Another fine mess, die uitspraak van Laurel en Hardy komt omhoog in mijn hoofd elke keer als ik aan het nieuwe jaar denk. Dankzij de onnozele Nederlandse stemmers zal er ook komend jaar niets ten goede veranderen. Droef, ergerlijk.
De gemeente Amsterdam ontwikkelt een nieuw groen plan voor de stad. Een onderdeel daarvan zijn de gedenkparken, de groene zones die nu begraafplaatsen heten en deels afgesloten zijn. Van een stortplaats voor lijken naar een park waarin wij levenden kunnen dwalen en rusten te midden van de resten van hen die niet meer leven. De doden worden weer onderdeel van het stedelijk leven. Mooie gedachte.
Wij denken soms dat we in een vreemde tijd leven met fake news en social media madness maar reeds in 1967 schreef Guy Debord erover in De Spektakelmaatschappij en in 1987 in Commentaar op de spektakelmaatschappij. En ook de Covid deskundigen kenden hun rol toen al. Debord’s teksten zijn helaas hoogst actueel.
Ik lees in De Spektakelmaatschappij van Guy Debord en lees over octopussen op internet. Eerst een artikel over het onzalige plan om octopussen te kweken voor onze consumptie, daarna een interview met Laure Provost. In beide artikelen wordt gesproken over de hoge intelligentie van deze dieren, hun bijzondere motoriek en grote schoonheid.
Het feit dat mensen andere soorten willen opsluiten en fikken, willen kwellen en exploiteren is verschrikkelijk en de zoveelste uiting van de spektakelmaatschappij. Alles is product, een non productief leven wordt als waardeloos ervaren. NIETS HEEFT WAARDE behalve onze opgeklopte eigendunk.
De Tentakelmaatschappij grijpt in op alle facetten van het leven, zij omstrengelt en wurgt ons. Ze laat ons niet los en laat ons geen ruimte.
