, ruimte, licht, tijd, de invloed van technologie. Zover ik weet is er maar één boek van hem in het Nederlands vertaald: Het horizon negatief. Je zou er bijna Frans voor gaan leren, maar gelukkig zijn veel boeken in het Engels verkrijgbaar.
In het tijdschrift OPEN (2009/18) staat een interview met Virilio. Het gaat over hoe de stad en haar functie veranderd onder invloed van nieuwe technologieën. Met name communicatie technologieën als internet en mobile telefoons (die volgens Virilio in het Engels toepasselijk cell-phones heten omdat we ons ermee onder elektronisch arrest plaatsen). We zijn en handelen niet meer persé op de plaats waar we ons lijfelijk bevinden. De steeds groeiende megasteden gaan steeds minder als stad functioneren. Verleden, heden en toekomst kunnen niet langer worden omschreven als een chronologie, maar moeten ze eerder worden gekenschetst als chronoscopie*. De versnellende steden en economie ontwikkelen zich te snel voor onze planeet.
Virilio heeft een onafhankelijke eigen kijk op de ontwikkeling van onze wereld, hergebruikt woorden en verzint nieuwe waar nodig. Al in eerder werk omschreef hij hoe we de controle over de ontwikkeling van onze economie, ons leven kwijt zijn. Zijn werk leest soms als dat van science fiction schrijvers als Philip K. Dick en William Gibson. En ook fijn: nergens is hij moralistisch.
* Chronoscopie is een term die ook in science fiction boeken gebruiken wordt. De verschillende tijden kunnen van volgorde wisselen. Ik heb inmiddels en boek van P. K. Dick besteld waarin dit voor komt dus waarschijnlijk kan ik er later meer over schrijven.
baudoin
Zojuist De vier stromen gelezen een strip van baudoin naar een scenario van Fred Vargas.
baudoin schildert/tekent strips met penseel en oost-indische inkt. Dit doet hij virtuoos. De meeste boeken die hij gepubliceerd heeft zijn door hem zelf geschreven, vaak autobiografische, verhalen. Soms werkt hij met andere schrijvers zoals bij De vier stromen, een policier met een sterk en origineel verhaal. Het tekenwerk kan ik niet goed beschrijven, dat moet men zien. Ik heb vorige maand een stapel baudoins gekocht bij de slegte. Ga snel kijken of er nog iets over is.
baudoin is trouwens ook herintreder. Als kind waren zijn broer en hij voortdurend aan het tekenen. Zijn broer ging naar de kunstacademie, Edmond werd boekhouder. Nadat zijn broer de tekenkunst opgaf keerde Edmond er op 33 jarige leeftijd naar terug.
Bij de foto: aan deze foto dacht ik bij het lezen. Als je werk van baudoin wilt zien kijk dan hier.