light | lies

stedelijk.nl/sagmirwodieblumensind

past goed in det Stedelijk in deze fase van haar bestaan. Het is een ‘design’ tentoonstelling maar niet vanuit het mooie, tijdgebonden ontwerp van objecten maar die objecten in relatie tot hun omgeving en gebruik.
Daarbij is het ook goed dat de zogenaamde autonome mens niet centraal staat. Wij zijn onderdeel van natuur, wij verhouden ons voortdurend tot de omgeving, het andere waarvan wij onderdeel zijn.
Bijgedachte: zijn wij met onze liefde voor dieren ook onze liefde voor mensen verloren?

Talking Heads – Give Me Back My Name

Ik lees momenteel in Dahlgren van Samuel R. Delany waarin de hoofdpersoon zijn naam vergeten is en Kid(d) genoemd wordt. Een boeiend boek waarin Kid zich tot dichter/schrijver maakt en in een aantekenboek schrijft waarin de helft van de pagina’s blanco is (ik meen de linker pagina’s). Ik voel de spanning van Kidd terwijl hij schrijft en zijn verrassing over de woorden die verschijnen.

Ik denk al jaren over het gebruik van tekst in mijn beelden* en vanochtend bedacht ik dat titels voor mij belangrijk zijn en minder dwingend dan woorden in beeld,
(*en heb het lang geleden ook soms gedaan)

Opkomst en ondergang van een nieuw medium.

—

Rise and fall of a new medium.

Ik kijk een recente Tegenlicht met Julia Watson en besef wederom dat overleven voor ons mensen harder nodig is dan ooit. En ik bedenk dat zelfs de VPRO een programma als Tegenlicht niet meer opportuun vindt en wil stopzetten, ook daar heeft men de hoop om te overleven opgegeven. De consumens is suïcidaal.
Dat neemt niet weg dat ik blij ben met mensen als Julia Watson en zo lang het nog kan Tegenlicht blijf kijken.

is nu populair als vlucht. Door fantasy kun je tijdelijk de nare werkelijkheid buitensluiten. Samen borduren en verhalen delen met gelijkgezinden, knus en onschuldig.
Het is ook een vlucht voor politieke verantwoordelijkheid.

Dit bedacht ik tijdens een bezoek aan W139.